“À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d’eux.”
Σαρλ Μπωντλαίρ

Ψηλά στων θεών τις κορφές
και στην αιχμή των ανέμων
στις ρωγμές των νεφών ανάμεσα
γλιστρούν τα ματόκλαδα ανυπόταχτα
με ηλιόκεντρες πτήσεις χρυσές τροχιές
χαράσσουν στους αιθέρες
ωσάν οι νεφοπρίγκιπες Άλμπατρος
υψιπετούν ασίκικα περιπλανώμενοι

κι ύστερα τα μάτια χαμηλώνουν
φεύγουν στα κύματα μακριά μεταναστεύουν
για μια γοργόνα τού έρωτα
για μιαν Ελένη
οι πτήσεις πνέουν χαμηλές
ο γλάρος στα αραδοκύματα σιμώνει
κλειδώνει τα φτερά του
και στο κατάρτι ξαποσταίνει ο αιθέριος ναύτης
στου φλοίσβου το ρυτίδιασμα τ’ αγνάντεμα
στο φως στ’ αρμένισμα
στον φλόκο της ελπίδας

και μες στων νερών τα παιχνιδίσματα
στης ρέμβης τ’ αλμυρό αλάτι
ένα τραγούδι της θάλασσας αμέριμνο
ερωτικά ηχεί σε ηλιοκαμένο βράχο
στων αφρών τις αναδιπλώσεις ανάμεσα
καυτό φιλί απόκριση δροσιά στο κύμα
γλάροι θαλασσοπούλια κι αχινοί
στα αρμυρίκια ξαποσταίνουν
με μαεστρία στον έρωτα στήνουν καρτέρι
κύματα φεύγουν κι έρχονται
μελτέμια στο καράβι
ο έρωτας μέγας μαΐστρος στα πανιά
κι εκούρσεψε το ρήγα.

_

γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου