Φτερουγίσματα                                                                                       χαικού  

Και ήρθαν τα πουλιά  

να γεμίσουν το νεκρό τοπίο  

με φτερουγίσματα… 

Νεκρό τοπίο                                                                                                ποίημα 

Στο λυκαυγές, 

εκεί όπου οι σκιές κυριαρχούν 

κι όλα μυστηριωδώς μεταμορφώνονται, 

τ' άσπρα περιστέρια  

μαύρα πουλιά της νύχτας γίνονται 

και τα κλαδιά του δέντρου  

φρικιαστικές μορφές παίρνουν. 

Νομίζεις πως σε κυνηγούν 

πως θα σ' αγγίξουν 

πως θα σε κλείσουν στον  

μακρύ και ξερό κορμό 

που καταλήγει στο χώμα. 

Όσο κι αν θες ν' απομακρυνθείς, 

αφυδατωμένο από το χρόνο κορμί 

γυμνό από ζωή κι έρωτα, 

δίπλα απ' τις ρίζες του δέντρου, 

εκεί κοντά, ίσως πιο πέρα 

θα φυτρώσει ο τάφος σου, 

η απόδειξη της ύπαρξής σου. 

Και τα πουλιά θα τριγυρνούν 

πετώντας στο νεκρό τοπίο  

μοιρολογώντας τη χαμένη ζωή...  

Και κάπου εκεί στο βάθος ο ορίζοντας. 

Παντού και πάντα υπάρχει ένας ορίζοντας.  

Η λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου, 

η διαχωριστική γραμμή της γης και τ' ουρανού, 

εκεί που το ζενίθ και το ναδίρ  

του ανύπαρκτου, του εφικτού  

και της φαντασίας που οργιάζει  

καθώς το σκοτάδι πέφτει βαθύ,  

αναμειγνύονται στην ουράνια σφαίρα. 

Ο ορίζοντας που ενώνει της νύχτας 

τις σιωπές και τα σκοτάδια 

με το φως και τις φωνές της μέρας  

που πάντα ξημερώνει, 

ενώ εσύ αγχωμένος ξυπνάς από το λήθαργο 

θέλοντας να προσδιορίσεις ξανά τις ανάγκες σου, 

τη θέση σου στην πεζή πραγματικότητα. 

Στον καθρέπτη του εαυτού σου 

βλέπεις την ανεπιτυχή απομίμηση ενός προτύπου 

που απέκλινε της πορείας του  

έναν ονειροπόλο που ονειρεύεται εφιάλτες...   

Και θέλεις να ανατρέψεις τα πάντα, 

ζώντας την πραγματοποίηση των ονείρων σου 

δίχως να παρασύρεσαι στη δίνη του άγχους. 

Θέλεις να αισθανθείς, να νοιώσεις ζωντανός,   

όσο πιο όμορφα μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου. 

ΣΚΙΕΣ                                                                                                            τρίστιχο 

Οι σκιές, παιχνιδίσματα του φωτός με το χώρο. 

Μη σε τρομάζουν οι γκριζόμαυροι καμβάδες τους. 

Χρωμάτισέ τους εσύ με την αχαλίνωτη φαντασία σου. 

της Ελένης Ιωάννου