Υπήρξαν μέρες που πεθαίναμε αγκαλιά
Κι υπήρξαν δάκρυα που χάραζαν το δρόμο
Πες μου πώς άντεξες να ζεις μ’ αυτό τον τρόμο
Όταν σε πρόδιδαν της νύχτας τα φιλιά

Πώς εγκλωβίστηκα σ’ αυτή τη φυλακή
Πώς μ’ ελευθέρωναν οι σκέψεις σου τα βράδια
Τότε που η αγάπη σου χτυπούσε διπλοβάρδια
Και η δικιά μου φοβισμένη και γυμνή

Πάει καιρός που έχει λιώσει αυτό το σώμα
Και ζει μονάχα με ό,τι μένει απ’ την ψυχή
Κι εσύ που πέθανες μια μέρα ζωντανή
Πες μου πώς γίνεται ξανά ζωή το χώμα

Να σ’ ερωτεύομαι ξανά απ’ την αρχή
Και το κρεβάτι μου ανάσες να μυρίζει
Με νυχτολούλουδα το στόμα σου ανθίζει
Μα γυροφέρνουμε στην κόλαση μαζί

_

γράφει ο Γιάννης Πανδρεμένος