Ω διχόνοια κατατρέχεις
των Ελλήνων τις ψυχές
τόσο πια που δεν αντέχεις
τις πληγές τις ανοιχτές
Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ
όπου εχύθηκε στην γης
πέρα ως πέρα, άκρη ως άκρη
κλαίουσα στέκει η πατρίς
Κι έπειτα από τόσο θρήνο
κι από τέτοιον οδυρμό
την γεννήτρα γη αφήνω
τυλιγμένη στον θυμό
Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν’ η μόνη περιουσία
του τρανού αυτού λαού
_
γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/j9TcrEXATycΚαθημερινή Πρώτο Θέμα https://youtu.be/GNNNAPncEdM Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη...
Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα, εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες να σπάνε τη σιωπή του πρωινού και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα, να...
Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...
Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...
Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου, να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα Δεν μιλάμε. Σιωπή. Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία. Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...
Εγω το εισπραττω σαν “εθνικο ποιημα” και γι αυτο το επικροτω, Όχι αλλα δακρυα.
Σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα τοσα χρονια …. διχονοια, «γιατι εσυ κι οχι εγω;» ….. Επικροτω με τη σειρα μου!!!
“Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν’ η μόνη περιουσία
του τρανού αυτού λαού”
Εξαιρετικό Νικηφόρε!!!
Μέσα σε λίγους στίχους περιέγραψες
όλη την αθλιότητα, όλη τη στάχτη που
ανθίζει πλέον στη γη κι όλα τα κουρελιασμένα
όνειρα που εκτρέφονται ίσως από ψίχουλα
ελπίδας και προσμονής.
Κυρίες, κύριοι.
Συνέλληνες
Εάν δεν αυτοκριθούμε, θα καταστραφούμε. Θα σας αναμένω και στην παρουσίαση της εν λόγω συλλογής καταρχάς στην Αθήνα. Το βιβλίο αυτό θα το ταξιδέψω σε όλη την χώρα Θεού θέλοντος, για οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μου παρακαλώ χρησιμοποιήσατε το εμαίλ [email protected]
Ευχαριστώ, καλήν δύναμη.