Η αιχμή του γήρατος, της Άννας Ρουμελιώτη
Μετρούσες τα δευτερόλεπτα
μετρούσες και τα λεπτά
μα αυτά είχαν πεισμώσει.
Αδέξια εγώ κρατούσα το ρολόι
σφιχτά πολύ να το βαστώ μου είχες πει
μα εκείνο τόσο βαρύ και παλιακό
κειμήλιο ιστορικό
έτσι θυμάμαι πως το έλεγε η μητέρα
δεν μου επέτρεπε να αφουγκραστώ
τους λεπτοδείκτες.
Με άγχος πολύ με γέμιζε
τόσο ιερό καθήκον
εμένα ναι εμένα, που πάντοτε έλεγες
πως ήμουν ένα μηδενικό εις το πηλίκον.
Δεν είχες άδικο είναι η αλήθεια
δεν τα κατάφερα αγάπη να σου δώσω.
Όμως... να... ο χρόνος πάντοτε
προπορευόταν τόσο.
Πώς να παράβγαινα εγώ μαζί του.
Έτρεχα να τον προφτάσω
έτρεχα να τον ξεπεράσω
και ξέχασα να ζω.
Εκείνος ξέρεις με είχε σε δυσμένεια
και φρόντιζε πολύ συχνά
να μου φορτώνει και μια καινούρια έγνοια.
Τώρα αδυσώπητος στέκει μπροστά μου
δεν έχω άλλα περιθώρια
τέλειωσε σου λέω το μέτρημα
εδώ είναι τα όρια...
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Είναι ποτέ δυνατόν ο Χρόνος να έχει σε δυσμένεια ΕΣΕΝΑ καλή μου ποιήτρια;;;
Εδώ που τα λέμε Λένα μου κι τη δυσμένεια από τον χαμένο χρόνο , τον χρόνο που δεν χαρισαμε στον εαυτό μας..παλι εμείς την προκαλούμε…. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!
Πώς να παραβγεί,αλήθεια, κάποιος με το χρόνο; Πάντα αμείλικτος προπορεύεται,μας χαρίζει και μας κλέβει,μας φορτώνει με έννοιες.Σίγουρα δεν τον ξεπερνάμε αλλά δεν θέλουμε και να παραδοδούμε χωρίς μάχη…Τροφή για σκέψη και συζήτηση το σημερινό σου ποίημα ,Άννα, που πολύ μου άρεσε! Όμορφη μέρα να έχεις!
Μια μάχη για να ξεπεράσουμε τον χρόνο ενώ ξέρουμε ότι τη μαχη πρέπει να τη δώσουμε για να μην παει χαμένος…θελω να πω ότι ανησυχώντας για τον χρόνο που περνάει ξεχνάμε να ζούμε το τώρα.Ευχαριστώ πολύ Μαριάνθη μου χαίρομαι τόσο που σου άρεσε το γραπτό μου.
μου φορτώνει με μια καινούρια έννοια, φτάσαμε στα όρια, …..πραγματικά,τα λόγια σου καμπάνα ,Αννα,
Η ανάλωση του χρόνου σε μικρότητες και ασημαντότητες πόση ζωή μας έχει κοστίσει….. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Teuta!!
Υπέροχο το ποίημα σου…Είναι κι αυτός ο χρόνος…που όλο εχθρικά μας φέρεται και του φερόμαστε……
Μάχη μου αγαπημένη πράγματι έτσι οπως το λες είναι …. μία μας και μία του σε έναν φαύλο κύκλο αποφυγής του να ζούμε πραγματικά!!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Χαχαχα, μικρός σαλτιμπάγκος ο χρόνος, νομίζει μας ξεγελάει αλλά φευ… δεν έμαθε ακόμη με ποιους έχει να κάνει… ξέρεις χρόνε μου τι πάει να πει “Ποιητής”; Πάει να πει άφθαρτος, πάει να πει αιώνιος.. να δες τους Όμηρους, τις Σαπφές, τους Σεφέρηδες και τους Ελύτηδες, όλοι εδώ είναι μέσα μας κι ανάμεσά μας να διαγκωνίζονται την ομορφιά… χαχαχα.
Αν μη τι άλλο ναι Βαγγέλη τούτος ο αδυσώπητος χρόνος κάποια στιγμή και ευτυχώς μας φέρνει σε επαφή με μεγάλα έργα απο μεγάλους ανθρώπους με πραγματικά αιώνιους Ποιητές.Να είσαι καλά σε ευχαριστώ πολυ.
Ο άτιμος ο χρόνος, πάντα αδυσώπητος!!! Πολύ όμορφο Άννα το ποίημά σου!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Ιφιγένεια … αδυσώπητος ειδικά ο χαμενος χρόνος.
Άννα μπράβο!!!
Πολύ πολύ όμορφο το ποίημα σου!!
Χρόνος κυλάει σαν το νεράκι, δίχως πίσω να κοιτάξει. Η όψη του κάποιες φορές είναι φωτεινή, άλλες πάλι σκοτεινή.
Καλό βράδυ!!!
Ο χρόνος δεν μας ρωτάει και δεν μας περιμένει Ελένη μου, προχωράει προχωράει κι εμεις κυνηγάμε να τον προσπερασουμε και ξεχνάμε αν ζούμε πραγματικά!!Σε ευχαριστώ παρα πολύ να είσαι πάντα καλά!!