Αγαπημένοι μου διαδικτυακοί φίλοι…
Το σημερινό μου ποίημα σε μορφή ακροστοιχίδας έχει για θέμα το ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ της κοινωνίας μας που λέγεται ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ… Aφορμή για αυτό το ποίημα στάθηκε ένα γεγονός που συνέβη -αρκετό καιρό πριν- σε σχολείο των νοτίων προαστίων και είχε σαν αποτέλεσμα την ΑΡΝΗΣΗ ενός μαθητή να συνεχίσει το σχολείο…
Ξέρω πως λίγοι θα το διαβάσουν, πιο λίγοι θα το κατανοήσουν κι ελάχιστοι θα το μοιραστούν… Ας είναι…
Εσύ που τώρα κάθεσαι ανίδεος στο σαλόνι
να δεις ΠΡΕΠΕΙ το πρόβλημα που σαν δεντρό ριζώνει.
Δεν είν’ η παιδική ψυχή σκοποβολής αρένα
ό,τι γουστάρει ο νταής να κάνει στον καθένα!
Σηκώστε το ανάστημα, μιλήστε στους γονείς σας
χρονίζουν τα προβλήματα στο δώμα της ψυχής σας.
Όχι στη ΒΙΑ, πέστε το, μιλήστε, μη φοβάστε
λόγια σκληρά σας είπανε, σας φόβισαν και ίσως
ίδια θηρία γίνονται, σας πολεμούν με μίσος.
Κι όπου βρεθείτε έρχονται σαν διάβολοι ντυμένοι
η μέρα τους για το κακό είναι ξημερωμένη.
Βάλτε καλά μες στο μυαλό, ΜΙΛΗΣΤΕ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ
ίσως στο φόβο χτίζουνε τα κάστρα που “κοιμάστε”.
ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ στην “πληγή” αυτή…
–
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Ομορφογραμμένο και πάλι το ποίημά σου Χρυσούλα μου… και με πολύ δυνατό το θέμα!!! Μπράβο σου!!! Σου εύχομαι ένα όμορφο βράδυ!!!
Kαλά έκανες Χρυσούλα και το έθιξες το θέμα.Τέτοιες φωνές θα έπρεπε να ακούγονται επι καθημερινής βάσης και όχι μετά από τα γνωστά και στους πιο πολλούς ΆΓΝΩΣΤΑ περιστατικά που μας αναστατώνουν για ένα διάστημα και μετά τα ξεχνάμε μέχρι να έρθει η επόμενη καραμπινάτη φορά…
Yπέροχο το ποίημά σας !
Διυλίσατε μέσω της ποίησης μία παθογένεια,
την οποία κουβαλούν οι άνθρωποι μέσα τους σε όλη τους τη ζωή,
ασχέτως αν αυτή δημιουργείται στα παιδικά και εφηβικά χρόνια.
Ως εκπαιδευτικός, γνωρίζω από την καλή το φαινόμενο
αυτό, και το πολεμώ με τέτοια ποιήματα σαν τα δικά σας.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια λοιπόν!!!
Σε ευχαριστώ αγαπημένη μου Σοφία,
Να είσαι καλά!!!Το θέμα είναι σίγουρα ανεξάντλητο…Σαν εκπαιδευτικός στον χώρο που υπηρέτησα (ξενόγλωσση παιδεία…)… ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΕΥΤΥΧΩΣ…Όμως σαν γιαγιά ακούω τόσα πολλά περιστατικά που σφίγγεται η καρδιά μου!!!….
Καλό κι ευλογημένο βράδυ!!!!
Αγαπημένη μου Λένα,
Τα σχόλιά σου είναι πάντα τόσο προσεγμένα…Ευχαριστώ πολύ…
Δυστυχώς το θέμα μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα…Όσο προχωράει (?) η εποχή μας τόσο τα πειστατικά πληθαίνουν…!Κι όσο εμείς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί περί άλλων τιρβάζομεν (ίσως απορροφημένοι στα τόσα μύρια προβλήματά μας) τόσο θα γίνονται και χειρότερα….
Καλή σου συνέχεια….
Κύριε Π. Σκοπετέα,
Σας ευχαριστώ πολύ!
Τιμή για μένα τα τόσο όμορφα λόγια από έναν συνάδελφο…
Μπράβο αξίζει και σε σας που βάζετε ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της ψυχής των νέων μας…..!
Η πληγή του bullying δεν σβύνει με το πέρασμα του χρόνου…Θέλει πολλή προσπάθεια από την οικογένεια και τον φιλικό περίγυρο…Κάπου φαίνεται να έχουν ξοδιαστεί όλες οι πηγές φροντίδας και δεν περισσεύει μια σταγόνα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ για τον συνάνθρωπο!
Καλή σας συνέχεια….
Μπράβο σας και πάλι μπράβο!!!!Καλό βράδυ!!
Σε ευχαριστώ πολύ, Άννα μου!!!!
Καλά να είσαι!!!
Κάθε ποίημα και η εκτίμησή μου σε εσάς και την ποίησή σας βρίσκει νέα οροφή πιο ψηλά…
Τι να πρωτοπώ γι αυτό τώρα;;;
Το θέμα εξαίσιο και το μήνυμα ακόμη περισσότερο….
Η ανάπτυξή του στα καίρια σημεία του…
Το άψογο μέτρο, ο όμορφος ρυθμός, η υπέροχη αβίαστη ομοιοκαταληξία….
Η ακροστιχίδα….
ίσως στο φόβο χτίζουνε τα κάστρα που “κοιμάστε”….
Μπράβο σας Κυρία Χρυσούλα. Συνεχώς ανεβαίνετε σκάλες στην εκτίμησή μου! Είστε ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Και ευαίσθητος. Να γράφετε και να φωνάζετε για όλα όσα μας πνίγουν. Μα κυρίως για τα παιδιά. Να γράφετε για αυτά να τα αγκαλίάζετε με στίχους προστατευτικούς… Συγχαρητήρια
Να εισαι καλα Σπυρο….Σε ευχαριστω πολυ για το τοσο ομορφο σχολιο σου…Τα παιδια παντα εχουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ της δικης μας προστασιας ιδιαιτερα οταν κινδυνευουν εκει ακριβως οπου θα επρεπε να απολαμβανουν της απολυτης προστασιας….Και παλι σε ευχαριστω πολυ……
Μαχη μου
Σε ευχαριστω για το πολυ ομορφογραμμενο σχολιο σου….
Οσο εχω φωνη και μπορω να γραφω σε ο,τι αφορα στα παιδια θα το κανω με την ιδια θερμη που θα το επραττα για τα παιδια μου η τα εγγονια μου….Εχουμε χασει το μετρο της αδιαφοριας πλεον…Πνιγμενοι στα δικα μας προβληματα εθελοτυφλουμε….Καιρος να ανοιξουμε τα ματια και τ αυτια μας….ΦΩΝΑΖΟΥΝ….ΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΕΟΥΣΑ ΠΡΟΣΟΧΗ…..
Και παλι σε ευχαριστω πολυ……
Ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια σε αυτή τη μάστιγα που κατατρώει αθώες ψυχές.
Καλή συνέχεια Χρυσούλα, χαίρομαι να σε διαβάζω…
Ευχαριστώ πολύ…. Να είσαι καλά αγαπημένη μου, Έλενα… Πάντα με τιμάς με τα όμορφα σχόλιά σου!!!!