Η αιχμή του γήρατος, της Άννας Ρουμελιώτη

14 Σχόλια

1. 

   ΛέναΜαυρουδή Μούλιου στο 31/10/2015 σε 8:58 πμ

   Είναι ποτέ δυνατόν ο Χρόνος να έχει σε δυσμένεια ΕΣΕΝΑ καλή μου ποιήτρια;;;

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 3:10 μμ

     Εδώ που τα λέμε Λένα μου κι τη δυσμένεια από τον χαμένο χρόνο , τον χρόνο που δεν χαρισαμε στον εαυτό μας..παλι εμείς την προκαλούμε…. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!

     Απάντηση
2. 

   Μαριανθη πλειωνη στο 31/10/2015 σε 9:22 πμ

   Πώς να παραβγεί,αλήθεια, κάποιος με το χρόνο; Πάντα αμείλικτος προπορεύεται,μας χαρίζει και μας κλέβει,μας φορτώνει με έννοιες.Σίγουρα δεν τον ξεπερνάμε αλλά δεν θέλουμε και να παραδοδούμε χωρίς μάχη…Τροφή για σκέψη και συζήτηση το σημερινό σου ποίημα ,Άννα, που πολύ μου άρεσε! Όμορφη μέρα να έχεις!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 3:12 μμ

     Μια μάχη για να ξεπεράσουμε τον χρόνο ενώ ξέρουμε ότι τη μαχη πρέπει να τη δώσουμε για να μην παει χαμένος…θελω να πω ότι ανησυχώντας για τον χρόνο που περνάει ξεχνάμε να ζούμε το τώρα.Ευχαριστώ πολύ Μαριάνθη μου χαίρομαι τόσο που σου άρεσε το γραπτό μου.

     Απάντηση
3. 

   Teuta Sadiku ukidas στο 31/10/2015 σε 9:50 πμ

   μου φορτώνει με μια καινούρια έννοια, φτάσαμε στα όρια, …..πραγματικά,τα λόγια σου καμπάνα ,Αννα,

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 3:51 μμ

     Η ανάλωση του χρόνου σε μικρότητες και ασημαντότητες πόση ζωή μας έχει κοστίσει….. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Teuta!!

     Απάντηση
4. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 31/10/2015 σε 10:09 πμ

   Υπέροχο το ποίημα σου…Είναι κι αυτός ο χρόνος…που όλο εχθρικά μας φέρεται και του φερόμαστε……

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 3:53 μμ

     Μάχη μου αγαπημένη πράγματι έτσι οπως το λες είναι …. μία μας και μία του σε έναν φαύλο κύκλο αποφυγής του να ζούμε πραγματικά!!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!

     Απάντηση
5. 

   Βαγγέλης Τσερεμέγκλης στο 31/10/2015 σε 11:16 πμ

   Χαχαχα, μικρός σαλτιμπάγκος ο χρόνος, νομίζει μας ξεγελάει αλλά φευ… δεν έμαθε ακόμη με ποιους έχει να κάνει… ξέρεις χρόνε μου τι πάει να πει “Ποιητής”; Πάει να πει άφθαρτος, πάει να πει αιώνιος.. να δες τους Όμηρους, τις Σαπφές, τους Σεφέρηδες και τους Ελύτηδες, όλοι εδώ είναι μέσα μας κι ανάμεσά μας να διαγκωνίζονται την ομορφιά… χαχαχα.

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 3:58 μμ

     Αν μη τι άλλο ναι Βαγγέλη τούτος ο αδυσώπητος χρόνος κάποια στιγμή και ευτυχώς μας φέρνει σε επαφή με μεγάλα έργα απο μεγάλους ανθρώπους με πραγματικά αιώνιους Ποιητές.Να είσαι καλά σε ευχαριστώ πολυ.

     Απάντηση
6. 

   Ιφιγένεια Τέκου στο 31/10/2015 σε 9:06 μμ

   Ο άτιμος ο χρόνος, πάντα αδυσώπητος!!! Πολύ όμορφο Άννα το ποίημά σου!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 9:19 μμ

     Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Ιφιγένεια … αδυσώπητος ειδικά ο χαμενος χρόνος.

     Απάντηση
7. 

   Ελένη Ιωαννάτου στο 31/10/2015 σε 10:41 μμ

   Άννα μπράβο!!!
   Πολύ πολύ όμορφο το ποίημα σου!!
   Χρόνος κυλάει σαν το νεράκι, δίχως πίσω να κοιτάξει. Η όψη του κάποιες φορές είναι φωτεινή, άλλες πάλι σκοτεινή.

   Καλό βράδυ!!!

   Απάντηση
8. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 31/10/2015 σε 11:20 μμ

   Ο χρόνος δεν μας ρωτάει και δεν μας περιμένει Ελένη μου, προχωράει προχωράει κι εμεις κυνηγάμε να τον προσπερασουμε και ξεχνάμε αν ζούμε πραγματικά!!Σε ευχαριστώ παρα πολύ να είσαι πάντα καλά!!

   Απάντηση