Στου ονείρου τις διαδρομές έχτιζε πολιτείες στα σύννεφα. Στη ζωή έμελλε να φτάσει ψηλότερα. Έγινε κοσμοναύτης! Μόλις τον εγκατέλειψε εκείνη, ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει το πόδι του στη γη. Αφού δεν μπορούσε να βλέπει τα αστέρια στην αγκαλιά της, θα γινόταν ο ίδιος αστρόσκονη που θα σκέπαζε νοερά το κορμί της τα δειλινά!
Από το παράθυρο του Διαστημικού Σταθμού, όπου εργαζόταν, θαύμαζε ανελλιπώς τα ουράνια σώματα. Εκείνη η μέρα σημαδεύτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό του. Ένα κοπάδι από διάττοντες αστέρες χάιδεψε απαλά τη γήινη ατμόσφαιρα.
Καθώς αιωρούνταν, μετέωρος στις σκέψεις του, τη θυμήθηκε. Έσφιξε στην παλάμη του το σταυρουδάκι, που εκείνη του είχε χαρίσει, κι ευχήθηκε να ήταν και πάλι μαζί της! Και τότε, ένα δάκρυ κύλησε στο τζάμι. Ρωγμή στο χωροχρόνο κι εκείνος, χαμένος ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, να περιπλανιέται στο παράλληλο σύμπαν ενός ανεκπλήρωτου έρωτα…
_
γράφει ο Σάββας Ρουμελιώτης
ένας κοσμοναύτης ..από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα…ωραίο Σάββα.!
Ευχαριστώ πολύ Μάχη!
Πόσο όμορφη, πόσο τρυφερή προσέγγιση!
Μια ρωγμή στο χωροχρόνο ενός ανεκπλήρωτου έρωτα!!!!!
Συγκλονιστικός ο λόγος κι ο τρόπος σας!!!!!
Πολυ ομορφη ιστορια. Μπραβο σας
Σας ευχαριστώ θερμά!! Όμορφα λόγια σαν τα δικά σας με παρακινούν να συνεχίσω τις συγγραφικές μου απόπειρες!!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Παραμυθένια ρομαντικό…Όπως άλλωστε οι περισσότεροι ανεκπλήρωτοι έρωτες!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σας!