Εγώ ποτέ δεν σου ‘ταξα αστέρια
ή πεταλούδες ή άσπρα περιστέρια,
μονόκερους κι αισθήματα αιθέρια
Ούτε καν ρομαντικά καλοκαίρια
Μίλησα μόνο για έρημη κι άνυδρη γη
Για θρύψαλα, για δίψα και πόνο πολύ
Για αίσθημα απώλειας, για κρύο χειμώνα
Για σύνδρομο στέρησης, γι’ Αρμαγεδδώνα
Αλλά εσύ παγιδευμένος στο Εγώ σου,
κοιτούσες μόνο τον εαυτό σου
Άκουγες κι έβλεπες ό,τι επιθυμούσες
και στην εικόνα μου το είδωλο σου κυοφορούσες
Τώρα ειν’ αργά πια πίσω να γυρίσεις
Πάνω μου θες το φταίξιμο να ρίξεις
Και μάταια ν’ αποδείξεις προσπαθείς
Ότι στον έρωτας μας, ήμασταν Εμείς
_
γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
Σκηνοθέτης – Παραγωγός
0 Σχόλια