Τα χέρια σου μού λείπουν
Που τα ΄σφιγγα βαθιά
Την ώρα που οι καρδιές μας
μεθούσαν με φιλιά
Τα μάτια σου μού λείπουν
που φώναζαν ποθώ
που έγνεφαν σε αγγέλους
με βλέμμα σ΄αγαπώ
Η αύρα σου μού λείπει
Που γέμιζε ουρανό
Που αγκάλιαζε το σύμπαν
Με έρωτα τρελό
Μελωδικά ακούσματα
Μού φέρνει η θύμησή σου
Μεθυστικά ξυπνήματα
Γεννάει το κορμί σου
Κι αν γύρει η ψυχή
Στη γη να ξαποστάσει
Θα΄ θελε να ευχηθεί
Μην πέσει και ξεχάσει
_
γράφει η Σοφία Σκλείδα
Αχ αυτά τα ποιήματα με τη ρίμα πόσο αρέσουν σε μας που δεν είμαστε ποιητές , Έχουν τόση μουσική μέσα τους από μόνα τους που δεν χρειάζονται να μελοποιηθούν. Γνώμη μου …
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!
Πολύ όμορφο Σοφία μου….Μυρίζει αγάπη κι έρωτα…
σε βράδια αξημέρωτα…Όνειρα ανεκπλήρωτα…
με χίλια δύο χρώματα…Φιλιά σε δύο σώματα
στης νιότης μας τα δώματα!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!
Ευχαριστώ από καρδιάς!
Γλυκό και τρυφερό…
Eυχαριστώ πολύ!