Τριγύριζε ατάραχος από δωμάτιο σε δωμάτιο. Καθισμένος στις σκάλες εξόδου που μύριζαν φάρμακο και πύον, περίμενε με τις ώρες τα χαρμόσυνα μαντάτα. Υπήρχαν και τα επείγοντα περιστατικά στο ισόγειο… Πλησίαζε βράδυ Παρασκευής!
Σιγοτραγουδούσε το αγαπημένο του τραγούδι: «Η ζωή εν τάφω…». Τι παραδοξότητα να μιλάνε για ζωή θαμμένοι δύο μέτρα κάτω απ’ τη γη!
Κάποτε ένας νεαρός 33 χρονών του χάλασε τα σχέδια. Αλλά αυτό έγινε μια φορά. Από τότε δεν ξανάγινε κάτι παρόμοιο! Θα το θυμόταν. Διατηρούσε ακόμα το σφρίγος, και το μυαλό του δεν τον είχε εγκαταλείψει.
Ξαπλωμένος, απαριθμούσε όλα τα τερτίπια που εις μάτην σκάρωναν για να μείνουν ζωντανοί. Θύμωνε βέβαια όταν σκεφτόταν ότι τα όντα αυτά ήταν πλασμένα για να αγαπούν.
Αυτό τον συνέθλιβε και το φοβόταν.
_
γράφει ο Φοίβος Σταμπολιάδης
Ο θάνατος δείχνει να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Ωστόσο ο άνθρωπος είναι δημιούργημα κατ’ εικόνα του Θεού ο οποίος λόγω της απόλυτης αγάπης προς το δημιούργήμα του, ενανθρωπίστηκε, υπέφερε τον σταυρό του μαρτυρίου και αναστήθηκε νικώντας το κράτος του θανάτου.
Ο άνθρωπος μέσω της αγάπης, του έρωτα νικά τον “θάνατο” έστω προσωρινά και συμβολικά.