Το κορίτσι σκαρφάλωσε στον ήλιο,
τραγουδώντας.
Και η μελαγχολία τού νηστευτή
στα σύννεφα ανέβηκε
ν’ ακούσει το τραγούδι.
Στην πλατεία τού έρωτα
ακούστηκαν οι ικεσίες των νεκρών.
Καλούσαν τους πιστούς
ν’ ανάψουν κεριά στη μνημοσύνη.
Ω, θλίψη του καλοκαιριού
απλώθηκες στους ξερούς δρόμους,
κι ανεπαίσθητα
τύλιξες τις καρδιές των εραστών.
Κι ύστερα ταξίδεψες
για τις θάλασσες του φεγγαριού,
ένα τέλος γύρευες.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/54mxkU8Q23AΚαθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...
Μια αγάπη είχε ανθίσει στου καλοκαιριού την αίγλη Μα ξεθώριασε σα φύλλο κάποια μέρα του Σεπτέμβρη Όνειρα κάτω απ’ τον ήλιο και φιλιά στην παραλία Χάθηκαν στου φθινοπώρου τη γλυκιά μελαγχολία Ήρθανε τα πρωτοβρόχια η καρδιά σε αταξία Τόσες υποσχέσεις λάγνες...
Θαλάσσιες σπηλιές, τη Γοργώ γέννησαν, βραχώδης μήτρα. Να γιατί τη λέμε Ευτυχία. Γιατί μας θρέφει. Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά, την Ευτυχία, της θάλασσας. Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα: Γιατί ποιεί τον κόσμο....
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Θαλάσσιες σπηλιές, τη Γοργώ γέννησαν, βραχώδης μήτρα. Να γιατί τη λέμε Ευτυχία. Γιατί μας θρέφει. Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά, την Ευτυχία, της θάλασσας. Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα: Γιατί ποιεί τον κόσμο....
Στη ζωή της σταθερό, ένα πράγμα είχε: τη θάλασσα. Ένας ανελέητος ήλιος, αέρας, ξερά βράχια, και κάτω το απέραντο γαλάζιο. Κι ύστερα είναι και το άλλο: στις βόρειες παγωμένες θάλασσες, καθώς βυθίζεται το βαπόρι, την υπηρέτρια μέλλει το παλτό...
Για ποια ύπαρξη σε τούτο τον πλανήτη Αγώνες γίνονται της στιγμής κυνηγώντας την ελπίδα Μα δεν κρατά, την σκοτώνει η παρακάτω σου γέννα, ρουφήχτρα κάθε σου θυσίας και το κακό ανακυκλώνει Δεν έχεις συνέχεια, τη φύση σου την χάνεις είσαι ομοίωμα μιας άλλης στιγμής...
0 Σχόλια