Η θύμηση της οσμής
Έπειτα κατάχαμα οι χτύποι ηδονικά
να αγκαλιάζουν το κορμί
Μοσχομυρίζουν ακόμα και τα ψέματα
Ό,τι εισχωρεί εντός μου απουσιάζει
ό,τι εισχωρεί εντός μου είναι παρόν
Η πόλη αναβιώνει τις παθιασμένες ματαιότητες
κλείνει το στόμα σαν νιώθει πως γητεύεται
από εξομολογήσεις που ανθίζουν
Ο αγαπημένος μου θα με κεράσει παγωτό
θα διασχίσουμε αμίλητοι όλους τους χτύπους
Ο έρωτας δεν θα γίνει αφέντης μα ούτε και δούλος
θα τρώει απλά ένα παγωτό με σιρόπι
Τόσο θα κρατήσει η εκλαϊκευμένη αυταπάτη
Θα επιτρέψω στη σκιά μου να φανταστεί
πως η νύχτα κατεβαίνει για μένα
_
γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου
Θα επιτρέψω στη σκιά μου να φανταστεί
πως η νύχτα κατεβαίνει για μένα…
όμορφα λόγια…γεματα…αρώματα
Πάρα πολύ όμορφοι στίχοι και ιδιαίτερες εικόνες!!!
Μοσχομυρίζουν ακόμη και τα ψέμματα!!!! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο στίχος, πόσο πλανεύτρα είναι η ερωτική ορμή! Μπράβο!
Όμορφο όπως και ο έρωτας που θα ξεφύγει μες στη νύχτα για να μη γίνει ούτε αφέντης , ούτε δούλος…αλλά για να επισκεφτεί μες στ όνειρο και αφέντες και δούλους….
ΜΠΡΑΒΟ!