Σκελετωμένες ψυχές έρχονται

στα όνειρά μου κάθε νύχτα

με σκουριασμένες σάλπιγγες

θορυβούν τη μοναξιά τους

κλέβουν από τη δική μου

τα στερνά της δάκρυα

άνυδρες από αγάπη

ματωμένες αιώνια οι πληγές τους

βαδίζουν σα σκιές φαντασμάτων.

Σέρνονται στο σκοτεινό τοπίο

και σκούζουν σαν τερατώδη αερικά

απαριθμώντας μου τον πόνο

με ακατάληπτους ήχους.

Ποια μήτρα έφερε τούτες

τις δύστυχες ψυχές στον κόσμο;

Ποιος τύλιξε το λώρο γύρω τους σφιχτά;

Kι ύστερα ... ύστερα;

Πως μπόρεσε με μια σπρωξιά

τις έδιωξε τόσο μακριά

κι ούτε μια θέση δεν βρέθηκε

ποτέ για εκείνες ούτε εδώ ούτε εκεί

πουθενά μήτε στο περιθώριο.

Ποιος ξέρει ... ποιος ξέρει

ποιος μια απάντηση θα φέρει;

Ποιο βράδυ ... το κάθε βράδυ

ποια νύχτα ... μα κάθε νύχτα

τυραννισμένες , στοιχειωμένες

τρεκλίζουν μέσα στα όνειρα

γυρεύοντας λίγη αγάπη.

Μα δεν προφταίνουν

στη μέρα βγαίνουν

και βρίσκουν πάλι τον εφιάλτη ...

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!