–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Η κόρη του στρατηγού Μακρή ονομάζεται Μαρούλα. Είναι μια μεγαλοκοπέλα, χωρίς θάρρος, αγέλαστη, άνευρη, ζηλιάρα, σεμνή, καρτερική, μεγαλωμένη μέσα σε καλούπι που της όρισε ο ίδιος ο πατέρας.

Αδέρφια της ο Στέργιος που έχασε τη ζωή του από ένα τίποτα και ο Αλέξανδρος στρατιωτικός από επιθυμία του πατέρα του και όχι μηχανικός στα καράβια όπως ο ίδιος ήθελε.

Και μόνο από αυτά τα λίγα στοιχεία που σας παραθέτω, γίνεται αντιληπτό ότι η οικογένεια έχει πατριαρχικές πεποιθήσεις, στερεί το δικαίωμα απόφασης από τα παιδιά τα οποία ζουν στη σκιά του αυστηρού στρατηγού και ειδικά η Μαρούλα που θα μας απασχολήσει περισσότερο, είναι ένα άβουλο πλάσμα χωρίς προσωπική βούληση.

Τα δυο αδέρφια ζουν μαζί με τους γονείς τους, η Μαρούλα ονειρεύεται να παντρευτεί αλλά ο πατέρας δεν δίνει τη συγκατάθεσή του σε κανένα προξενιό, θεωρώντας ότι όλοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης θα γνωρίσουμε τον λεβέντη και άξιο Μανόλη, την πρωτοξάδερφη Ασημίνα που παντρεύτηκε από έρωτα έχασε τον Παντελή και τώρα εργάζεται στο σπίτι του στρατηγού, αλλά και τη ράφτρα Ευτυχία που θα γίνει νύφη τους, όταν ο λόγος του γιου εναντιωθεί στον λόγο του πατέρα.

Θα διαβάσουμε πολλά που θα μας φανούν ξένα, μιας και οι εποχές έχουν αλλάξει και τα κατάλοιπα του παρελθόντος έχουν εξαλειφθεί, μα αξίζει τον κόπο να γευτούμε τον τρόπο ζωής απλών και καθημερινών ανθρώπων που δεν κατάφεραν να έχουν θέση στο περιβόλι της ευτυχίας.

Ο κρυφός πόθος για τον Παντελή, η άσβεστη δίψα για αγάπη και για έρωτα, η χλεύη για όλα όσα δεν έχει, η ζήλια, το μίσος και η πειθαρχεία που πρέπει να επιδείξει, είναι όλα κομμάτια του παζλ της Μαρούλας που φυτοζωεί πλάι στον πατέρα της και την ευτυχία του αδερφού της.

Θα διαβάσουμε για το κακό μάτι, για μια επιτυχημένη κατά το ήμισυ βεγγέρα, για τη φυγή του γέρο-πατέρα από το σπίτι για λόγο ανούσιο, για τις σφιχτές σαν θηλιά παραδόσεις πάππου προς πάππου, για την κακία της Μαρούλας που την οδηγεί στην πόρτα της μάγισσας Χαρίκλειας αλλά και για το πείσμα του γέρο Μακρή να πάει να μείνει στον Βόλο στην αδερφή του.

Ένα κάδρο γεμάτο αίματα, δυο ζωές που χάθηκαν για πάντα παρά τη δυνατή αγάπη που τους ένωνε, η μικρή Περσεφόνη που σκορπά ζεστασιά σε μια κρύα και μαραμένη καρδιά, η τροφός Δωρίτσα που κουβαλά την άνοιξη μαζί της, ένας όρκος βαρύς που έλαβε χώρα στην εικόνα του Αϊ – Γιάννη και ίσως αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της κόρης του στρατηγού και ένας γαμπρός που ζητά το χέρι της μεγαλοκοπέλας αλλά ο γέρος δεν συναινεί στην πρόταση, είναι κάποια από τα στοιχεία που ξεχώρισα συνεχίζοντας την ανάγνωση.

Πόσο μπορεί μια κόρη να ζει στη σκιά του πατέρα;

Πόσο εύκολο είναι να καταπνίξει τα συναισθήματά της;

Πόσο δύναμη θέλει για να εναντιωθείς στον κύρη του σπιτιού;

Θα γεννηθούν πολλά ερωτήματα στη διάρκεια της ανάγνωσης. Κάποια εύκολα να απαντηθούν, άλλα όχι. Ίσως σας φανούν παράξενα μα στο μακρινό παρελθόν όλα όσα διαβάσετε είχαν υπόσταση και μάλιστα μεγάλη.

Η ιστορία της Μαρούλας, ιστορία παρόμοια πολλών κοριτσιών έχει κάτι να μας προσφέρει. Έχει δύναμη, έχει ουσία, έχει απαλλαγή, έχει θάνατο, έχει αγάπη, έχει τροπή. Δεσμά που σπάνε ενώ θα μπορούσαν να λυθούν, ζωές που έχασαν τον δρόμο τους και άλλες που τον βρήκαν, ψυχές που ελευθερώθηκαν με τρόπο άδικο και άλλες που ακόμη ζουν δέσμιες.

Η Μαρούλα, έρμαιο της στενομυαλιάς, παραδειγματίζει, κακοχαρακτηρίζεται, ενοχλεί αλλά στο τέλος με τις πράξεις της, αφήνει τον αναγνώστη μετέωρο, να τοποθετήσει θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην αυλαία της ιστορίας.

Η Κωνσταντίνα Δούκα γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον θεατρικό λόγο και  την πεζογραφία. Τιμήθηκε τρεις φορές από το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών με δύο κρατικούς επαίνους και ένα βραβείο για τα θεατρικά της έργα: Tο παιχνίδι της αγάπης, O δρόμος για τον Άνω Κόσμο και H σοφίτα,  που ανέβηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1997-1998.  Την ίδια χρονολογία βραβεύτηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών για το θεατρικό της έργο Αποχαιρετώντας τους απ’ έξω.

Παράλληλα με τον θεατρικό λόγο ασχολήθηκε με το διήγημα και το μυθιστόρημα. H συλλογή διηγημάτων με τον γενικό τίτλο: O Σωτήρης ο σιδεράς και ο κόσμος του μεταφράστηκε στα ιαπωνικά από τη Βυζαντινολόγο Mασάκο Kίντο. Το πρώτο από τα διηγήματα αυτά έχει λάβει Α΄ βραβείο διηγήματος σε Πανελλήνιο διαγωνισμό (1976) και έχει παρουσιαστεί δραματοποιημένο στην ΕΡΤ, σε σκηνοθεσία Ηλία Μυλωνάκου.

Άλλα έργα της είναι: H συνωμοσία (1983), Ιστορίες μυστηρίου (1987), θεατρικά κείμενα με τον γενικό τίτλο: Μονόπρακτα (1992), Eπταφωνίας αναγνώσματα (1998), όπου η συγγραφέας συμμετείχε σε ομαδική έκδοση διηγημάτων. Και το μυθιστόρημα Η κόρη του στρατηγού (1998).

Επίσης ο εκδοτικός οίκος PELICAN ALFA έχει μεταφράσει διηγήματά της στα βουλγαρικά σε έναν τόμο με τίτλο: Δώδεκα Νεοέλληνες διηγηματογράφοι.

Τον Φεβρουάριο του 2013, η Κωνσταντίνα Δούκα παρουσίασε το θεατρικό της έργο Η Σοφίτα στην αίθουσα «Μιχαήλας Αβέρωφ» στο πλαίσιο των θεατρικών δρώμενων της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Την ίδια χρονιά παρουσίασε σε θεατρικό αναλόγιο το έργο της «Ο επισκέπτης» στο cafe volter. Επίσης τον Μάρτιο του 2015 παρουσίασε το θεατρικό της έργο «Ο Επισκέπτης» στην αίθουσα «Μιχαήλας Αβέρωφ» της Ε.Ε.Λ.

Έργα της, θεατρικά και πεζά, παρουσιάστηκαν από τα M.M.E. και περιέχονται σε ξένες και ελληνικές ανθολογίες.

Το 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο: Τα Μυστικά Παράθυρα, συλλογή διηγημάτων της Κωνσταντίνας Δούκα και της Κικής Σεγδίτσα. Το 2018 κυκλοφόρησε το θεατρικό της έργο Ο Άγνωστος του Τρένου και παρουσιάστηκε σε πολλές δημοτικές σκηνές της Αθήνας. Το 2020 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της Το σπίτι στη άκρη της πόλης.

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1983, τη δε διετία 2012-14 διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσης στην E.E.Λ. για την εισδοχή νέων μελών και τη διετία 2016-2018 ήταν μέλος του Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ. Είναι επίσης μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.