Από το βιβλίο:

Εισαγωγή

Σκέφτηκα πως αν η Λητώ η ηρωίδα του βιβλίου μου, αποφάσιζε να γράψει για τη ζωή της, δύσκολα θα μπορούσε να αποτυπώσει σε σελίδες χαρτιού, συναισθήματα δυνατά όπως η αγάπη, το μίσος, ο πόνος, η εκδίκηση. Ίσως μια εισαγωγή σαν ετούτη να της άνοιγε το δρόμο για μπορέσει να ακουμπήσει δυνατές στιγμές που οριοθέτησαν και σημάδεψαν τη ζωή της

«Η ζωή μου έμοιαζε με χείμαρρο σε μια κλεισούρα που με κατάτρωγε, με κατάπινε και γω ανήμπορη χτυπιόμουν στη δίνη αυτή… Χρόνια αθωότητας, χρόνια προστατευμένα σηματοδότησαν την αρχή της ιστορίας μου κι ύστερα, εξευτελισμοί, ταπεινώσεις, βία αλλά και συνεχής συγχώρεση, ήταν τα στοιχεία που καθόριζαν την πορεία της ζωής μου. Και αν τα έγραφα όλα αυτά σε ένα βιβλίο; θα είχε κανένας την αντοχή να το διαβάσει ή θα το άφηνε εξ αρχής; Θα έβγαζε από κει μέσα τη δίψα μου για συγχώρεση πρώτα και μετά για εκδίκηση; Θα έβγαζε από κει μέσα, την ανάγκη μου για την εξιλέωση και την κάθαρση; Ποιος ξέρει;»

ΛΗΤΩ

Με ξύπνησαν οι στριγκές φωνές του και ο θόρυβος από το βάζο που εκσφενδονίστηκε κι έγινε χίλια κομμάτια. Πετάχτηκα τρομαγμένη και έτριψα τα μάτια μου ν’ ανοίξουν. Το πάτωμα είχε γεμίσει από τα κόκκινα τριαντάφυλλα, που μόλις χτες το βράδυ μου είχε φέρει. Πεταγμένα εδώ κι εκεί, ανάκατα ήταν σαν να μου έδειχναν τη δική μου ζωή κατάφατσα! Ανάμεσά τους κομμάτια μικρά -μεγάλα, γαλαζοπράσινα, του βάζου που τα φιλοξενούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή! Κορόιδευαν το χάλι μου; Μέσα στην ταραχή μου, ένιωσα πως άκουσα τα γέλια τους και το σαρκασμό τους! Η πόρτα πίσω του βρόντηξε για τα καλά! Ήρθε και συμπλήρωσε ο ήχος τούτος, το χαμό γύρω μου! Χθες το βράδυ μόλις, τριαντάφυλλα δώδεκα ολοκόκκινα και φιλιά και σήμερα; Η θύελλα, ο χαλασμός! .. Σηκώθηκα αναστατωμένη και τράβηξα προς την πόρτα! Δεν πρόλαβα καλά-καλά να αγγίξω το χερούλι, όταν όρμησε ίδιος μαινόμενος ταύρος! «Σε καλό σου! Τι έπαθες; Τι είναι αυτό που σε ενόχλησε πάλι;»! Ο ήχος πιο δυνατός από τον πόνο! Γίνεται να ‘ναι; αναρωτήθηκα δέκατα του δευτερολέπτου μετά, όταν το χέρι του βαρύ ήρθε κι έπεσε πάνω στο μάγουλό μου! Με έσπρωξε βίαια και με πέταξε χάμω! Εκεί ανάμεσα στα πεσμένα τριαντάφυλλα και στα κομμάτια τα γαλαζοπράσινα του βάζου, έμεινα να αναρωτιέμαι! Ένα ρυάκι βαθύ κόκκινο κύλησε και ήρθε κι ακούμπησε το χέρι μου! Σαν να μην ήμουν εγώ, το κοίταζα να κυλά και να γλιστρά στην άσπρη μοκέτα! Κι έμεινα εκεί, ένα κουβάρι μαζεμένο στα πόδια του κρεβατιού, στα πόδια του! «Ένα τίποτε είσαι!» ούρλιαξε καθώς το χέρι του έπεφτε και πάλι βαρύ στο πρόσωπό μου.

Αισθανόμουν ότι πνίγομαι. Το οξυγόνο, μου έλειπε. Ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο που όλο μίκρυνε, μίκρυνε και με έπνιγε. Βιάστηκα να κατέβω στον κήπο. Νόμιζα πως εκεί θα ήταν καλύτερα. Θα ανέπνεα τουλάχιστον! Ο καθαρός αέρας θα με βοηθούσε. Όμως δυστυχώς!. Το κεφάλι μου σφυροκοπούσε. Θυμήθηκα τον Καβάφη «Η πόλις θα σ’ ακολουθεί, όπου κι αν πας». Άρα ό,τι και να έκανα δεν θα κατάφερνα να διώξω την πίκρα που με είχε κυκλώσει και με έσφιγγε, τόσο που νόμιζα ότι θα σκάσω! Αυτή την κουβαλούσα μέσα μου… «Σκέψου Λητώ. Σκέψου, είπα στον εαυτό μου. Δεν γίνεται! κάποια λύση θα πρέπει να βρεθεί. Σκέψου..σήμερα, σήμερα πρέπει να γίνει η λύτρωσή σου από αυτόν. Σήμερα πρέπει να τον ξεγράψεις και να σου μείνουν μόνο…» «Φωτογραφίες και γράμματα, σ’ ένα συρτάρι κλειδωμένα Κι ήταν ονείρων φωτοπλάσματα, κι’ ήταν απείρων σχεδιάσματα! Κι αυτά τα κίτρινα π’ απόμειναν, σ’ ένα συρτάρι μαραμένα». {Γεγονότων μορφή}. Μαρί Ράλλη Ήμουν ακόμη στον κήπο. Κάθισα σε ένα παγκάκι με λευκά μαξιλάρια και κράτησα το κεφάλι μου καλά με τα δύο μου χέρια. Προσπαθούσα να αναπνεύσω.. Πνιγόμουν συνέχεια! . «Υπερκαπνία ,σκέφτηκα. Υπερκαπνία έχω πάθει. Όπως την άλλη φορά, ..όπως εκείνο το βράδυ». Ο γιατρός μου είχε πει.. «Είναι σαν να εισπνέεις κάρβουνο από το μαγκάλι που δεν έχει καεί καλά. Από άγχος ή στενοχώρια εισέπνευσες πολύ οξυγόνο. Δεν αποβλήθηκε όμως από τον οργανισμό σαν διοξείδιο του άνθρακα και έπαθες ένα είδος δηλητηρίασης. «Λητώ; τι συμβαίνει;» ρώτησε. «Τίποτε γιατρέ τίποτε», του ψέλλισα εκείνο το βράδυ. Και νάτο πάλι! Πνιγόμουν και μούδιαζαν τα χέρια μου. Άρχιζα ένα δύσκολο αγώνα. Τα έβαζα με τον άντρα μου. Ένα σκληρό δικηγόρο και έναν αδυσώπητο άνθρωπο! Θα άρχιζα ένα πόλεμο εναντίον του με αβέβαιο αποτέλεσμα. Τι θα μπορούσα να κερδίσω άραγε; Θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί του; Αυτός, αχ! αυτός θα χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο, αρκεί να μη χάσει το στόχο του. Και ο στόχος του, βέβαια, ήμουν εγώ και η περιουσία μου. Στον κήπο επικρατούσε ηρεμία. Και μόνο ο θόρυβος των αυτοκινήτων στο δρόμο τάραζε λίγο τη γαλήνη και το χτύπημα των ψηλών τακουνιών κάποιων, κομψών κυριών, καθώς περπατούσαν για να προλάβουν τις κοντινές τους εργασίες. Πώς τους ζήλευα όλους αυτούς, που ανέμελα προχωρούσαν στο δρόμο και στο μυαλό τους δεν είχαν το φόβο, το φόβο το δικό μου! Να ήμουν στη θέση τους και τι δεν θα ‘δινα! Ένα χελιδόνι πέταξε κοντά μου και ύστερα κρύφτηκε στα πολλά δέντρα. Κελάηδησε για λίγο, κι ύστερα έφυγε. Τα παγώνια μας ακούγονταν από το βάθος του κήπου και ο παπαγάλος μου σφύριζε, σφύριζε σα να με καλούσε κοντά του. «Αχ! Μικαέλο μου. Σήμερα δεν είμαι καλά. Έδωσα την αγάπη μου και δεν πήρα αντάλλαγμα. Πάγωσα στο άπειρο χάος και ζεστασιά δεν μπόρεσα να βρω. Σήμερα ξέφτισε η χαρά μου και η απελπισία με κατέβαλε. Τα όνειρά μου πέθαναν Μικαέλο! Το καταλαβαίνεις αυτό; Απόκαμα να ταξιδεύω περιμένοντας να ‘ρθει η ευτυχία, απόκαμα να ταξιδεύω χωρίς κατάρτια!» Εξομολογήθηκα τον πόνο μου στον παπαγάλο μου… Τι έκανα κι’ εγώ; Με κοίταζε παράξενα!. Έφυγα και κείνος σφύριζε, σφύριζε σα να ήθελε να μου πει κάτι!.. Περπάτησα λίγο, αλλά κουράστηκα και πάλι. Το σώμα μου ήταν έτοιμο να σωριαστεί. Πρόφτασα και κάθισα σε μια μεγάλη κούνια.. Σ’ αυτή την κούνια με κοίμιζε η μητέρα μου, ενώ αυτή έπινε τον καφέ της και διάβαζε κάποιο βιβλίο. Χρόνια αθωότητας!.. Ήταν γεμάτη αγάπη και ωραία συναισθήματα η μανούλα μου. Ήξερε μόνο να δίνει και ποτέ να απαιτεί και αυτό δυστυχώς το πέρασε και σε μένα. Δεν θέλησε να με βάλει στον κόσμο της κακίας και της παραφροσύνης...