Ανδρέας Γιαννόπουλος
τοβιβλίο.net υποδέχεται το συγγραφέα Ανδρέα Γιαννόπουλο και το βιβλίο του
Είναι η λήθη, Τζο
από τις εκδόσεις Άλλωστε.
–
Διαβάστε ένα απόσπασμα του βιβλίου που ευγενικά παραχώρησε ο συγγραφέας για τους αναγνώστες του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net
Ποίηση και δοκίμια του Ανδρέα Γιαννόπουλου
Κωδικός αποστολής:
“όλοι όσοι ονειρευόμαστε μια άλλη ζωή, το κάνουμε μονάχα επειδή, μας ειν’ αδύνατο να ζήσουμε την δική μας”;
Η μουσική μου
Όταν μιλάω,
κρατάω
πάντα ένα στύλο.
Χωρίς να γράφω.
Όταν γράφω,
κρατάω
πάντα ένα στόμα.
Χωρίς να μιλάω.
Συνεχίστε αυτό που κάνετε. Σαν να μην υπάρχουμε. Παραμείνετε ψύχραιμοι και σύντομα, όλο αυτό θα έχει τελειώσει. Ακολουθήστε τις οδηγίες μας, και μην σκεφτείτε ηρωισμούς ή οτιδήποτε εκτός σεναρίου και κανείς δεν θα πάθει τίποτα Λίγο ακόμα. Κοντεύουμε.
Ο σιωπών συναινεί.
Δεν κατάλαβα ποια ήταν η ερώτηση σου.
Τους ανθρώπους, τους θάβουμε
για να μην βλέπουμε πως σαπίζουν.
Τους θάβουμε νεκρούς.
Τις αναμνήσεις ζωντανές.
Για τον ίδιο λόγο.
Κατάλαβες ποια ήταν η απάντηση μου;
/Ο καθένας για την πάρτη του.
Κανείς – κανενός
Και ποτέ – μαζί.
Υπάρχουν τόσα οινοποιεία εδώ,
όσα αριθμεί κι η Αργεντινή.
Ξυπνάμε με τον ανταγωνισμό.
Μαστουρώνουμε με βραβεία σε στημένους διαγωνισμούς.
Πατάμε πάνω σε πτώματα.
Μόνο και μόνο,
…, για να επιβεβαιώσουμε στον άπληστο εγωισμό μας
Στην ολοκληρωτική τρέλα.
Στο μηδέν και στο πουθενά.
Στο τίποτα.
Πως είμαστε οι καλύτεροι.
Πως δεν συγκρινόμαστε με τίποτα και με κανέναν.
Πως μπορούμε.
Και θα μπορούμε για πάντα.
Μόνοι με όλους.
Απέναντι στα πάντα.
Μόνοι για πάντα
Απέναντι σε όλους.
Ντυθήκαμε στα λευκά του ιερού πένθους,
και τυλίχτηκε ο καθείς,
με την παραλλαγή, της κάθε φυλακής.
Γιαλατζί επαναστάτης.
Με σως που περιέχει απόσταγμα στραγγισμένων αποτυχημένων αυτόχειρων,
κι άλλο μισό,
στραγγαλισμένων από ψέματα αυτόχειρων.
Και νωρίς το θυμηθήκαμε,
Πως,
για προκαταρκτικά σερβίρουμε το νερωμένο το κρασί.
Σχίζοντας παλιές σελίδες για να ζεσταθούμε.
Και φωνάζουμε, μπας και πειστούμε.
Πως,
η αλήθεια κρύβεται στον πάτο.
4-4-2, και στην άμυνα γινόμαστε ρόμβος.
Υπάρχουν τόσα ποδοσφαιρικά σωματεία,
όσα αριθμεί κι η Γερμανία.
Για την φανέλα.
Αφιερώσεις στους Δικούς μας.
Που ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνουν.
Φτάνει η ψευδαίσθηση.
Αυταπατόμαστε. Γιατί μπορούμε.
Αφιερώνουμε κι εθελοτυφλούμε και παρασυρόμαστε.
“Δεν μπορείς να με σκοτώσεις γιατί δεν έχεις που να με πάρεις, διάολε”.
Δείχνουμε τον ουρανό, τα αστέρια.
Κι αφιερώνουμε,
στους Αποπάνω.
Στην Πιάτσα του κάθε συρφετού,
που δεν είναι έτοιμη να δεχτεί
πως,
Η αυτοκρατορία της, απειλείται
από την διαφορετικότητα.
Μονόδρομοι συμφερόντων.
Τσολιάδες προβολείς.
Σειρήνες πολέμου μας ξυπνούν.
Καμπάνες πένθιμες.
Πικρά αντίο.
Και γλυκές μοναξιές,
μωρό μου./
Η αγάπη δεν παρουσιάζει προβλήματα σε εκείνους που ξέρουν να αντέξουν την ψυχική φόρτιση. Είναι σαν να προσπαθείς να κουβαλήσεις έναν σκουπιδοτενεκέ στην πλάτη σου πάνω από ένα ποτάμι αφρισμένα κάτουρα. Οι ερωτευμένοι συχνά είναι νευρωτικοί, επικίνδυνοι. Χάνουν κάθε αίσθηση προοπτικής και χιούμορ. Γίνονται υστερικοί, ψυχωτικοί, ανιαροί. Καμιά φορά γίνονται και δολοφόνοι.
Η αγάπη είναι για αυτούς που αντέχουν. Η αγάπη, τους βρίσκει έτοιμους. Παραδομένους.
Εγκαταλελειμμένους.
Τους βρίσκει πάντα και παντού.
Έτσι τους παίρνει κι έτσι τους αφήνει.
Πάνω που καλογνωρίστηκαν κι είπαν…,
“είμαστε χαμένοι, από καιρό μωρό μου”.
Όσες δυσκολίες κι αλλαγές μπορεί ο καθένας.
Τι διάολο…;
Μια καρδιά έχουμε.
Ποίος θα την καίει;
Να φουντώνουν οι ουρανοί.
Από γλυκά λόγια που μετατράπηκαν σε “κάνε μου τη χάρη”.
Στα δύσκολα.
Θα πίνουμε στα δύσκολα.
Στην υγειά μας
Με οτοστόπ, φευγάτοι κι έρημοι.
Μήπως και προλάβουμε να δούμε,
την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας,
ενώ εμείς ταυτόχρονα να μαζεύουμε πράγματα.
Πράγματα,
όπως αναμνήσεις,
δηλαδή εικόνες,
όπως αισθήματα,
δηλαδή φωνές,
Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Κι ας μη το ψάξουμε.
“…, τους καταραμένους, τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους έβαζα στο σπίτι μας, μωρό μου”.
“Δε θα με ξεχάσεις γιατί…,
με έχεις ξεχάσει ήδη”.
Πέτα μέχρι εκεί…,
αλλά όχι μέχρι εκεί που μπορείς.
(το μόνο που ήθελα ήταν να σου δείξω πως μπορώ να πετάξω…, μπορώ να πετάξω)
Τις επαναστάσεις Τζο, δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι, αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.
Πλανήτης Γκαγκάριν. (Προς σύμπαν επιστολή 213/68:01)
Μας μετέφεραν.
Μας φόρτωσαν σε διαστημόπλοια και μας ‘φέραν εδώ.
Κάτω υπάρχουν κάποιες πράσινες αντανακλάσεις να θυμίζουν γκαζόν.
Και το φως ειναι δυνατό.
Ακόμα και πριν την καταστροφή της Γης, το χρήμα κυλούσε απο άκρη σε άκρη.
Πολλές κυβερνήσεις είχαν δεχτεί εντολή από τους Πάνω, να μας προετοιμάσουν για την ζωή χωρίς φράγκα, αλλά δεν έκαναν τίποτα.
Πλέον, εδώ που φιλοξενούμαστε, είμαστε…, πως να το πω…; Αντικείμενο έρευνας από τους ντόπιους.
Καταγράφουν και προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την αλλόκοτη συμπεριφορά μας.
Νιώθουμε πως έχουμε λεφτά, λένε, χωρίς να έχουν ιδέα what money is.
Έχουμε στήσει καταυλισμό κι έχουμε συσσίτιο τρεις φορές τη μέρα.
Ο ένας κάνει τον έμπορα κι ο άλλος παριστάνει τον δικηγόρο. Ο πρώτος του πασάρει ένα ανύπαρκτο προϊόν τεχνολογίας κι ο δεύτερος κάνει παζάρια. Ώσπου δίνουν τα χέρια. Και το τραβάνε μέχρι τέλους. Μετρά τα ανύπαρκτα λεφτά ο λιμοκοντρόρος λέγοντας “έβγαλα από τη στενή εκείνο το πρεζόνι προχθές κι έπιασα ζεστό χρήμα”. Κι ο καταστηματάρχης ελέγχει αν είναι πλαστά, δίνει τάχα απόδειξη κι ήδη σκέφτεται που θα τα ξοδέψει.
Κ.Ο.Κ
Οι φίλοι μας εδώ, οι ντόπιοι, δεν καταλαβαίνουν τον λόγο που χρειάζεται να δώσεις κάτι ως αντάλλαγμα ενός άλλου. Ούτε η λέξη υπηρεσία τους λέει κάτι.
Το τελευταίο που έχω να σου γράψω σύμπαν, πριν το τυλίξω και το χώσω στο μπουκάλι είναι το εξής.
Προχθές υπήρξε επέμβαση στον καταυλισμό. Το χρηματιστήριο έπεσε πέντε μονάδες. Κανείς δεν αγόραζε. Ο κύριος ραδιόφωνος φώναζε για κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος κι ο κύριος τηλεόρασης, «μπλα μπλα μπλα» με έκτακτο δελτίο ανακοίνωνε :
Άνθρωποι!!! Προ πάντων ηρεμία!!! Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Ο σαράφης κρατείται από τους ντόπιους αφού συνελήφθη να αγοράζει και να πουλά ανθρώπινα όργανα. Θα δώσω τον λόγο στον απεσταλμένο μας δημοσιογράφο να μας πει περισσότερα …!…:
” Ναι Τομ. Είναι αλήθεια. Ο σαράφης συνελήφθη με τις κατηγορίες που προείπες. Αρκετό πλήθος λοιπόν, συγκεντρώθηκε εδώ, έξω από το κελί του, με σκοπό …, όχι να εισβάλει και να πάρει πίσω το νεφρό, το συκώτι, ή την σπλήνα του, αλλά για να βροντοφωνάξει με μια φωνή …, ο σαράφης ειναι φυλακή, ζήτω ο σαράφης. Ας τους ακούσουμε ….! “.
Σύμπαν αν ακούς στείλε βοήθεια και τα σκάφη σου, να μας πάρουν και να μας πάνε στον επόμενο πλανήτη.
Οι τιμές όλο κι ανεβαίνουν.
Τα ανθρώπινα μέλη σαπίζουν σε κουτιά. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πουλήσουμε και κυκλοφορεί μια φήμη πως θα συληφθη κι αυτός ο σαραφης.
Τζο .
Πλανήτης Γκαγκάριν
Έτος 2289
Υ.Γ.
Δεν εχω πουλήσει κανένα όργανο.
Είμαι αρτημελής.
Εδώ κάνω τον μπάρμαν.
Έχω μαζέψει πολλά δήθεν φιλοδώρηματα αλλά κανείς δε θέλει τα λεφτά μου και δεν αγοράζω ανθρώπινα μέλη.
Υ.Γ. 2
Μην μας περάσεις για κανίβαλους και θεωρήσεις πως ούτε το τομάρι μας δεν αξίζει. Τα μαχαίρια και τα πριόνια οι ντόπιοι μας τα έδωσαν. Κι εμείς κάναμε ότι ξέραμε.
Κάποιος ήθελε να αγοράσει το νέο κόκκινο σετ επίπλων της ΙΚΕΑ και δεν του βγαίναν τα ψιλά. Πουλούσε ενα νεφρό.
Άλλος ήθελε να βγάλει το κορίτσι του σε εστιατόριο και πουλούσε ενα χέρι.
Εγώ το μόνο που θέλω,
δεν υπάρχει εδώ.
Υ.Γ.3
Κι αν το γράμμα φτάσει αργά…,
Εγώ το μονό που ήθελα,
δεν υπήρχε εδώ.
Τρέξε Τζο…, τρέξε !!!
Υπάρχει ένα κορίτσι εδώ,
που μου αρέσει.
Μου έκανε δώρο μια συσκευασία με κορδέλες σερπαντίνας.
Κάποιος είπε, πως έχουμε απόκριες.
Ο ίδιος, που είχε πει, όταν μεταφερθήκαμε εδώ, πως δεν υπάρχει ούτε αέρας, ούτε νερό.
Υπάρχει ενα κορίτσι εδώ, που μου αρέσει, και σήμερα που έχουμε απόκριες μου χάρισε μια συσκευασία σερπαντίνας.
Όταν φτάσαμε εδώ, επειδή δεν πιστεύαμε πως τα πνευμόνια μας, ήταν άχρηστα, μας έβαλαν στη σειρά και μας τα αφαίρεσαν.
Γυάλισαν και τα πλευρά μας με γυαλόχαρτο και τύλιξαν την καρδιά μας με λάτεξ.
Από εκεί και πέρα, κι από ατόφια ματαιοδοξία, άλλος έβαψε τα κόκκαλα του μαύρα, άλλος τα έκανε κρεμάστρες, άλλος κλουβί για καναρινί, κι άλλος τα έπλεξε με ενα κορίτσι που ήταν σίγουρος πως του έμοιαζε.
Μετά την εγχείρηση,
μου έδωσαν ενα στύλο.
Με το οποίο γράφω πάνω στις σερπαντίνες.
Τις οποίες θα δέσω πάνω στα πλευρά μου.
Μετά θα τρεξω.
Να τις δω να χορεύουν στο κενό αέρος.
Εκεί που κάποτε υπήρχε πίσσα.
Υπάρχει ενα κορίτσι εδώ, που μου αρέσει.
Αν είναι εύκολο
Τομέας 33
Κτήριο ΙΒ – Όροφος 121
Διαμέρισμα 11
– Έχεις συνδεθεί με το κέντρο, είμαι η Λίζα…, πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω, Τζο;
– Γεια σου Λίζα. Μπορείς να μου στείλεις εδώ πάνω, τον πληγωμένο μου εγωισμό, σε παρακαλω;
– Δώσε μου μισό λεπτό, Τζο.
” Ναι; Δόκτωρ Τομ…, Λίζα εδώ. Έχω σε παράλληλη σύνδεση τον Τζο. Σε τι κατάσταση είναι;”
… Τζο με ακούς; Πρέπει να περιμένεις, από ότι μας συμβουλεύει ο γιατρός. Αν πάλι θες, θα εκτελέσουμε την επιθυμία σου, η απόφαση είναι δική σου. Πριν την πάρεις σκέψου μόνο τι του έχεις κάνει. Ερείπιο τον στέλνεις κάθε φορά κι ίσα που προλαβαίνουμε να στον ράψουμε, να του βάλουμε δυο γυάλινες μπάλες για μάτια και μια μασέλα για να στον στείλουμε πίσω.
– Φερ´τον μου, τον πούστη!
– Θα ‘θελες κάτι άλλο Τζο;
– Ναι. Ένα εισιτήριο για Μπουένος Άιρες. Θέλω να στείλω την μαγκιά μου, διακοπές.
– Το κατέγραψα. Κάτι άλλο Τζο;
– Ναι. Πες του Σίνο πως θέλω μια πρέζα καλή απόψε. Δεν θελω ούτε να θυμηθώ, ούτε να ξεχάσω, ούτε να νιώσω. Θέλω να βιώσω. Πες του να ρίξει μέσα λίγα λόγια μασημένα και πως να προδώσω να μου δείξει κι εμένα. Πρέπει να μου πει ότι δεν φταίω μόνο εγώ. Πρέπει να μου το πει. Ακούς;
– Θα του το πω Τζο. Είναι το αγαπημένο σου. Το γνωρίζουμε. Σουτάρεις και ξεσπάς στον πληγωμένο σου εγωισμό, και λες πως αφου αντέχει, αντέχεις.
– Θαυμάσια Λιζα. Βάλτα στον λογαριασμό μου και δώσε χαιρετισμούς εκει κάτω.
Για πάντα
Καθίσαμε απέναντι του,
ένας – ένας κι αυτός κρατούσε ένα μπλε χάπι στο δεξί του χέρι κι ενα κόκκινο στ αριστερό.
” με το μπλε ξεκινά η τελομεροποίηση σου και με το κόκκινο συνεχίζεις με τα κύτταρα σου να γερνούν και να πεθαίνουν με την ταχύτητα που ξέρουμε”.
Κάποιοι επαναστάτες, κάποιοι αναρχικοί, κάποιοι πρόσφυγες και κάποιοι τρελοί.
Κάποιοι αλτρουιστές και μερικοί αλήτες, με ρεαλισμό ρομαντικά…, άπλωσαν να πάρουν το κόκκινο στ αριστερό.
Και πριν το φτάσουν, η παλάμη έκλεινε και μια κάννη στο κεφάλι τους μπροστά, εμφανιζόταν.
“Το μπλε ρε ηλίθιε. Τώρα θα δεις τι θα πει ροζ δειλινό, στους αιώνες των αιώνων. Τι σημαίνει δεν σε ξεχνώ. “
Την εποχή της τελομεροποίησης η Ανδρομέδα ήταν 11 ετών. Μετά απο δέκα γήινα χρόνια παραμένει σχεδόν η ίδια. Δεν είναι πως δεν θα γεράσει, αλλά θα το κανει αργά. Θα ζήσει 50 χρόνια σαν παιδί, άλλα τόσα σαν έφηβη και το ίδιο κι εμείς. Από νέοι σε γέροι σε 200 χρόνια.
Σήμερα είμαστε 108 εγώ , κι 118 εσύ.
Κι έτσι…
Θα σε θυμάμαι για πάντα.
Χαλασμένο τηλέφωνο. Εσύ.
Μπήκαμε όλοι στη σειρά.
Ο ένας πίσω από τον άλλο.
Σκύψαμε τους ώμους.
Και προχωρήσαμε.
Όσες φορές ο οποιοσδήποτε άφηνε την θέση του για να πάει να κλάψει, ένα χέρι βρισκόταν για να τον μαζέψει αυστηρά, πίσω στη σειρά.
Ο Τζο, επινόησε το βουβό θρήνο μετά από επαναλαμβανόμενα κυρίγματα τύπου …, “την βλέπεις την καρδιά σου; Την τρώω”
πιασμένος απο τον γιακά,
σα τέτι-μπόης.
Δεξιά κι αριστερά,
χέρια απλώνονται κι επαναφέρουν τους πικραμένους.
Όταν ξεκινήσαμε,
πέφταν περισσότεροι.
Το βουβό διαδόθηκε.
Κι έφερε την επικοινωνία.
Ο καθένας μουρμουρά τα δικά του.
Κι όλοι μαζί σαν αλυσίδα.
Φτιάχνουν το ποίημα .
“…, Είπα σ’ αγαπώ”, ψιθύρισε ο πρώτος.
” …, Δικός σου για παντα”, ο δεύτερος.
” …, απλά, για να κρατήσουμε την οποιαδήποτε επαφή ” ο επόμενος.
Πες το Τζο…, σε παρακαλώ κι ας μην κάνει ρήμα,
Η παρέλαση είναι αυτή που χαλάει το βήμα.
Πες το που να σε πάρει η ευχή, ποιο είναι αυτό το καύσιμο;
«Το γράψιμο ειναι σκάψιμο».
Ο Μινώταυρος. Εμείς.
Το συμπέρασμα είναι,
πως το θέμα έγκειται,
στον τρόπο
που κρατάς το σκοινί
μέσα στον λαβύρινθο.
ενώ,πίσω απο τον Τοίχο
ο Μινώταυρος βρυχάται.
Κι άλλοτε ρέβεται
τον τελευταίο που έφαγε.
Μην δίνεις σημασία.
Εσύ έχτισες τον λαβύρινθο.
Κι εσυ φυλάκισες το Κτήνος.
Το σκοινί που κρατάς.
Κάποια στιγμή θα φτάσει στην άκρη του.
Και τότε, δεν θα έχει πια σημασία, αν το τραβούσες ή σε τραβούσε.
Στην άκρη βρίσκεται ο Μινώταυρος.
Αν το σκεφτείς.
Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε, πως στο δωμάτιο, υπήρχε μόνο ένας τεράστιος καθρέφτης που σε μεγενθύνε.
Σε έβλεπες και σε φοβόσουν.
Μέχρι που συνηθίζες.
Όσοι δεν γύρισαν πίσω,
όσοι δεν έπιασαν πάλι το σκοινί,
Μουρμουρίζοντας
περπατάνε στον δρόμο.
Λένε,
πως βλέπουν το τεράστιο Εγώ τους,
αλλά ακόμα ακούν
το κτήνος να τρώει
κι ας μην το βλέπουν.
–
Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος γεννήθηκε το 1982, στον Χολαργό Αττικής. Μέχρι την ηλικία των 13 ετών έζησε στη Νέα Σμύρνη. Μετακόμισε στην Ρόδο το 1995 όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Μετά την πρώτη λυκείου, εισήχθη στο τμήμα Ζαχαροπλαστικής Τέχνης της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων της Ρόδου, απ΄όπου και πήρε το πτυχίο του το 2000. Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας στην Προεδρική Φρουρά, φοίτησε το επάγγελμα του οινοχόου και από το 2006 εργάζεται και λαμβάνει μέρος σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ως διαγωνιζόμενος κι ως κριτής.
Ο συγγραφέας
Η συγγραφική του πορεία, ξεκίνησε το 2011 με την έκδοση του πρώτου του βιβλίου με τίτλο “Μεθύστε. Ο Έρωτας δεν είναι υπονοούμενο. Είναι αρχή”, των εκδόσεων Bookstars. Το οποίο στις 11 ενότητες του, περιλαμβάνει ποιήματα, πρόζα και sort stories. Τότε, ήταν που απέκτησε το προσωνύμιο “ο Έλληνας Μπουκόφσκι”, από θαυμαστές και κριτικούς. Ποιήματα από το πρώτο του έργο, δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά περιοδικά ποίησης, και συγκεκριμένα στην “Μαύρη Πεταλούδα”, στη “Μετά – Μόρφωση”, στο “Θυμήσου το κερί” και στο “Τιτλοτέλος”. Επίσης, η νουβέλα “Ο Κανίβαλος” μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στις Η.Π.Α. , στο περιοδικό ” Far from Gibraltar”, και το ποίημα “8 και κάτι”, στο ελληνόφωνο περιοδικό της Σουηδίας “Αποσπασμένοι”.
Το δεύτερο έργο
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου, ο Ανδρέας Γιαννόπουλος συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Άλλωστε για το δεύτερο, με τίτλο “Satan is a loser”. Την εικαστική επιμέλεια του οποίου, ανέλαβε η σύζυγος του, Έλλη Γρίβα. Με το έργο αυτό, ο συγγραφέας θέλησε να επαναπροσδιορίσει την κατηγορία της βιωματικής ταυτοποίησης ποιημάτων που μπορούν να γραφτούν με το ύφος της “Μπιτ γενιάς”, και να συστηθεί ξανά ως “Διάβολος” που δεν αρέσκεται σε άλλα ονόματα ή ευκολίες πέρα από τις δικές του.
Το τρίτο έργο
Το 2015 και μετά τον χωρισμό του, εκδίδει ξανά με τις εκδόσεις Άλλωστε το τρίτο του βιβλίο με τίτλο “Είναι η Λήθη, Τζο”. Συνεχίζει ακάθεκτος να γράφει αυτοβιογραφικά και στο έργο που παραθέτει στις σελίδες του βιβλίου, παρουσιάζει τον Τζο ως έναν από τους τελευταίους ρομαντικούς λίγο πριν και λίγο μετά το τέλος του κόσμου. Ίδιας φύσης γραφή ποιημάτων, μα με εμφανή σημάδια εξέλιξης που όπως οι κριτικοί προσδιόρισαν…, ” όλο κι ανεβαίνει σκαλοπάτια και μας δείχνει προς έναν ορίζοντα μηνυμάτων, εννοιών και εικόνων που συχνά παραβλέπουμε στην καθημερινότητά μας”, “…, ο συγγραφέας του τολμά να ζήσει, και, αληθινός ως την τελευταία στάλα του κρασιού της ζωής στο ποτήρι του, μοιράζεται τις σκέψεις του μ’ ένα βάθος αξιοπρόσεκτο, και με ύφος που, αν κι πολύ προσωπικό, ανταγωνίζεται επάξια καταξιωμένους δημιουργούς του είδους του, χωρίς όμως να τους μιμείται. Με γλώσσα προσιτή αλλά και δουλεμένη, ο Ανδρέας Γιαννόπουλος μας χαρίζει μέσα από τις σελίδες του στιγμές έντασης και σκέψης, μα και δυνατών συναισθημάτων, όπου θα ανατρέχουμε ξανά και ξανά. Ένα βιβλίο που θα διαβάσουμε πολλές φορές, γιατί θα μας κάνει πάντα νιώθουμε σαν να το είχαμε γράψει εμείς”.
Στοιχεία επικοινωνίας και σύνδεσμοι
facebook: https://www.facebook.com/andreaswine
youtube: https://www.youtube.com/channel/UCN8SkUo2-BAenFLGQw3dS1g
0 Σχόλια