Της Κρήτης μας τις ομορφιές κόκκους θα τις εκάμω
να γίνουν περισσότερες κι απ’ την καυτή την άμμο.
Να πιάσουν, να σκορπίζονται στους πέντε τους ανέμους
να διαλαλούνε τις χαρές σ’ όλους τους πικραμένους.
Για κοπελιές πανέμορφες τσ’ αργαντινές να λένε
που σεργιανίζουν στα στενά και τα κοπέλια “καίνε”.
Με τη φωτιά τσ’ αγάπης τους φωτίζουνε τα βράδια
του έρωτα τα σκοτεινά κι ανήλιαγα σκοτάδια.
Κρήτη μου υπερήφανη, τη γη σου να πατούνε
λεβέντες που κατέχουνε πάντα να σε τιμούνε.
Να ’μουν της Κρήτης το κρι κρι, στα όρη να πατούσα
και ν’ άκουγα ’ρωτόκριτο από την Αρετούσα.
Να ’σουν αητός περήφανος ψηλά στον Ψηλορείτη
να ’γραφαν οι φτερούγες μου “Να μας εζήσεις Κρήτη”!

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη