Ο φίλος της σελίδας Μ. Β. διατύπωσε ένα ερώτημα, μια προσωπική του ανησυχία και περιμένει την απάντηση – άποψη όλων μας.
”Ας υποθέσουμε ότι ένας απ’ τους λόγους που υπάρχει η ποίηση είναι η ανάγκη του ποιητή να ακουστεί, είτε οι απόψεις του είτε τα συναισθήματα του. Ας υποθέσουμε τώρα ακόμη, ότι με την βοήθεια της τεχνολογίας, μπορούμε κάθε σκέψη μας να δημοσιεύεται πχ. στο διαδίκτυο και επομένως η ανάγκη αυτή πλέον να μην υπάρχει. Η ποίηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα γινόταν είδος προς εξαφάνιση;”
Όποιος επιθυμεί λοιπόν, μπορεί στη θέση των σχολίων να καταθέσει τη δική του άποψη ή και να σχολιάσει κάποια άποψη άλλου αναγνώστη. Οι απαντήσεις θα δημοσιεύονται με σειρά κατάθεσης και με μια μικρή χρονική καθυστέρηση, λόγω ελέγχου από τους διαχειριστές της σελίδας, οι οποίοι διατηρούν το δικαίωμα να μην δημοσιεύουν όσες θεωρούν ανάρμοστες, λόγω προσβολής προσωπικότητας, ιδεών κλπ.
Επίσης, μπορείτε να στέλνετε τα δικά σας ερωτήματα για δημόσια συζήτηση, στο e-mail [email protected] με την ένδειξη ΔΗΜΟΣΙΟ ΒΗΜΑ. Το όνομά σας θα γράφεται με συντομογραφία εάν δεν επιθυμείτε τη δημοσίευσή του.
Μάλλον εννοείςτην ποίηση σε έντυπη μορφή. Νομίζω ότι όχι, το βιβλίο έχει άλλη αίσθηση, είναι σαν τις φωτό που εκτυπώνουμε και τις φωτό που είναι αποθηκευμένες σ’ ένα σκληρό δίσκο.
Φίλε Αντώνη δυστηχώς δεν κατάλαβες καλά την ερώτηση.Το ερώτημα είναι ότι εφόσων οι τέχνες και συγκεκριμένα η ποιήση ένας απτους κύριους λόγους ύπαρξης τους είναι η έκφραση,όταν ,λοιπόν,για κάποιο λόγο το άτομο ,ο ποιητής μας, δεν έχει πλέον την ανάγκη για να εκφραστεί τότε θα συνεχίσει να γράφει;
Το γεγονός οτι πλέον έχουμε ηλεκτρονική πολυφωνία και κατάθεση συναισθημάτων δε σημαίνει οτι έχουμε και ποιητές..συγγραφείς κτλ. Ένας ποιητής ξεχωρίζει πάντα για αυτά που έχει να πει και να δώσει και δε θα μπορούσε αυτή η μορφή τέχνης να ταυτιστεί με την πληθώρα ηλεκτρονικών απόψεων…
Δε νομίζω (ή έστω ελπίζω …) πως η ποίηση είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Ίσα ίσα θεωρώ οτι η εξέλιξη της τεχνολογίας δίνει το δικαίωμα στους ποιητές, το απαραίτητο βήμα ίσως που αναζητούν, για να εκφραστούν και να διαδοθούν άμεσα , από το να μένουν σε ένα συρτάρι μέχρι να εκδοθούν και να διαβαστούν από τον κόσμο…
Αλλά…όταν η τεχνολογία εξελίσσεται – όπως σε όλους τους τομείς εξάλλου- το ερώτημα είναι πώς χρησιμοποιούμε εμείς ετούτη την εξέλιξη. Το μαχαίρι μπορεί να γίνει φονικό όπλο…αλλά μπορεί να γίνει και νυστέρι που σώζει ζωές. Η ελέυθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων…μπορεί να αποτελέσει μια άνθηση στην εποχή της ποίησης μπορεί όμως και να προκαλέσει σύγχυση στο τι θεωρείται ποίηση και τι όχι…
ας ελπίσουμε πως θα υπάρχει πάντα η πλευρά εκείνων των ανθρώπων που εκτιμούν το ποιητικό έργο και το βοηθούν να επιπλέει στο μοντέρνο πέλαγος της τεχνολογίας και πως εξαιτίας αυτής της πλευράς..ο Ποιητής δε θα πάψει ποτέ να έχει την ανάγκη να πει όσα δε μπορεί να κρατήσει μέσα του.
Ποια πολυφωνία; Δεν δημοσιεύονται διαφορετικές “απόψεις” περί ποιήσεως. Δημοσιεύεται -κ είναι σεβαστό- πάντα το ίδιο στερεότυπο. Τι να κάνουμε;
Τι εννοείς ”Δεν δημοσιεύονται διαφορετικές «απόψεις» περί ποιήσεως. Δημοσιεύεται -κ είναι σεβαστό- πάντα το ίδιο στερεότυπο”;
6 ΣΤΑ ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΛΑΙΝΕ. ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΛΑΙΝΕ ΜΟΝΟΤΟΝΑ, ΨΕΥΤΙΚΑ, ΑΠΛΟΪΚΑ.
ΚΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ; ΒΑΘΜΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕ 5/5!!!
Κοιτάξτε τα ποιήματα που αναρτώνται εδώ. Πώς τα βρίσκετε;
Στη μουσική ο όρος πολυφωνία δηλώνει τη σύμπλεξη πολλών μελωδικών γραμμών δίνοντας πολυγραμμικότητα. Στην ποίηση ο όρος πολυφωνία δηλώνει τη σύμπλεξη πολλών ανθρώπινων ψυχών και επομένως εκφράσεων.
κάτι σαν τον όμορφο και αυθόρμητο κομμάτι ενθουσιασμού :
“κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζω πόσο όμορφα είναι -και πολλά- τα χρώματα του ουρανού” του πολύ ωραίου σας κειμένου
Ας μη μιλάμε για στερεότυπα στην ποίηση. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Καμία ψυχή δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο. Καμία ψυχή δεν κλαίει το ίδιο. Κι αν ακούγεται περισσότερο “κλάμα” αυτόν το καιρό είναι γιατί η καρδιά του κόσμου αυτού αιμορραγεί από απανωτά χτυπηματα οποιασδήποτε μορφής βίας…
όσο για την “αξιολόγηση” ενός έργου …1/5, 2/5, 3/5, 4/5, 5/5 είναι απλά αριθμοί…
Την καλησπέρα μου και σας ευχαριστώ για το σχόλιο…
Το ερώτημα ξεκινά με δύο υποθέσεις και έτσι η απάντηση σε κάθε περίπτωση θα είναι αίολη…
Η ίδια η Τέχνη δεν εξαρτάται από τα μέσα διάδοσής τους. Άλλωστε η μουσική και η γλυπτική είναι συνηφασμένες τέχνες με το χώρο (και το χρόνο ακόμα), πόσο μάλλον η Αρχιτεκτονική. Κάθε τοποθέτηση για την ποίηση, δεν πρέπει να παύει να την εξετάζει ως μία μορφή τέχνη και άρα σε κάθε σχετική ερώτηση θα λανθάνουν και οι άλλες Τέχνες…
Η ποίηση δεν εξαρτάται από το μέσο διάδοσής της. Για αιώνες ήταν προφορική. Και πριν τα ηλεκτρονικά μέσα διάδοσης, υπήρχε η ποίηση. Και πριν την τυπογραφία ακόμα υπήρχε ποίηση. Ίσως με λιγότερες δυνατότητες διάδοσης, αλλά υπήρχε…
Οι Τέχνες θα χαθούν μόνο όταν χαθεί ο Άνθρωπος… Είναι συνυφασμένες με τις ανάγκες του και τη δική του εξέλιξη ως κοινωνικό ον…
Συμφωνώ απολύτως!
Δεν καταλαβαίνω από το βασικό ερώτημα που τίθεται, πώς προκύπτει το συμπέρασμα “επομένως η ανάγκη αυτή πλέον να μην υπάρχει”. Για τους λόγους που έγραφε κάποιος θα συνεχίζει να γράφει. Είτε το γράψιμό του το επικοινωνεί με βιβλία, είτε με σήματα καπνού. Η ποίηση υπάρχει όχι επειδή κάποιος την δημιούργησε, αλλά επειδή κάποιοι την αποδέχτηκαν.