Επίγευση
Δε σβήνεται ποτέ ετούτη η γραμμή
το τρένο περνάει πάντα από εδώ
σα φάντασμα μετρά τις ώρες
τριγυρνώντας πονηρά στους σταθμούς
Δε χάνεται ποτέ ο δρόμος αυτός
περνά από χωράφια και λίμνες
από έρωτες που καπνίζει η μηχανή
και αναστενάζει η διαδρομή
Δεν τελειώνει ποτέ ετούτο το ταξίδι
δυο τρεις ανάσες παίρνει μοναχά
και συνεχίζει το δρόμο της ζωής
Ρουφά και ξερνά τους ανθρώπους
ανοίγοντας με θόρυβο τις πόρτες
με ένα εισιτήριο-στοίχημα
με τον εισπράκτορα να καρτερά
στο ξεκίνημα το αποφασισμένο
να πιάσει εκείνον τον παραβάτη
να τον γυρίσει πάλι από την αρχή
Δεν τελειώνει ποτέ ετούτο τα ταξίδι
Γεμίζουν οι αποσκευές οι θαρραλέες
με θαύματα στο χάρτη κι ονόματα παλιά
και ξενυχτούν τη μνήμη της καρδιάς
να αντηχεί η νοσταλγία των χρόνων
Χορταστική η επίγευση που αφήνουν
Ταξίδια κόκκινα αλκοολούχα και γλυκά…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Διαβάτες ζωής σε βαγόνια δανεικά, παραβάτες δίχως εισιτήριο, που σα στοίχημα γενεί θαρραλέα προσμένουν τη νια αρχή…
[…]Ρουφά και ξερνά τους ανθρώπους[…]
Υπέροχο Μάχη!!! Καλημέρα σου!!!
Ακόμα κι αν είναι δανεικά τα βαγόνια ας υποσχεθούμε πως δε θα κάνουμε και τη ζωή μας δανεική…
Σε ευχαριστώ Βασίλη!
Καλημέρα
Κάθε ταξίδι φέρνει κάτι μέσα μας, γνώσεις, συναισθήματα, εικόνες, το ταξίδι της ζωής κατι μας μαθαίνει!Εξαιρετικο Μάχη μου!
Έτσι είναι Άννα μου, κάθε ταξίδι μας κάνει πλουσιότερους… Την καλημέρα μου
Υπέροχο Μάχη μου!
Σε ευχαριστώ Σοφία! Καλή σου μέρα
Mία φιλοσοφική κι αλληγορική
προσέγγιση τής ζωἠς μέσα
από τη γλυκύτητα τής ποίησής σου …
Λυπάμαι που σ᾽ αυτή
την Ελλάδα, η οποία αιμορραγεί
οικονομικά μα προπαντός
ψυχικά, μάς αναγκάζουν
στα ταξίδια μας
να κατεβαίνουμε
σε πάντα
λάθος στάσεις … έτσι τα᾽ χε πει κι
ο Μάνος Ελευθερίου
στη Μαρκίζα του …
Το θυμάσαι εκείνο
το τόσο τρυφερό τραγούδι Μάχη ;
Για να το ξαναθυμηθούμε,
στέλνω την ηλεκτρονική του
διεύθυνση για όλους
τους συμμετέχοντες τής
ιστοσελίδας που εξακολουθούν να ζούνε
κόντρα … ανασαίνοντας ποιητικά … :
https://www.youtube.com/watch?v=dqcDYihCH9Y
Δυστυχώς η χώρα μας αιμορραγεί. Μόλις χτες άκουσα τα παρακάτω λόγια που με βούρκωσαν:
“Μια χώρα που διώχνει τη νεολαία της, είναι ένα γηροκομείο χαμένων ελπίδων”
Κατεβαίνουμε πλέον αναγκαστικά σε λάθος στάσεις και σταθμούς…Τουλάχιστον αν είναι δυνατόν ο ένας να βοηθάει τον άλλον…μήπως και καταφέρουμε να πάμε λίγο πιο πέρα ετούτο ταξίδι…να το χορτάσουμε λίγο παραπάνω. Ας έχουμε μάτια και καρδιά ανοιχτά…
Το συγκεκριμένο τραγούδι Παναγιώτη είναι υπέροχο και σε ευχαριστώ για την υπενθύμισή του.
Την καλημέρα μου…
Μάχη μου υπέροχο και το ποίημα σου αυτό!!
Δυνατοί στίχοι!!!
Να’σαι καλά Ελένη μου. Σε ευχαριστώ.
Άλλο ένα όμορφο ποίημα από σένα Μάχη! Μου άρεσε πολύ μπράβο σου για άλλη μια φορά!
Σε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου!
“Δε χάνεται ποτέ ο δρόμος αυτός
περνά από χωράφια και λίμνες
από έρωτες που καπνίζει η μηχανή
και αναστενάζει η διαδρομή
Δεν τελειώνει ποτέ ετούτο το ταξίδι
δυο τρεις ανάσες παίρνει μοναχά
και συνεχίζει το δρόμο της ζωής”
Όλη η αλήθεια της ζωής, μικρης ή μεγάλης, καλής ή κακής
Ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Μικρής η μεγάλης. καλής η κακής…ναι..ίδιος αυτός ο κύκλος..
Σας ευχαριστώ για το πέρασμα. Την καλημέρα μου.
Έχοντας ζήσει χρόνια στην Ιταλία έμαθα να κρίνω τον espresso από την επίγευση ακριβώς στον ουρανίσκο… Κι αυτό με οδήγησε να το εφαρμόζω σε ότι όμοιο ανάμεσα σε πολλά δοκιμάζω… είτε καφέ… είτε φαγητό… είτε γλυκό… είτε… ποίημα… Ετούτο εδώ με προκάλεσε και μου γέννησε προσδοκίες με τον τίτλο του ήδη! Μεγάλο το ρίσκο όταν προσμένεις πολλά και όλα θα κριθούν μετά το τέλος, στην επίγευση…
Δεν με διέψευσες Μάχη μου…Ήρθε “Χορταστική η επίγευση που αφήνουν Ταξίδια κόκκινα αλκοολούχα και γλυκά” και κάθισε απαλά στον ουρανίσκο της σκέψης μου αφήνοντας σιγά σιγά τις νότες από τους προηγούμενους στίχους να τον γαργαλούν γλυκά… Σε ευχαριστώ για ότι γεύτηκα…
Σε ευχαριστώ Σπύρο! Τόσα όμορφα λόγια αφήνουν και σε μένα μια γλυκιά επίγευση…! Είναι αλήθεια οτι όσο καλή και να φαίνεται μια γεύση σε οτιδήποτε δοκιμάζουμε…στο χρόνο θα φανεί η γλύκα ή η πίκρα του από την επίγευσή του… Η επιγευση που προσφέρουν οι αναμνήσεις της ζωής…Μακάρι όλοι μας να έχουμε να θυμόμαστε εκείνες τις ξεχωριστές γεύσεις που μας έκαναν να πούμε “γι αυτό και μόνο έπρεπε να ζήσω!”