Ω διχόνοια κατατρέχεις των Ελλήνων τις ψυχές τόσο πια που δεν αντέχεις τις πληγές τις ανοιχτές Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ όπου εχύθηκε στην γης πέρα ως πέρα, άκρη ως άκρη κλαίουσα στέκει η πατρίς Κι έπειτα από τόσο θρήνο κι από τέτοιον οδυρμό την γεννήτρα γη αφήνω...

(Στον άγνωστο στρατιώτη)   Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια απ΄ του θανάτου σου την μαύρη την γιορτή σαν να σε τύλιξε μέσα στα χιόνια αιώνια δόξα μα κι απέραντη σιωπή Την μάνα φίλησες στα χέρια κι είπες θα γύριζες ξανά μόνο δυο μαύρα περιστέρια γυρίσαν πίσω και είν΄...

Όσοι ανέπνευσαν καθάρια όσοι σταθήκαν παλλικάρια τον κόσμο αυτό περιφρονήσαν όσοι ποτέ δεν τους νικήσαν Όσοι τον θάνατο αντικρύσαν μανάδες και παιδιά αφήσαν να πάν να βρούν την λευτεριά μ΄ αβέβαιη τόση σιγουριά Όσοι μιλήσαν του αγέρα και τους εχθρούς έκαναν πέρα...

Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου ώς φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου   Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου...

Λίγη ντροπή δε σου μεινε και λίγη τσίπα να περιμένεις τους βαρβάρους να σε σώσουν την ύπαρξη σου έκρυψες σε τούτη εδώ την τρύπα ζώντας με μίαν προσμονή, να σε γλιτώσουν   Της ύπαρξης σου διάβηκαν τα τείχη και συ παιδί αμούστακο, τους άνοιξες να μπούνε...