Ετικέτα: Καλλιόπη Δημητροπούλου

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος) …στο έβδομο ταξίδι της στήλης μας θα ασχοληθούμε με το σκοτάδι της ζωής μας και πώς μπορούμε όλο αυτό να το ξορκίσουμε, λαμβάνοντας ως παράδειγμα τη ζωή του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ακονίζουμε λοιπόν τις πένες μας με την ποιήτρια Καλλιόπη Δημητροπούλου και σας καλούμε σε ένα όμορφο ποιητικό ταξίδι, όπου οι λέξεις βαφτίζονται μ’ ελπίδα και πίστη πως στο τέλος όλοι θα είμαστε νικητές. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν: Ψυχής ορμώμενος (από Θεόφιλο Γιαννόπουλο) Μονάχα η Λήθη απέμεινε για να ελπίζουμε στο φως χρόνια παλιά που κόλλησαν στο χαμόγελό μας και γίναν Ήλιος αφήνοντας λίγο ίσκιο να ξαποστάσουν οι...

      Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του 6ου Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού που διοργάνωσε ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος εις μνήμην Βίκυς Ζαχαρίου και του Δημήτρη Μανιού στην επίσημη ιστοσελίδα του Ομίλου.     Αποτελέσματα Βραβευθέντων Ποιημάτων 6ου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Θέμα: Κάτω στην Κύπρο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τον Καραβά-Λάπηθο… Τίτλος                                                                                                 Ονοματεπώνυμο Διαγωνιζόμενου Πόλη Φάντασμα                                                                                Γιάννος Λάμπης Λάπηθος                                                                                             Χρυστάλλα Ελευθερίου Κάτω στην πατρίδα που σίγησε                                                    Δημήτριος Κόγκας Θύμισες                                                                                              Βάσω Τριανταφυλλίδου-Κηπουρού Ωδή στην Αμμόχωστο                                                                      Τούλα Κακουλλή Κύπρος                                                                                                Λένα Φατούρου Όραμα                                                                                                Αντιγόνη Κάππα Δύο Ποταμοί                                                                                     Γιώργος Απλάδας Πόλη Φάντασμα-Αμμόχωστος                                                      Ιωάννης Μπίμης...

Φυλλομέτρησα 24 ολάκερες ώρες. Μικρά, χλωμά, αδύναμα λεπτά, δεύτερα τρίτα. Και τέταρτα ενίοτε. Βιάσου. Ανέβα, κατέβα, τρέξε, σκόνταψε, στάσου. Κλιμακοστάσια, γωνίες ευθείες. Καθάριοι βουβοί γυναικείοι πόθοι. Φούχτες άδειες προσμένουσες σπόρους. Ο ίδρως τ’ αλέτρι ζουλάει. Χιονάρης μήνας η ώρα. Βιάσου. Δεν βλέπεις. […] γράφει η Καλλιόπη...

(Στη μάνα της εμπόλεμης Συρίας) Τουρκικά παράλια 3/9/2015 “Σύννεφο είναι θα περάσει” μας έλεγες μαμά και σταύρωνες τα χέρια για να κρύψεις το τρέμουλο του φόβου και διάβηκε το σύννεφο μαμά και ρεμετζάρει ασύστολα η καταιγίδα μούσκεψε ο βράχος στο λαγούμι του και λάσπωσε τα ίχνη της η μέρα οι μοίρες οξειδώθηκαν στην αγκαλιά του μπλε κι άλλαξε χρώμα ο ουρανός δάνειο στης θάλασσας το άγριο ρήγμα κι απ’ την αντένα της ψυχής μας χάθηκε το στίγμα κι η ρότα του Οδυσσέα […] γράφει η Καλλιόπη...

Η μνήμη όλη άνθισε μέσα σε μιας φωτογραφίας τη διαφύλαξη. Σήκω κάτσε σήκω κάτσε ξεθώριασε απ’ την επίμονη τριβή η παιδική μου η καρέκλα. Το αμετάβλητο προσμένει την αναμόχλευσή του με σύμπραξη των φλας του φωτογράφου. Η διαδρομή της παιδικής μου αδιαλλαξίας κρεμάστηκε στο ψάθινο κορμί της και ανακόλουθα κορδώνονται τ΄ ανήλικα δυσδιάκριτα εγώ μου. Έναν ήλιο ποθούσα με την περιέργειά του να καίει και μαζί του ταξίδευαν με τις πιο ευφάνταστες χορογραφίες τα αδιαπραγμάτευτα όνειρα. Έναν άνεμο βοτσαλένιο μύριζα και σύσσωμες φύονταν οι ερωταποκρίσεις της γνώσης ωσάν ατέλειωτος σιδηρόδρομος στης ζωής το αξεδίψαστο αίνιγμα. Μια θάλασσα “γιατί” έσταζα...

Στρίμωξε όπως όπως τη βαλίτσα στο κουπέ του τρένου και με την ψυχή στο στόμα σωριάστηκε στο κάθισμα. Δε γύρισε στιγμή το βλέμμα της πίσω. Τα άφησε όλα στον άνεμο -παιδιά, σύζυγο, άνετη ζωή – και δραπέτευσε νύχτα ακολουθώντας τον έρωτα. Περπάτησε χιλιόμετρα για να φτάσει στον σταθμό του τρένου. “Πάτρα Θεσσαλονίκη αναχώρηση αμαξοστοιχίας: ώρα μηδέν” Αυτός ο έρωτας την αποσβολώνει. Φτερουγίζει μαζί του και υποτάσσεται στις τιτάνιες προσταγές του. Καινούργια όνειρα, άγνωστα μέρη, αβέβαιη ζωή, τύψεις. Τύψεις αλυσίδες. Πόσο πάλεψε μαζί τους; Και τώρα να, έσπασε τα δεσμά, χαμήλωσε το μπόι και οδεύει να τον συναντήσει στο στρατόπεδο....

Ψηλαφίζω τη ζωή από τη χοϊκή της γέννα. Βρέφος ο φόβος δε μου ‘δωσε στερνό αντίο έφηβη η καρδιά στις οπτασίες κάνει σινιάλο αστραπές το μυαλό φυλλωσιές παραδείσιες βλαστάνει. Σκοντάφτει η ζωή μας ανοίκεια η ζωή μας αρμύρα στη ρότα που μας χάραξαν.   _ γράφει η Καλλιόπη...

“À peine les ont-ils déposés sur les planches, Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux, Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches Comme des avirons traîner à côté d’eux.” Σαρλ Μπωντλαίρ Ψηλά στων θεών τις κορφές και στην αιχμή των ανέμων στις ρωγμές των νεφών ανάμεσα γλιστρούν τα ματόκλαδα ανυπόταχτα με ηλιόκεντρες πτήσεις χρυσές τροχιές χαράσσουν στους αιθέρες ωσάν οι νεφοπρίγκιπες Άλμπατρος υψιπετούν ασίκικα περιπλανώμενοι κι ύστερα τα μάτια χαμηλώνουν φεύγουν στα κύματα μακριά μεταναστεύουν για μια γοργόνα τού έρωτα για μιαν Ελένη οι πτήσεις πνέουν χαμηλές ο γλάρος στα αραδοκύματα σιμώνει κλειδώνει τα φτερά του και στο κατάρτι...

Aνακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του 1ου Ποιητικού Διαγωνισμού Bonsaistories. Το αποτέλεσμα κρίθηκε με βάση το άθροισμα των θετικών σχολίων που συγκέντρωσε το κάθε ποίημα. Σημειωτέον ότι για να είναι αντικειμενική η βαθμολογία δεν προσμετρήθηκαν διπλά σχόλια που υπέβαλαν αναγνώστες στο ίδιο ποίημα, ούτε και οι ευχαριστίες που υπέβαλαν με τη μορφή σχολίου οι ποιητές στο αναγνωστικό κοινό που τους ψήφισε. Οι διακριθέντες είναι οι εξής: ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ: Πλούταρχος Πάστρας για το ποίημα «Ο Έρως» 1ος ΕΠΑΙΝΟΣ: Χάρης Παπασάββας για το ποίημα «Ελπίδα» 2ος ΕΠΑΙΝΟΣ: Αντώνιος Ευθυμίου για το ποίημα «Αναβάπτιση» 3ος ΕΠΑΙΝΟΣ: Βιργίλιος Βεργής για το ποίημα «Πικάπ Φθινόπωρο» 4ος...

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού. Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στα e-mails: admin@skopelos.gov.gr & ninettakosma@yahoo.gr Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΡΑΠΤΗ (ΩΡΩΠΟΣ) “Στη γη του πουθενά” ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΚΡΗ (ΑΛΜΥΡΟΣ ΒΟΛΟΥ) “Ρούχο παιδικό” ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΟΥΦΤΟΓΛΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) “Όμορφη ζωή” ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΩΚΟΣ (ΑΘΗΝΑ) “Πληγωμένα μίλια” Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ...

Τα βράδια που κοιμάσαι έρχομαι κρυφά στο σπίτι Σαν αφήσει ο ήλιος τις άδειες γειτονιές τραβώ το κλειδί κάτω από το πεζούλι ακουμπώ το μέτωπο στο μάνταλο της πόρτας και στυλώνω τους αγκώνες μου στο μάρμαρο της σκάλας Σε συναντώ ξανά μες στη βραδιά που νυχτερεύει στις στέγες μ’ ένα ματσάκι αγριολούλουδα κάτω απ΄ το σπασμένο κεραμίδι Τ’ άστρα είναι ανήσυχα τα βράδια Στήνουν τον ίσκιο τους στους γύρω δρόμους και κουβαλούν τις ξάγρυπνες συνοικίες στον ώμο τους   Κοντοστέκομαι στο κατώφλι σκουπίζω τα παπούτσια στ’ ακρόλιθα της πόρτας Οι γείτονες περνοδιαβαίνουνε μουγγοί Με δρασκελίζουν βιαστικοί ακολουθώντας το σούρσιμο...

Μικρά ξύλινα σπιτάκια από σπιρτόκουτα άλικα συλλέγαμε Τα στοιχίζαμε βαγόνια στη σειρά κι ύστερα τα τσουλάγαμε στις ράγες της αυλής Δυο γραμμές παράλληλες αυλάκωναν το χώμα στις γειτονιές του θυμαριού και της μέντας Κι οι παιδικές μας κουδουνίστρες σφύριζαν μες στους σταθμούς της προσμονής την επιστροφή των ξενιτεμένων Και για καπνό φυσούσαμε το σύννεφο να κατέβει στην άγνωστη αποβάθρα Μήτε σταθμό ορίζαμε μήτε προορισμό μόνο το ταξίδι μάς μάγευε Στ’ ακροτελεύτιο βαγόνι η μνήμη μας λαθρεπιβάτης   Ανεβαίνουμε στο τρένο του νόστου στοιβάζοντας μαζί μας και τη φωνή των γενναίων Διασχίζοντας τους θρυμματισμένους καθρέφτες αφήνουμε πίσω τα παραπήγματα και...

Με το μελάνι μπλε διαγράφω ορίζοντες στις μακρηγορίες του έρωτα χρόνου   με λέξεις λαξεύω τις γραμμές στο δυσανάγνωστο πρόσωπό του Με το μελάνι μπλε συγυρίζω τις ηλιαχτίδες υπερούσιες χαραγμένες στην πέτρα   του έρωτα καθ’ οδόν επιβαίνω για να λειάνω τους μορφασμούς ελθούσης μεσίστιας μέρας Με το μελάνι μπλε τραγουδώ τις αθέατες επιταγές της άγρυπνης ψυχής: μην προσπερνάς ανούσια τ’ ονείρου το φλοίσβο Με το μελάνι σφυρίζω Οδυσσέα Ακρίτες Μαραθωνοδρόμοι.   _ γράφει η Καλλιόπη...

Οκτώ και μισή ώρα μετέωρη ανασηκώνει της μέρας το φουστάνι διάφανες οι σκέψεις από νωρίς  στο μεροκάματο ξετσίπωτη η μνήμη ξεγυμνώνεται μπροστά μου με θράσος τρυπώνει στην κάμαρή μου μέσα κατάσαρκα γυμνή παραμονεύει στην ανημπόρια μου βίαια για να χιμήξει έλεος της εφώναξα δε χρειάζομαι ταφόπετρες της έκλεισα την πόρτα γυρνάω στο κρεβάτι μου τον όρθρο μου αρχινάω δοξαστικό της λήθης. _ γράφει η Καλλιόπη...

Στέρεψαν οι γραμμές απόψε ακρωτηριασμένες οι σκέψεις συλλογιέμαι την αποτυχία και ασβεστώνω τους τοίχους να καλύψω τα θανατίκια ψάχνω στους αθέατους κήπους να βρω το μολυβένιο μνημούρι Δε μ’ ακολούθησες Περπατάω μόνη Κρυώνω Απόψε.   _ γράφει η Καλλιόπη...

  ΜΑΥΣΩΛΕΙΟΝ “Η ΝΥΞ”. Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου....

Πουλιά του χάους, γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου για το ‘Μια εικόνα… Χίλιες λέξεις!’ στο δικτυακό τόπο...

Παράθυρο, γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

της Καλλιόπης Δημητροπούλου

της Καλλιόπης Δημητροπούλου

της Καλλιόπης Δημητροπούλου .