Θα ήταν στα μέσα του Ιούλη όταν ο Αριστείδης συνειδητοποίησε πως η κούραση τον είχε καταβάλει κι έπρεπε επειγόντως να ξεκουραστεί. Κοίταξε το γραφείο του, βγαλμένο λες από ταινία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτο οθόνες υπολογιστών που πρόβαλαν διαρκώς τις τιμές των μετοχών σε πραγματικό χρόνο κι ένιωσε αδύναμος, πιο αδύναμος κι από το βρέφος που πασχίζει με τα δαχτυλάκια του να κρατηθεί όπως όπως στη μητρική αγκαλιά. Ο παγωμένος καφές δρόσισε προσωρινά τα μέσα του στην πρώτη ρουφηξιά αλλά αμέσως διαπίστωσε πως η δροσιά που αναζητούσε ήταν αλλιώτικη, ήταν από εκείνες που θέλει να νιώσει ολόκληρο το κορμί μα κυρίως το μυαλό! Σηκώθηκε και πήγε στο τεράστιο παράθυρο πίσω από την καρέκλα του, η θέα της πολύβουης πόλης που στέναζε στον καύσωνα τον έκανε να ιδρώσει παρά τον κλιματισμό που διατηρούσε το γραφείο του χειμώνα καλοκαίρι στους 20 βαθμούς ακριβώς!
Η επόμενη μέρα τον βρήκε πάνω στο πλοίο για τη Σαντορίνη, δεν άργησε πολύ να το πάρει απόφαση. Οι συνεπιβάτες του στο όνειρο των καλοκαιρινών διακοπών τριγύριζαν ασταμάτητα ολόγυρά του, η έξαψη της απόδρασης και η μαγεία του προορισμού τους γέμιζαν υπερένταση. Εκείνος ατάραχος παρακολουθούσε χωρίς να αντιδρά, ούτε καν όταν η νεαρή γυναίκα με το κόκκινο φόρεμα τον κοίταξε στα μάτια. Απλώς γύρισε το βλέμμα του αδιάφορα κι έβγαλε από το σακίδιό του το τάμπλετ κι επικεντρώθηκε σ’ αυτό για το υπόλοιπο ταξίδι. Μπορεί να έφευγε από την Αθήνα αλλά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τις τρέχουσες συναλλαγές του χρηματιστηρίου και την επικαιρότητα. Όλος του ο κόσμος πια ήταν συμπυκνωμένος μέσα σε μια οθόνη λίγων ιντσών και στο ατελείωτο γαλάζιο του Αιγαίου πελάγους, μια υγρή Σειρήνα που μάτια προσπαθούσε να τον πλανέψει. Η κυρία με το κόκκινο φόρεμα εξακολουθούσε να τον κοιτάζει…
Όταν το πλοίο έδεσε στο λιμάνι κατέβηκε με τις λιγοστές αποσκευές του κι αναζήτησε τη διαδρομή προς το κατάλυμά του κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά σε μια προσπάθεια να προσανατολιστεί. Το βλέμμα του έπεσε στη γυναίκα με τα κόκκινα, η αλήθεια είναι πως τότε την πρόσεξε καλά για πρώτη φορά. Συνειδητοποίησε πως είχε όλα εκείνα τα προσόντα που θα ήθελε ένας άντρας στην ηλικία του προκειμένου να προχωρήσει σε μια σχέση. Εντυπωσιακό κορμί, μακριά μαύρα μαλλιά κι ένα πρόσωπο σχεδόν αγγελικό. Έκανε να την πλησιάσει αλλά το τηλέφωνό του τον σταμάτησε, ήταν από το γραφείο. Σε λίγο είχε τελειώσει την κουβέντα με τους συνεργάτες του, η κοπέλα με τα κόκκινα όμως είχε εξαφανιστεί. Όσο κι αν έψαξε με το βλέμμα του τριγύρω δεν μπόρεσε να την εντοπίσει.
Οι διακοπές του στοιχειώθηκαν από εκείνο το κόκκινο φόρεμα που δεν κατάφερε να ξαναβρεί. Στοιχειώθηκε ολόκληρη η ζωή του, ακόμα κι όταν επέστρεψε στη δουλειά μέσα στο μυαλό του η φιγούρα εκείνης της γυναίκας τριγύριζε χωρίς να τον αφήσει να ησυχάσει. Είχε την ευκαιρία να τη γνωρίσει αλλά την έχασε. Τώρα πια, με το χιονιά και τη βροχή που βλέπει να πέφτει έξω από το παράθυρό του, κατάλαβε πως οι εποχές αλλάζουν για να μπορεί ο άνθρωπος να ονειρεύεται. Μόνο που στα όνειρα χωράνε μόνο άνθρωποι και στιγμές, οι πολλές οθόνες του γραφείου όχι…
“στα όνειρα χωράνε μόνο άνθρωποι και στιγμές, οι πολλές οθόνες του γραφείου όχι…”
Ακόμη κι αν δεν είναι πολλές, ακόμη κι αν είναι μία η οθόνη, μπορεί μια χαρά να δυναμιτίσει το όνειρο – μήπως να την κλείναμε τελικά κι αυτήν τη μία;;;
Πρέπει Βάσω μου να κλείνουμε ενίοτε τα μάτια στη στείρα ρουτίνα, η ζωή χρειάζεται κι άλλα πράγματα! Μέτρον άριστον…
Αχ Αριστείδη σε έφαγε η τεχνολογία, βρε σε κοιτάζουν μάτια θεϊκά κι εσύ στο tablet και στο κινητό; Πέτα τα στην θάλασσα που να πάρει, λεφτά έχεις από ότι κατάλαβα να πάρεις άλλα. Μόνο δεν σου φτάνουν να ξαναβρείς θεϊκά μάτια να σε καρφώνουν. Και να είχε γίνει μια φορά, ε θα σε δικαιολογούσα. Δύο όμως ρε ακατανόμαστε και εσύ εκεί. Μωρέ καλά το είπαν οι άλλοι , το δις εξ’ αμαρτείν , καλά το είπαν…..Αρχηγέ συγχαρητήρια
Βαγγέλη, ο άνθρωπος δυστυχώς δε φιλοσοφεί τη ζωή του! Αν το έκανε ίσως και να ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος από όσο είναι σήμερα.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
τόχεις , τόχεις …. συνέχισε να γράφεις ….
Να είσαι καλά Γιάννη, σε ευχαριστώ!
«Όλος του ο κόσμος πια ήταν συμπυκνωμένος μέσα σε μια οθόνη λίγων ιντσών και στο ατελείωτο γαλάζιο του Αιγαίου πελάγους, μια υγρή Σειρήνα που μάτια προσπαθούσε να τον πλανέψει.»
Μέσα σε αυτήν σου την εξαίσια φράση είναι βουτηγμένος ο σύγχρονος άνθρωπος. Τα κόκκινα φορέματα, θα ελκυστικά βλέμματα, τα όμορφα ζεστά χαμόγελα, τα κορμιά και η κίνηση του, δυστυχώς αντικαθιστούνται με Mega giga tera bytes (ή όπως αλλιώς τα λένε.) (Σημ. Οι λέξεις των μεγεθών Ελληνικές). Εξαιρετική στην αμεσότητά και την επικαιρότητά της η σύντομη σου ιστορία Κώστα. Φοβούμαι για τα νέα παιδιά. Φοβούμαι τον “ευνουχισμό” των αγοριών και την “ψυχρότητα” ή “επιθετικότητα” των κοριτσιών. Να σαι καλά έθεσες με τούτο σου το αφήγημα ένα υπαρκτό και πολύ σοβαρό θέμα.
Δυστυχώς Χριστόφορε οι άνθρωποι σήμερα στην μεγαλύτερή τους πλειονότητα έχουν πάψει να φιλοσοφούν τη ζωή τους και θέτουν σε προτεραιότητα πράγματα τα οποία τελικά είναι ανούσια.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!