Αριστοτέλη, του βίου σου τέλος

της σκέψης το άπειρο…

Μακεδόνας Έλληνας γεννήθηκες, αέναη ύλη και φως

στο λυκαυγές των Σταγείρων.

Μακεδνόν του στοχασμού σου το δόρυ

διαπερνά απορίες και πληροί

με Αλήθειας σπέρμα τη μήτρα του κόσμου.

Εντελέχεια, ο λόγος σου.

Ιδού, η αρχή και το τέλος των όντων.

Και εγένετο το χώμα σπονδή, η πέτρα ναός

και το μέταλλο Λευτεριάς περιδέραιο.

Και εγένετο ο φθόγγος σου ωδή

και η γλώσσα των Ελλήνων περαίωση κάθαρσης.

Και εγένετο ο θάνατος τάφου σποδός

και η μνήμη ομόρφυνε με του έρωτα φίλημα.

Του Αλεξάνδρου διδάσκαλε, φωτοδότης εσύ,

οικιστής των ψυχών των ανθρώπων,

στα στερνά της  ζωής εδιώχθης

από ύβρη αγνωμόνων 

και φθόνου σκοτάδι.

Από την πατρική Χαλκιδική

έως τη μητρική Χαλκίδα

της Ηθικής σου οι ψηφίδες 

της Αρετής εντελέχεια

συνθέτουν στου νου μας το μάρμαρο.

Εντελέχεια, ο ύμνος σου.

Ιδού, η αρχή και το τέλος των όντων.

Και εγένοντο οι πόλεις κυψέλες χαμόγελου.

Και εγένοντο οι λέξεις ανδριάντων επίγραμμα.

Και εγένοντο οι ψυχές μας αθανασίας ικέτιδες.

_

γράφει ο Παναγιώτης Κουμπούρας

Γ’ Βραβείο Ε.Λ.Β.Ε. 2016