25.04.2015

Ω διχόνοια κατατρέχεις
των Ελλήνων τις ψυχές
τόσο πια που δεν αντέχεις
τις πληγές τις ανοιχτές

Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ
όπου εχύθηκε στην γης
πέρα ως πέρα, άκρη ως άκρη
κλαίουσα στέκει η πατρίς

Κι έπειτα από τόσο θρήνο
κι από τέτοιον οδυρμό
την γεννήτρα γη αφήνω
τυλιγμένη στον θυμό

Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν’ η μόνη περιουσία
του τρανού αυτού λαού

 

_

γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός

Ακολουθήστε μας

Το Αλάτι των Ονείρων

Το Αλάτι των Ονείρων

  Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα,  εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες  να σπάνε τη σιωπή του πρωινού  και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα,  να...

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Αντανακλάσεις

Αντανακλάσεις

Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...

Γαλάζιες σκέψεις

Γαλάζιες σκέψεις

Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου,  να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα  Δεν μιλάμε. Σιωπή.  Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία.  Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Ale Ros

    Εγω το εισπραττω σαν “εθνικο ποιημα” και γι αυτο το επικροτω, Όχι αλλα δακρυα.

    Απάντηση
  2. Αννα Ρουμελιωτη

    Σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα τοσα χρονια …. διχονοια, «γιατι εσυ κι οχι εγω;» ….. Επικροτω με τη σειρα μου!!!

    Απάντηση
  3. Ελένη Ιωαννάτου

    “Τέτοιο μίσος, προδοσία
    οφθαλμόν αντί οφθαλμού
    είν’ η μόνη περιουσία
    του τρανού αυτού λαού”

    Εξαιρετικό Νικηφόρε!!!

    Μέσα σε λίγους στίχους περιέγραψες
    όλη την αθλιότητα, όλη τη στάχτη που
    ανθίζει πλέον στη γη κι όλα τα κουρελιασμένα
    όνειρα που εκτρέφονται ίσως από ψίχουλα
    ελπίδας και προσμονής.

    Απάντηση
  4. Ανώνυμος

    Κυρίες, κύριοι.
    Συνέλληνες

    Εάν δεν αυτοκριθούμε, θα καταστραφούμε. Θα σας αναμένω και στην παρουσίαση της εν λόγω συλλογής καταρχάς στην Αθήνα. Το βιβλίο αυτό θα το ταξιδέψω σε όλη την χώρα Θεού θέλοντος, για οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μου παρακαλώ χρησιμοποιήσατε το εμαίλ [email protected]

    Ευχαριστώ, καλήν δύναμη.

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου