Νοσταλγία, Αγάπη και Ελπίδα!

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος;

Η γραφή διάλεξε εμένα κι εγώ αυτή.  Δεν ξέρω ποιος ξεκίνησε το φλερτ  όμως για να δέσει το γλυκό πρέπει να το θέλουν και οι δύο και να το θέλουν πολύ μάλιστα. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει κάποιο κόστος πέρα από το ότι αφιερώνεις ένα μεγάλο μέρος του χρόνου σου, ελεύθερου και μη, έχοντας να αντιμετωπίσεις ένα αβέβαιο αποτέλεσμα. Γράφεις, γράφεις ασταμάτητα δίχως να γνωρίζεις εκ των προτέρων αν το βιβλίο σου θα εκδοθεί, αν θα αγαπηθεί και αν θα ανταμειφθείς. Πολλοί νέοι συγγραφείς στα ξεκινήματά τους αποθαρρύνονται καθώς συνειδητοποιούν ότι το γράψιμο απαιτεί πολλές ώρες ενασχόλησης (συνεπώς κάποιες θυσίες) χωρίς την ανάλογη ηθική και υλική ανταμοιβή. Πέρα όμως από τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις, υπάρχει μια τεράστια ψυχική ικανοποίηση που εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα και είμαι σίγουρη πως θα συνέχιζα να γράφω ακόμη κι αν σταματούσα να εκδίδω τα βιβλία μου. Όπως είπε και ο Πολ Όστερ σε κάποια συνέντευξή του «πρέπει να έχεις μεγάλη ανάγκη για να γίνεις συγγραφέας, να είσαι και λίγο τρελός». Αν κρίνω από μένα, έτσι είναι!

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Για μένα «γράφω» σημαίνει ευτυχία και σαν νοήμων άνθρωπος πού θεωρώ ότι είμαι, δεν θα αντιστρατευόμουν ποτέ την επιδίωξη της ευτυχίας. Τι να πω! Λατρεύω να κοιτάζω κάθε μέρα την λευκή στέπα των άσπρων σελίδων του υπολογιστή αναζητώντας ιστορίες, μα κατά βάθος ελπίζω να γνωρίσω καλύτερα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Επιπροσθέτως, η γραφή είναι για μένα η ασπίδα απέναντι στον παράλογο, ασφυκτικό και συνάμα γεμάτο αδικίες κόσμο. Μες στα βιβλία μου νιώθω παντοδύναμη, μπορώ να επέμβω στην ιστορία και στους ήρωες και να απονείμω δικαιοσύνη, έτσι τουλάχιστον όπως εγώ την εννοώ.

Και τέλος, γράφω γιατί αφελώς πιστεύω πως έτσι σταματώ την ακατάσχετη ροή του χρόνου παγιδεύοντας στα γραπτά μου σκέψεις και μνήμες που θέλω να μείνουν ανέπαφες.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Νομίζω πώς το ταλέντο και η έμπνευση δεν διδάσκονται. Είτε τα κυοφορείς μέσα σου είτε όχι. Αν τα διαθέτεις τότε μπορείς να τα καλλιεργήσεις,  να γίνεις καλύτερος. Πώς; Κατά την ταπεινή μου άποψη μαθαίνεις να γράφεις γράφοντας και διαβάζοντας. Η λογοτεχνία λοιπόν, όπως κάθε τέχνη, προϋποθέτει ταλέντο, σκληρή εργασία, τεχνική. Και πάνω απ’όλα να το θες πολύ, να βάλεις όλο σου το είναι δίχως να υπολογίσεις ωράρια, κόπο, θυσίες και κυρίως δίχως να απογοητεύεσαι με την πρώτη στραβή καθώς «στραβές» θα τύχουν πάμπολλες.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.

Το βιβλίο μου «Θάλασσες μας χώρισαν» (εκδόσεις Διόπτρα) γεννήθηκε από την αιφνίδια επιθυμία μου να υπηρετήσει δύο στόχους. Από την μια, να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε μέρη που έχουν αγαπηθεί αλλά και σε χρονικές περιόδους που άφησαν τη σφραγίδα τους στο κοινωνικό-ιστορικό γίγνεσθαι, και από την άλλη για να καταδειχτούν ανθρώπινες συμπεριφορές υπό το βάρος δύσκολων περιστάσεων.

Μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων Ανατολής περασμένες με αρκετές πινελιές Αιγαίου, οι ήρωες του βιβλίου θα φανερώσουν τις αδυναμίες τους προσκαλώντας τον αναγνώστη να τις αποδεχτεί ή να τις καταδικάσει. Απώλεια, ξεριζωμός από την αγαπημένη πατρίδα αλλά και από την πατρίδα υποδοχής, ζήλεια, προδοσία, κατάθλιψη, παντελής απουσία μητρικής αγάπης κι ένα δυνατό αδελφικό δέσιμο καμουφλαρισμένο σε φθόνο. Αυτή ήταν η δική μου αρχή της περιπέτειας!

Με σωστές δόσεις αγωνίας και ενθουσιασμού μπήκα σε μια νοερή χρονοδίνη και ξεκίνησα το ταξίδι μου από τη Σύμη εν τω μέσω της Ιταλικής κυριαρχίας, αιωρήθηκα πάνω από την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια, πέρασα ξώφαλτσα την Ικαρία για να καταλήξω και πάλι στο ίδιο σημείο ολοκληρώνοντας τον κύκλο ζωής των βασικών ηρώων μου.

Ποια μοίρα ελπίζετε για τα βιβλία σας;

Εύχομαι και ελπίζω τα βιβλία μου να διαβαστούν και να αγαπηθούν από τους αναγνώστες, τι άλλο! Πέρα όμως από τις άκρως ιδιοτελείς ευχές, θα επιθυμούσα βαθιά μια καλύτερη μοίρα για όλα τα βιβλία κι αυτό το λέω σαν αναγνώστρια. Μπορεί τα σχολεία να εκπαιδεύουν και να μορφώνουν τα παιδικά μυαλά όμως είναι τα βιβλία που τα κάνουν να σκέφτονται «έξω από το κουτί», που τα πλάθουν με φαντασία, όνειρα και κριτική σκέψη.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε γράψει ή έχετε διαβάσει;

Έχω συγκινηθεί με όλα τα βιβλία μου πού έχουν εκδοθεί κι ακόμη το παθαίνω αν χρειαστεί να ξαναδιαβάσω κάποιο απ’αυτά κυρίως σε ό,τι αφορά στις περιγραφές του ξεριζωμού από τον γενέθλιο τόπο. Επειδή κατάγομαι από πρόσφυγες από την Πόλη και την Μικρά Ασία, ίσως γι’αυτό να είμαι ευσυγκίνητη σε τέτοια θέματα. Με έχουν αγγίξει βαθιά και πολλά βιβλία άλλων συγγραφέων. Πρόσφατα δάκρυσα με το τελευταίο από τα διηγήματα της Ιωάννας Καρυστιάνη που βρίσκεται στη συλλογή διηγημάτων «Καιρός σκεπτικός» κι έχει τίτλο «Κινέττα».

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Πριν από ένα μήνα διάβασα κάποιο ποίημα του Ανδρέα Κλουτσινιώτη και ξεχώρισα αυτούς τους στίχους. Αυτή την περίοδο με εκφράζουν απόλυτα.

Σ’ αυτούς που κοιτούν Ψηλά
ενώ τους κλέβουν κάθε μέρα και λίγο Ουρανό
Ελπίζω!

Θα παραθέσω και μια φράση του John Lennon που επίσης με εκφράζει, διαχρονικά: «Happiness is a warm gun».

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Δεν γίνεται να με φανταστώ ξέχωρα από το γράψιμο και ούτε θέλω.  Μπορώ να διανοηθώ μονάχα δύο λόγους για τους οποίους θα σταματούσα να γράφω. Αν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν θα επέτρεπε μια τέτοια ενασχόληση, ή αν κάποια στιγμή στη ζωή μου αισθανθώ πως φθείρομαι και δεν έχω τις ψυχικές αντοχές, όχι ασφαλώς για το ίδιο το γράψιμο αλλά για ό,τι το συνοδεύει.

–

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Έργα της συγγραφέως:

Μνήμες χαμένες στην άμμο

Εκδόσεις Κέδρος

Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, δύο αδελφές χωρίζονται εξαιτίας συνταρακτικών γεγονότων που σημαδεύουν τη ζωή τους αλλά και τη ζωή των περισσότερων Ελλήνων της Πόλης.
Η μία αδελφή, η Άννα, έτοιμη να κάνει το ντεμπούτο της στην όπερα, καταδιώκεται από μια ομάδα Τούρκων και στη συνέχεια βρίσκεται τραυματισμένη σ’ ένα πλοίο με προορισμό τον Πειραιά.
Από το σοκ δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα σχετικά με το παρελθόν της. Μοναδικό της στήριγμα η Ελίζ, μια Αρμένισσα εγκυμονούσα που αναζητά μια καλύτερη τύχη στην ελληνική πρωτεύουσα. Μια νέα ζωή με νέα ταυτότητα αρχίζει για την ηρωίδα στη μεταπολεμική Αθήνα. Η Άννα στα επόμενα χρόνια θα βιώσει απώλειες, θα γνωρίσει τον έρωτα και την καταξίωση.
Η άλλη αδελφή, η Μαρίκα, λόγω των οδυνηρών εμπειριών που είχε εκείνο το απόγευμα, παίρνει αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή της. Παντρεύεται έναν Τούρκο, ενώ η καρδιά της είναι δοσμένη σε άλλον άντρα, μόνο και μόνο για να βοηθήσει την οικογένειά της. Στην πορεία αποδεικνύεται ότι αγνοεί τον πραγματικό χαρακτήρα του συζύγου της και την επικίνδυνη, σκοτεινή πλευρά του.

Δύο γυναίκες, δύο αγαπημένες αδελφές, χωρίζονται και αντιμετωπίζουν μόνες τις προκλήσεις της ζωής. Άραγε θα κατορθώσουν να ξανανταμώσουν; Η μαγεία της Πόλης θα τις ξαναφέρει κοντά ή όσα τις δένουν θα παραμείνουν μνήμες χαμένες στην άμμο;

Διαβάστε εδώ την κριτική του βιβλίου από τον Πάνο Τουρλή

–

Θάλασσες μας χώρισαν

Εκδόσεις Διόπτρα

Περίμενε, μη φεύγεις. Δεν σε κατηγορώ. Σκέψεις κάνω, προσπαθώντας να καταλάβω αν με αγάπησες ποτέ. Με αγάπησες; Την ένιωσα την αγάπη σου τόσες φορές να μ’ αγκαλιάζει σαν ζεστό πανωφόρι, δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος. Ίσως με αγάπησες διαφορετικά, με τον τρόπο τον δικό σου, ίσως να έπρεπε να δεχτώ αυτό το είδος έρωτα που μου πρόσφερες και να μην ψάχνω κάτι περισσότερο.

Δύο αδελφές, η Παρασκευούλα και η Ελπίδα, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση από τα παιδικά τους χρόνια. Η μία όμορφη, λαμπερή, πάντα να κλέβει τις εντυπώσεις, η άλλη χαμηλών τόνων και εσωστρεφής, περνά απαρατήρητη. Το πένθος που θα ξεσπάσει στην οικογένειά τους, σε συνδυασμό με την ιταλική κατοχή στη Σύμη, θα τις οδηγήσει στην Κωνσταντινούπολη. Για μια στιγμή θα έρθουν κοντά, αλλά σύντομα ο ανταγωνισμός τους θα αναζωπυρωθεί. Η Παρασκευούλα θα γνωρίσει τον Παύλο και θα αγαπηθούν ολοκληρωτικά. Το ζευγάρι θα μετακομίσει στην Αλεξάνδρεια, ενώ η Ελπίδα θα βρεθεί παράφορα ερωτευμένη με τον άντρα της αδελφής της. Θα προσπαθήσει να ξεχαστεί σε μια τακτοποιημένη ζωή, όπου θα αγαπηθεί αλλά δεν θα αγαπήσει, καθώς το μυαλό της θα ταξιδεύει συνεχώς στον Παύλο, και στη φαντασία της θα βιώνει τον απόλυτο έρωτα μαζί του. Η μοίρα όμως, μέσα από συμβάντα σημαδεμένα με τρέλα, απόρριψη, καταπιεσμένους πόθους, καταστροφικά αισθήματα, θα μπλέξει τις ζωές τους σε ένα κουβάρι, και στο τέλος θα τις ξεβράσει σε μια θάλασσα δακρύων και τύψεων, με την ανάγκη για συγχώρεση αμοιβαία, προκειμένου να αντέξουν το βάρος των πράξεών τους.

–

Αγάπα το ή παράτα το

Εκδόσεις Λιβάνη

Ο δεκαπεντάχρονος Ιάσονας έρχεται αντιμέτωπος με το άσχημο πρόσωπο της κρίσης, όταν η οικογένειά του αναγκάζεται να μετακομίσει στη Σύμη, αφήνοντας πίσω φίλους και λοιπούς.
Η Γιάννα, όταν παίζει κιθάρα, πετάει στα σύννεφα. Ανταλλάσσει καθημερινά μηνύματα στο fb με τον black label και ξαφνιάζεται όταν μια μέρα τον «πετυχαίνει» στο απομακρυσμένο νησί όπου ζει.
Η Γιούλη ήθελε να γίνει μεγάλη ηθοποιός και είχε φτιάξει το καλύτερο στοχο-διάγραμμα, από το οποίο δεν παρέκκλινε ποτέ, ώσπου… η καρδιά της χτύπησε δυνατά για πρώτη φορά, μα για λάθος άνθρωπο.
Οι τρεις τους έμαθαν το τίμημα που κρύβει η διεκδίκηση της ευτυχίας, όταν δε δέχεσαι να συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο.
Love it or leave it, μωρό μου!

Ιάσονας: Τελικά, την πάτησα κι εγώ. Οκέι, θα συνέβαινε κάποτε και αυτό, φαντάζομαι. Τι τώρα, τι αργότερα. Είναι τόσο περίεργο αυτό ­­το συναίσθημα… Σαν να μπαίνεις σε κάποιο ασανσέρ που μία σε ανεβάζει και μία σε κατεβάζει, άλλες φορές πηγαίνει όροφο όροφο και άλλες φορές το κάνει απότομα κι εσύ βρίσκεσαι έρμαιο ενός φρενήρους πεταρίσματος.
Γιάννα: Η σιλουέτα του Ιάσονα διαγράφεται μέσα από την ανοιχτόχρωμη κουρτίνα. Βγαίνει από τη σκιά και μου χαμογελά. Όλα έχουν την αίσθηση ενός ονείρου που βλέπω ξανά και ξανά κι εγώ φοβάμαι να ξυπνήσω.
Γιούλη: Με φίλαγε και μ’ έπιανε τόσο άγρια που με ρήμαζε. Ναι, έτσι ένιωθα, ρημαγμένη. Αν τότε έβαζα ένα τέλος, θα μπορούσα να είχα προλάβει τα χειρότερα. Δε σταμάτησα, η ηλίθια.

Διαβάστε εδώ την κριτική του βιβλίου από τον Πάνο Τουρλή

–

Η Ιφιγένεια Τέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε διάφορες πολυεθνικές εταιρίες, ασχολείται με μεταφράσεις και ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Το πρώτο της βιβλίο βγήκε το 2014 από τις εκδόσεις Κέδρος με τίτλο Μνήμες χαμένες στην άμμο ενώ το δεύτερο βιβλίο της βγήκε τον Νοέμβριο του 2015 από τις εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο Θάλασσες μας χώρισαν. Στο τέλος του 2015 εκδόθηκε το πρώτο της νεανικό μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Λιβάνη με τίτλο Αγάπα το ή παράτα το.

Επικοινωνία με τη συγγραφέα:

www.facebook.com/ifigeniatekou

twitter: @ifigeniatekou