–

γράφει η Βάλια Καραμάνου

–

Μια φοιτήτρια αγωνίζεται να ολοκληρώσει τις σπουδές της μέσω της σκληρής εργασίας, αλλά ακόμα και όταν ορθώνονται μπροστά της δυσκολίες, δεν χάνει την μαχητική της αισιοδοξία. Μια γυναίκα προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη το παιδί της, παρότι την καταδιώκει ο βάναυσος και πανούργος πρώην σύζυγός της σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου που μπορεί να την οδηγήσει ως το εξωτερικό. Και τέλος ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που μετρά δεκαετίες συντροφικότητας και αγάπης ζει στην επαρχία αντιπροσωπεύοντας γενικά το απόσταγμα της ζωής. Όλοι αυτοί οι ήρωες αποτελούν κομμάτια ενός παζλ με σύμβολα που απαιτεί ολοκλήρωση. Μια γλάστρα με ένα δέντρο κι ένα μυστήριο θαμμένο στις ρίζες του, ένας παπαγάλος κι ένα διαμέρισμα με τον συμβολικό αριθμό 7 είναι μόλις μερικά από τα βασικά στοιχεία που ενώνουν τις ιστορίες των ηρώων με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο για να καταλήξουν στην εξιλέωση και στην ποθητή ολοκλήρωση.

Η Καίτη Δροσίνη, όπως κάθε ταλαντούχος συγγραφέας, διαθέτει συγκεκριμένα γνωρίσματα. Ένα από αυτά είναι η δημιουργία του μυθιστορηματικού κόσμου. Σε κάθε ιστορία της υπάρχει μια χαρακτηριστική και οικεία πλέον στους αναγνώστες ατμόσφαιρα, στην οποία πλανάται η ομορφιά των ελληνικών παραδοσιακών τοπίων, μια τάση νοσταλγίας για την επιστροφή στην αγκαλιά της πατρίδας που έχει ο καθένας μέσα μας και βέβαια η κυριαρχία του Φωτός. Ακόμα και οι πιο σκοτεινοί ήρωες ενσωματώνονται με έναν μαγικό τρόπο σε αυτό το φως ώστε να οδηγηθούν στην κάθαρση. Σε όποιο ταξίδι και να αφεθεί ο αναγνώστης είναι βέβαιο πως θα γευτεί μια νότα φρεσκάδας και αισιοδοξίας που πηγάζει από την διαυγή και νεανική γραφή – συχνά πρωτοπρόσωπη και τόσο αυθόρμητη- το χιούμορ, τις απρόοπτες καταστάσεις και φυσικά την αγάπη, τον έρωτα που νικούν κατά κράτος τα σκοτάδια. Η ένωση του ανθρώπου με τον άλλον άνθρωπο θα είναι πάντα το καταφύγιο σε κάθε αδιέξοδο.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό της συγγραφικής δεινότητας είναι η ενσάρκωση των ηρώων. Η Κατερίνα, ο Αλέξης, ο Σωτήρης, η Στέλλα, η Μαρίνα είναι μόνο μερικά από τα ονόματα ανθρώπων καθημερινών, οικείων, απόλυτα προσαρμοσμένων στην ελληνική πραγματικότητα, με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης. Καμιά επιτήδευση, καμιά υπερβολή, τίποτα περιττό και πομπώδες δεν υπάρχει σε αυτούς τους ανθρώπους που θα μπορούσε να τους μετατρέψει σε χάρτινους- ενίοτε και αντιπαθητικούς- στον αναγνώστη.

Καταληκτικά, η απλότητα (και όχι απλοϊκότητα) , ο αυθορμητισμός σε συνδυασμό με την συγγραφική ικανότητα και η περιγραφική γλαφυρότητα οδηγούν τον αναγνώστη σε μια ακόμα περιπέτεια στην συγκεκριμένη νουβέλα που κέντρο της έχει την ζωή με τα προβλήματα και τις χαρές της και στο τέλος του αφήνει μια γεύση αισιοδοξίας, ένα χαμόγελο που όλοι τόσο πολύ χρειαζόμαστε! Και όλο αυτό προκύπτει- κατ’ εμέ εξαιρετικής σημασίας- χωρίς καμιά επιτήδευση και – κυρίως- με σεμνότητα. Άλλο ένα χαρακτηριστικό κάθε ταλαντούχου συγγραφέα, ίσως το σημαντικότερο.