Με τον αλληγορικό τίτλο «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι», ο Μιχάλης Κατσιμπάρδης στο πρώτο του μυθιστόρημα έρχεται να ανασύρει μνήμες από τα σκληρά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την Αντίσταση και τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σημειολογικά, αν κάποιος σταθεί έστω και για μια στιγμή στον τίτλο όπου ο ένας κρύος χειμώνας διαδέχεται τον επόμενο χωρίς διάλειμμα, κατανοεί πως δεν πρόκειται για ένα εύκολο ή επιτηδευμένα εξωραϊσμένο βιβλίο, αντίθετα, ο αναγνώστης θα συναντήσει την αληθινή ιστορία του πατέρα του συγγραφέα, έναν αληθινό εφιάλτη στα κολαστήρια της γερμανικής θηριωδίας.

Σε ένα τέτοιο βιβλίο η γραφή δε θα μπορούσε παρά να είναι λιτή και δωρική, όπως πολύ σωστά πράττει ο συγγραφέας, αφήνοντας στον μελετητή του βιβλίου μόνο γεγονότα και εικόνες γυμνωμένες από κάθε τι περιττό. Η εξαθλίωση, η καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση, ο θάνατος που παραμονεύει πίσω από το κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου που μοιάζει απελπιστικά παγωμένος ίσως είναι ο ένας χειμώνας. Ο άλλος είναι ο οριστικός θάνατος της ελπίδας, κάθε ελπίδας που φωλιάζει βαθιά μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον που βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Είναι βέβαιο πως ο Μιχάλης Κατσιμπάρδης, πέρα από τη μαρτυρία του πατέρα του έχει κάνει μεγάλη και λεπτομερή έρευνα προκειμένου να γράψει αυτό το βιβλίο. Τούτο, μαζί με την ευχέρεια στη διαχείριση του γραπτού λόγου έχει ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο που περιγράφει μια εξόχως σκοτεινή περίοδο και την αναδεικνύει φορτίζοντας έντονα τον συναισθηματικό κόσμο του αναγνώστη. Κι αν κανείς αναλογιστεί πως οι άνθρωποι αυτοί, όπως ο πατέρας του συγγραφέα, που βίωσαν έναν ζωντανό εφιάλτη στα χέρια των Γερμανών και στη συνέχεια, όσοι ήταν τυχεροί και μπόρεσαν να επιστρέψουν, αναγκάστηκαν να ζήσουν τον εμφύλιο και να μην μπορούν να ξεφύγουν από τα ποτάμια του αίματος που οι πολιτικοί, οι πολιτικές και τα συμφέροντα υπαγόρευσαν, δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί πως ο παραλογισμός της ανθρώπινης φυλής ενίοτε δεν έχει όρια.

Αυτό που σίγουρα θα αποκομίσει κανείς μελετώντας το βιβλίο ‘Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι’ του Μιχάλη Κατσιμπάρδη από την ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική είναι τελικά πως ο άνθρωπος έχει δυο υποστάσεις που πρέπει να παλέψει για να τις φέρει σε ισορροπία, μπορεί να είναι θηρίο αλλά μπορεί και να είναι Άνθρωπος, με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο! Διότι, μπορεί η ανθρωπότητα να έχει κατά καιρούς επιβάλει ανιστόρητες και ανήθικες αποφάσεις πάνω στους πολίτες τούτου του τόπου, εκείνοι όμως πάντα θα στέκονται με το κεφάλι ψηλά κοιτώντας ακόμα και τους θεούς τους στα μάτια! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτού του βιβλίου!

–