Μια μικρή γιασεμιά φυτεύεται στο πλάι ενός γέρικου φράχτη κι ενώ στην αρχή είναι μιρκή και δεν της δίνει κανείς σημασία σύντομα ψηλώνει και την επισκέπτονται πολλά πουλιά ενώ τα βράδια ο άνεμος κουρνιάζει στην αγκαλιά της. Στη γιασεμιά κάνουν εντύπωση τα πεφταστέρια και ο γερο-φράχτης της εξηγεί τι είναι αυτό το φαινόμενο και ίσως μια μέρα πέσουν και στη δική της αγκαλιά μερικά. Την ημέρα όμως που γιορτάζοντας την άνοιξη ο κήπος έκανε καλλιστεία για το ομορφότερο λουλούδι, το φεγγάρι γιόρταζε τα γενέθλιά του. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και πολλά αστεράκια, τα οποία παίζοντας… Τι συνέβη εκείνη την ημέρα; Τι συνδέει αυτά τα δύο διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα; Θα πέσουν όντως αστεράκια στην αγκαλιά της γιασεμιάς; Πώς μπορούν τα παιδάκια να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;

Το κείμενο είναι λεπτοκαμωμένο και ευαίσθητο σα φύλλο γιασεμιού, ευωδιαστό σαν τριαντάφυλλο και δροσερό σα δροσοσταλίδα. Πολυεπίπεδη ιστορία, με αστεία περιστατικά, δραματικές στιγμές, χαρούμενα ξεφωνητά και αγωνία. Η γιασεμιά μεγαλώνει, ανθίζει, μαθαίνει, ρωτάει, από άποψη δε συμμετέχει στον διαγωνισμό του κήπου («Τι θα πει εγώ είμαι πιο όμορφος από τον άλλον; Ο καθένας έχει τη χάρη και την ομορφιά του»!). Από την άλλη, το φεγγάρι γιορτάζει τα πιο διασκεδαστικά γενέθλια που έχω διαβάσει ποτέ, με μαλλιά αγγέλων και τάρτες αστρολούλουδων! Παρ’ όλ’ αυτά η ένστασή μου είναι η εξής: γιατί δεν ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός; Έχουμε μια διασκεδαστική και αναπάντεχη τροπή και η συγκίνησή μου κορυφώθηκε με όσα διαδραματίστηκαν, όμως ούτε νικητής ανακοινώθηκε, ούτε άλλαξαν γνώμη τα λουλούδια μήπως βράβευαν εκτάκτως τη γιασεμιά με την πράξη στην οποία προέβη, ούτε τίποτα. Ένιωσα ότι μετατοπίστηκε το βάρος της αφήγησης χωρίς να ολοκληρωθεί ένα προηγούμενο κομμάτι. Υπέροχη η αντίδραση της γιασεμιάς αλλά τι συνέβη με τον διαγωνισμό;

Για την εικονογράφηση ειλικρινά δεν έχω λόγια. Ονειρική, ατμοσφαιρική, ρομαντική, πολύχρωμη, τρυφερή, παραστατικότατη, άμεση…Αν με συγκίνησε το κείμενο μία φορά, το σχέδιο με έκανε να δακρύσω. Αντιμετώπισε και απεικόνισε την ιστορία με τόσο εύληπτο και ευαίσθητο τρόπο που με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ειδικά το σκηνικό με την αγάπη της γιασεμιάς που έδειξε… (δε θα πω άλλα) ήταν τόσο όμορφο και αισιόδοξο που μόνο η πένα της κυρίας Μενάρ θα μπορούσε να το δώσει έτσι.

Η γιασεμιά θα συγκινήσει και θα αγαπηθεί από τις μικρές κυρίως αναγνώστριες έξι ετών και πάνω. Ένα υπέροχο βιβλίο με πολλά νοήματα και ευχάριστες ανατροπές!