Ω διχόνοια κατατρέχεις
των Ελλήνων τις ψυχές
τόσο πια που δεν αντέχεις
τις πληγές τις ανοιχτές
Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ
όπου εχύθηκε στην γης
πέρα ως πέρα, άκρη ως άκρη
κλαίουσα στέκει η πατρίς
Κι έπειτα από τόσο θρήνο
κι από τέτοιον οδυρμό
την γεννήτρα γη αφήνω
τυλιγμένη στον θυμό
Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν’ η μόνη περιουσία
του τρανού αυτού λαού
_
γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός
Εγω το εισπραττω σαν “εθνικο ποιημα” και γι αυτο το επικροτω, Όχι αλλα δακρυα.
Σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα τοσα χρονια …. διχονοια, «γιατι εσυ κι οχι εγω;» ….. Επικροτω με τη σειρα μου!!!
“Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν’ η μόνη περιουσία
του τρανού αυτού λαού”
Εξαιρετικό Νικηφόρε!!!
Μέσα σε λίγους στίχους περιέγραψες
όλη την αθλιότητα, όλη τη στάχτη που
ανθίζει πλέον στη γη κι όλα τα κουρελιασμένα
όνειρα που εκτρέφονται ίσως από ψίχουλα
ελπίδας και προσμονής.
Κυρίες, κύριοι.
Συνέλληνες
Εάν δεν αυτοκριθούμε, θα καταστραφούμε. Θα σας αναμένω και στην παρουσίαση της εν λόγω συλλογής καταρχάς στην Αθήνα. Το βιβλίο αυτό θα το ταξιδέψω σε όλη την χώρα Θεού θέλοντος, για οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μου παρακαλώ χρησιμοποιήσατε το εμαίλ [email protected]
Ευχαριστώ, καλήν δύναμη.