Ξέρεις…,

προσπαθώ να καταλάβω.

Μελετάω προσεκτικά τη μορφή σου αλλά δε διακρίνω καθαρά το τί μπορεί να είσαι.

Μοιάζεις με χελιδόνι, ίσως και με σπουργίτι δε το αρνούμαι αλλά η στάση σου μου μαρτυρά άνθρωπο σε άμυνα.

Μμμ…

Μπορεί να είσαι και άνθρωπος έτοιμος για επίθεση!

Ναι, γιατί όχι;

Το ότι δε βλέπω το όπλο που πιθανό να κρύβεις ή να κρατάς δε σημαίνει πως δεν υπάρχει πάνω σου κιόλας.

Εξάλλου τα καλά κρυμμένα μυστικά ειναι αυτά που πονάνε. Ακριβώς δηλαδή σαν τα «καλά κρυμμένα όπλα» που είναι αυτά που σκοτώνουν, διαλύουν ή δημιουργούν μια εφεδρεία πολέμου σε ένα αρχέγονο, σκληρό καθεστώς.

Δε ξέρω… δεν έχω κατασταλάξει ακόμη.

Ίσως να χρειάζομαι κιάλια, ίσως πάλι να ειναι τόσο ξεκάθαρη η μορφή σου που καταντά να με αφήνει αδιάφορη.

Δεν ειναι πως η πρώτη ματιά ειναι λανθασμένη, ειναι που έχουμε μάθει να υπεραναλύουμε τα πάντα, χάνοντας έτσι τη χαρά της εξερεύνησης και του ενθουσιασμού.

Κι έπειτα εστιάζω στα σύρματα.

Αυτά ναι, είναι σύρματα!

Ηλεκτροφόρα;

Μπορεί;

Νομίζω πως θα μου άρεσε!

Δίνει έτσι μία νότα, πιο επικίνδυνη αν θες αλλά και πιο μυστηριώδη.

Κάνει πιο θεαματική την εικόνα και πιο ευεργητική την επίδρασή της επάνω μου.

Μπα!

Εύκολα τα ηλεκτροφόρα σύρματα.

Βαρετά.

Όσο κι αν πίστευα πως θα με βάλουν σε σκέψεις, δε με βάζουν.

Υπό άλλες συνθήκες ίσως να τα ονομάτιζα κάγκελα, φυλακή, αιχμαλωσία, όμως το κενό που υπάρχει ανάμεσά τους ειναι υπέρ αρκετό για να διαβείς.

Ναι, εσύ που στέκεις πίσω τους.

Μπορείς άνετα να τα διαβείς.

Δε με ενθουσιάζει η εύκολη αντιμετώπιση. Ίσως μόνο η εύκολη προτροπή.

Τελικά, ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό το κενό;

Μου θυμίζει στιγμιότυπο σκηνής σε θίασο τσίρκου.

Έχει τύχει να δεις ένα στρογγυλό, πυρωμένο στεφάνι που υψώνεται ψηλά και κάποιος ακροβάτης ή κάποιο ζώο τρέχει και περνάει μέσα του δίχως να πάθει το παραμικρό έγκαυμα;

Τελικά ναι! Αυτό μου θυμίζει το κενό των συρμάτων.

Μπα! Βαρετό, δε μου αρέσει. Πάμε παρακάτω.

Άραγε που να βρίσκεσαι; Να είσαι πάνω σε κάποιο κτίριο; Σε κάποιο μισοχαλασμένο κτίσμα; Κι αν είσαι πάνω σε κάποιο σημείο ενός περιφραγμένου κήπου με πολλά λουλούδια και δέντρα;

Γιατί όχι; Γιατί να σκέφτομαι αρνητικά; Επειδή με κοιτάζεις μέσα από ένα γκρίζο φόντο σημαίνει πως είσαι το αρνητικό φιλμ της φωτογραφίας;

Όχι βέβαια! Κανείς δε ξέρει το χρώμα της φωτογραφίας αν αντικρίσει μόνο τα «αρνητικά» της.

Ίσως μόνο αυτός που δεν εχει φαντασία και όραμα να στέκει στην επιφάνεια. Οι άλλοι όλοι εχουν «λάβα»!

Ξέρεις για ποιά λάβα μιλάω;

Αυτή που μπορεί να κάνει την εικόνα σου κόκκινη. Όχι για να θυμίζει μάχη, αίμα η οτιδήποτε άλλο μπορεί να σχετίζεται με πόλεμο αλλά για να θυμίζει κάτι από Χριστούγεννα.

Κι αν είναι νωρίς να μιλάμε από τωρα για Χριστούγεννα σου ξαναλέω. Μην κρίνεις τις εύκολες λέξεις. Δες μονάχα το τί μπορεί να «μεταφέρουν».

Διότι τα Χριστούγεννα μεταφέρουν ερχομό – γέννηση – ζωή – αγάπη – ελπίδα, μεταφέρουν παιδικά χαμόγελα κι αυτά είναι τα κυριότερα έστω κι αν ζούμε σε έναν κόσμο που ο μισός σκοτώνει παιδιά και ο άλλος μισός τα γεννά προσπαθώντας να τα μεγαλώσει δίχως να τους λείψει τίποτα.

Αλλά ναι! Στα δικά μας παιδιά να μη λείψει τίποτα, για των άλλων όμως τι μας νοιάζει;

Κι ύστερα μιλάμε για ισότητα. Σωστά, μόνο μιλάμε! Από πράξεις ξέρεις εσύ, τα γνωστά σου λόγια.

Βρε, μπας και τα ηλεκτροφόρα σύρματα δεν είναι σύρματα, δεν είναι «πυρωμένο στεφάνι» αλλά είναι η ισότητα;

Που δένει ή που χωρίζει τις αποστάσεις;!

Κι όταν λέω αποστάσεις να είσαι σίγουρος πως δεν αναφέρομαι σε χιλιόμετρα και σε ανθρώπινες διαφοροποιήσεις.

Αναφέρομαι από το Εδώ μέχρι το Εκεί που αύριο θα είναι το δικό μας Εδώ. Γιατί θα είναι!

Και το ξέρεις!

Πολύ καλά μάλιστα!

Και εσύ το ξέρεις.

Και εγώ το ξέρω.

Και όλοι μας.

Αλλά ναι. Πού καιρός για αλλαγές. Όλα είναι διαγεγραμμένα.

Άσε, που να ξεκινάς μια μάχη τωρα αφού ξέρεις ότι την έχεις ήδη χάσει;

Ε ναι! Είναι και καλοκαίρι.

Καταλαβαίνω, πως δε καταλαβαίνω.

Παρατηρητές! Απλοί αλλά ευτυχώς ορισμένοι από εμάς φαινομενικοί παρατηρητές που παρακολουθούν και όταν πρέπει να επέμβουν επεμβαίνουν. Κι αντί να είμαστε αχάριστοι ας είμαστε ευγνώμονες που κάποιοι μπορούν ακόμη να διεκδικούν και για το δικό μας συμφέρον.

Αλλά ναι! Ξέχασα! Είναι πιο εύκολο να αδικήσεις κάποιον παρά να τον επαινέσεις. Όμως εγω στη ζωη μου έχω να μάθει να επαινώ ακόμη κι αν δε το κάνω κατ’ ιδίαν.

Τελικά ναι! Τώρα ξέρω! Δεν είσαι ένα σπουργίτι, είσαι ένας μικρός αετός, που μεγαλώνεις, παρατηρείς και όπου να ναι θα ανοίξεις τα φτερά σου!

Κι όταν τα ανοίξεις και διαβείς τα σύρματα, αλίμονο σε αυτούς που έβαψαν και πότισαν το χώμα που πατάς με κόκκινο!

Ξέρεις εσύ!

Ξέρω εγώ!

Ξέρουμε όλοι!

_

γράφει η Κική Κωνσταντίνου

Η Κική Κωνσταντίνου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη «γεμίζει» ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών.

Είναι ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει και δε μπορεί να πάψει λεπτό να χαμογελά, να ονειρεύεται, να αισιοδοξεί και να ελπίζει.

Της αρέσει να εκφράζεται εδώ: www.ekfrastite.blogspot.com  και εδώ http://tinyurl.com/n5u6wdt