Ζωγράφισε το άπειρο σε μια κόλλα χαρτί. Πολλά τα άπειρα στη ζωή του. Ευτυχίες, καλοσύνες, θαύματα. Άπειρη η αγάπη που ένιωσε. Αστείρευτη. Ήταν ευγνώμων. Για όσα καλά τού έτυχαν. Για όσα κόπιασε και πέτυχε. Για τα πάντα που κέρδισε. Τώρα πια, ήξερε πως η ζωή τού είχε χαμογελάσει. Κι όχι πικρά. Όχι συγκαταβατικά. Μα γενναιόδωρα. Όπως αξίζει στους μεγαλόψυχους.

Κοίταξε για πολλοστή φορά την πολύχρωμη ζωγραφιά της εγγόνας του. Το κίτρινο σπιτάκι με την κεραμιδένια σκεπή και την ξύλινη πόρτα. Την ψηλή κερασιά με τους ζουμερούς καρπούς και τον ίσιο κορμό. Τα παράξενα λουλούδια, φυτρωμένα διάσπαρτα στο καταπράσινο χορτάρι. Τον ανέφελο γαλανό ουρανό. Τις καμπύλες γραμμές για πουλιά, που πετούν περήφανα μες στην ελευθερία τους. Τον χαρούμενο ήλιο, που φωτίζει ολόκληρη την πλάση. Και τα μεγάλα κόκκινα γράμματά της: «ΠΑΠΠΟΥΛΗ, Σ’ ΑΓΑΠΩ! ΕΥΑ».

«Κάπως έτσι θα ’ναι ο παράδεισος, μάτια μου», μονολόγησε. Κι ένα ζεστό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. «Εκεί θα με περιμένει η κυρά μου…»

Ανακάτεψε τις σταγόνες που ’χε στάξει σε δυο δάχτυλα νερό. Ο γιατρός ήταν βέβαιος για τη διάγνωση. Κακοήθης όγκος στον εγκέφαλο. Είχε μόλις έξι μήνες ζωής. Κατάπιε το φαρμάκι δίχως να το σκεφτεί.

Ζωγράφισε το άπειρο σε μια κόλλα χαρτί. Και περίμενε…

_

γράφει η Στέλλα Κουρμούλη