Νύχτα,
σε περιμένω να ‘ρθεις
σαν εξιλέωση
στη μέρα που με τα κουρασμένα χέρια της
δε μ’ άγγιξε να νοιώσω την ελπίδα,
δε μ’ άγγιξε να συνεχίσω
κατάματα τον ήλιο ν’ αντικρίζω.
Κι έτσι πως θα ‘ρχεσαι
φέρε μου
δυο νυχτοπούλια
δύο άστρα
δύο φεγγάρια
δύο όνειρα
δυο νυχτολούλουδα
στον Έρωτα να δεηθώ
να δει της μοναξιάς τη θλίψη,
γιατί τίποτε, μα τίποτε
μονάχο δεν πορεύεται
στον κόσμο ετούτο.
_
γράφει η Ελένη Ιωάννου
“γιατί τίποτε, μα τίποτε
μονάχο δεν πορεύεται
στον κόσμο ετούτο.” ρεαλιστική διαπίστωση δοσμένη άψογα!
Ευχαριστώ πολύ! 😀