Είπα μια μέρα
να παλέψω με το θηρίο.
Το είχα πια αποφασίσει
δυνατό πολύ εκείνο ήταν
μα δεν το φοβόμουν
θα πάλευα μέχρις εσχάτων.
Ρωτάτε ποιος νίκησε
τι σημασία έχει;
Τώρα μπορώ και κυκλοφορώ
με τις κομματισμένες μου σάρκες
και τη στραπατσαρισμένη μου ύπαρξη
σε κοινή θέα.
Πριν τη μάχη
είχα βάλει το μυαλό μου
να συνθέσει μια μελωδία
αντίδοτο στον φόβο.
Το φοβόμουν πολύ το θηρίο
δεν το κρύβω.
Μα ήθελα να δω μέσα του.
Να δω την ψυχή του.
Να καταλάβω
γιατί ουρλιάζει τις νύχτες.
Τώρα ξέρω πως είχε πια κουραστεί
να οδηγεί τους νεκρούς
στον κάτω κόσμο.
Αυτοί του έλεγαν
όλα τους τα μυστικά.
Ακόμα κι ένα θηρίο όμως
έχει ορισμένη αντοχή.
Δεν νομίζετε;
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Είναι ωραίο να ξεπερναμε τις αντοχές των θηριων μας Άννα!
Και απαραιτητο μερικες φορες για να διατηρηθουν καποιες ισορροπιες… Καληνυχτα!!!
Άννα μου αρκετά ιδιαίτερο αυτό σου το ποίημα!!!
Το διάβασα τρεις φορές.
Μπράβο σου!!
Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Ναι, Άννα ακόμα και το θηρίο έχει ορισμένη αντοχή.
Πάντα υπάρχει όμως ένα άλλο θηρίο που στέκεται απέναντί του.
Τότε ίσως μικραίνει η μορφή του.
Καλό σου βράδυ!!!
Ποιος θετει τα όρια της αντοχής του θηρίου ή του μη θηρίου θα μου πεις….. το ίδιο μαλλον.Χαιρομαι που σου άρεσε Ελένη!!