18.07.2016

shadows

Η θύμηση της οσμής
Έπειτα κατάχαμα οι χτύποι ηδονικά
να αγκαλιάζουν το κορμί
Μοσχομυρίζουν ακόμα και τα ψέματα
Ό,τι εισχωρεί εντός μου απουσιάζει
ό,τι εισχωρεί εντός μου είναι παρόν
Η πόλη αναβιώνει τις παθιασμένες ματαιότητες
κλείνει το στόμα σαν νιώθει πως γητεύεται
από εξομολογήσεις που ανθίζουν
Ο αγαπημένος μου θα με κεράσει παγωτό
θα διασχίσουμε αμίλητοι όλους τους χτύπους
Ο έρωτας δεν θα γίνει αφέντης μα ούτε και δούλος
θα τρώει απλά ένα παγωτό με σιρόπι
Τόσο θα κρατήσει η εκλαϊκευμένη αυταπάτη
Θα επιτρέψω στη σκιά μου να φανταστεί
πως η νύχτα κατεβαίνει για μένα

_

γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Τον είδα πρώτη φορά ένα βράδυ,Δεν είχε κέρατα, ούτε ουρά. Εγώ δεν υπογράφω συμβόλαιατου είπα τελικά,Δεν κάνω συμφωνίες με διαβόλους. Δεν ήρθα για συμφωνία.Ήρθα να σου δείξωότι την έχεις ήδη κάνει. Κάθε φορά που είπες δεν έχει σημασία,κάθε φορά που είπες δεν...

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Πολύ μικρός ουρανός

Πολύ μικρός ουρανός

Μεγάλωσα πολύ για να ασφυκτιώ σε αυτόν τον ουρανό. Άλλοτε μπλε και άλλοτε γκρι. Άλλοτε γκρι και άλλοτε μπλε. Πολύ λίγος ουρανός για μένα. Και ας φαίνεται απέραντος για κάποιους. Τα πρόσωπα όλα ίδια στη πρώτη καλημέρα. Μα αποκαλύπτονται στη τελευταία καληνύχτα. ...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Μάχη Τζουγανάκη

    Θα επιτρέψω στη σκιά μου να φανταστεί
    πως η νύχτα κατεβαίνει για μένα…

    όμορφα λόγια…γεματα…αρώματα

    Απάντηση
  2. Μάρθα Δήμου

    Μοσχομυρίζουν ακόμη και τα ψέμματα!!!! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο στίχος, πόσο πλανεύτρα είναι η ερωτική ορμή! Μπράβο!

    Απάντηση
  3. Πλοκαμάκη Χρυσούλα

    Όμορφο όπως και ο έρωτας που θα ξεφύγει μες στη νύχτα για να μη γίνει ούτε αφέντης , ούτε δούλος…αλλά για να επισκεφτεί μες στ όνειρο και αφέντες και δούλους….
    ΜΠΡΑΒΟ!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου