–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

«Είμαι η Κορίνα και περνώ ανιαρά τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε ένα χωρίο της Λακωνίας. Το ίδιο χωριό επισκέπτεται και ο μεγαλύτερός μου Στάικος, ένας γόης που δεν με αφήνει αδιάφορη, χρόνια τώρα. Αυτό το καλοκαίρι, θα αλλάξει τη ζωή μου και τη ζωή πολλών ακόμη. Μια παραλίγο ερωτική πράξη με το αγόρι που αγαπώ, ένα κοφτερό δικέλλι που καραδοκεί μέσα στα άχερα και που δυστυχώς καρφώνεται στην πλάτη μου και οι πρώτες ώρες σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, δεν βγαίνουν στιγμή από το μυαλό μου, έτσι για να μου θυμίζουν ότι η ζωή μου ποτέ πια δεν θα είναι όπως πριν.

Η καθήλωση μου σε αναπηρικό αμαξίδιο, είναι γεγονός. Όλα άλλαξαν σε μια στιγμή, μα ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, να βρω τα πατήματά μου, να αξιολογήσω την κατάσταση που δυστυχώς είναι μόνιμη, μα δεν τα καταφέρνω. Νιώθω πολλά, ζήλεια, οργή, θυμό, ντροπή, απογοήτευση, απελπισία, αυτολύπηση, ενοχές,  θλίψη και φυσικά όλα οδηγούν αναπόφευκτα στην κατάθλιψη.

Ευτυχώς έχω την κολλητή μου, τη Μιλένα που προσπαθεί να με απαγκιστρώσει από τη μιζέρια της ψυχής μου, μιας ψυχής που συνεχώς βαλτώνει, αν και μαζί μου περνά και εκείνοι όπως και οι γονείς μου, πολύ δύσκολες στιγμές.

Θα μοιραστώ μαζί σας πολλά πέραν από το τραύμα μου στην σπονδυλική στήλη. Το ημερολόγιο της αναπηρίας, τον όρκο που έδωσα μαζί με τη Μιλένα πάνω σε ένα βιβλίο θρησκευτικών, μια φωτογραφία με φόντο ένα νορβηγικό φιόρδ και χωρίς αναστολές θα σας παρουσιάσω τον διαλείπων καθετήρα. Θα σας μιλήσω για τον Ελπιδοφόρο και τη τροχήλατη σχολή, για κάποια επεισοδιακά γενέθλια με λιγοστούς καλεσμένους, για μια Μάνα με Μ που κυριολεκτικά αμάρτησε για το παιδί της αλλά και για ένα βραδινό ιδιαίτερο μάθημα από τον καθηγητή και πατέρα μου Χαρίδημο, στη μαθήτρια και μητέρα μου Μυρσίνη που έλαβε χώρα χρόνια πριν, πάνω σε μια βάρκα.

Το ταξίδι μας δε σταματάει εδώ. Η εναλλαγή «συγκατοίκων», η μέντοράς μου Κασσάνδρα που κάποτε διέμενε στο «σπίτι» της Τρούμπας και λεγόταν Σόνια, η στολή του φύλακα του μουσείου της Ακρόπολης, τα αγαπημένα μου παιχνίδια τα μικρά μου πόνυ και η Κορίνα Τσοπέη που διαφημίζει καλσόν θα ελαφρύνουν λίγο την ατμόσφαιρα και οι μικρές δόσεις χιούμορ, άλλοτε έξυπνου και άλλοτε καυστικού θα σας αποζημιώσουν για την επιλογή να διαβάσετε την ιστορία μου».

Επέλεξα να γράψω την παρουσίαση του βιβλίου σε πρώτο πρόσωπο, ενός βιβλίου ξέχειλου από συναισθήματα, αμέτρητα γιατί και πολλά ερωτηματικά που πασχίζουν να βρουν διέξοδο. Δύσκολες καταστάσεις για όλους, δύσκολοι οι συμβιβασμοί και κάποιοι δεν θα έρθουν ποτέ.

Θυμηθείτε…

Έχουμε όλοι δικαίωμα στον έρωτα!

Έχουμε όλοι δικαίωμα στη ζωή!

Έχουμε όλοι δικαίωμα στην ελπίδα!

Έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο και στην ευτυχία!

Η Κορίνα, λάτρης της λεξιθηρίας, αφού καταλαγιάσει μέσα της η νέα πραγματικότητα, αλλάζει ρότα στη ζωή της, διεκδικεί την ανεξαρτησία της και σίγουρα αναζητά τον έρωτα, γιατί όλοι μας έχουμε την ανάγκη να επωάσουμε στους κόλπους του, να γευτούμε και να απολαύσουμε τους εύγευστους καρπούς του.

Πολλά θα βιώσει, μέχρι να ξεπεράσει τους εφιάλτες της ψυχής της. Μια παρεξήγηση που εξελίχθηκε σε φιάσκο, την απαξίωση του κόσμου σε κάθε της βήμα, τον αθέμιτο ανταγωνισμό στο ρινγκ της αγάπης, τον Πίτερ και τον Ανέστη που κάθε άλλο παρά καλό της έκαναν και θα καταλήξει να χορεύει στους σκοπούς που η καρδιά της επιλέγει.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Νίκου Μάντζιου, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…οι Κινέζοι λένε ότι δεν μπορείς να εμποδίσεις το πουλί της δυστυχίας να πετάξει πάνω απ’ το κεφάλι σου, μπορείς όμως να το εμποδίσεις να φωλιάσει στα μαλλιά σου…

Η Κορίνα θα υποχωρεί, θα διεκδικεί, θα τολμά, θα αμύνεται, θα ζητά, θα προσφέρει, θα μάχεται, θα απελπίζεται, θα ονειρεύεται, θα πονά, θα χαμογελά, θα κλαίει, αλλά θα μάθει να συμπορεύεται με τη νέα της ζωή, να κοιτά μπροστά και να αναζητά τα μάτια εκείνα που θα την κοιτάξουν με λαχτάρα, θα την ποθήσουν και θα της ξυπνήσουν τη λίμπιντο που ποτέ μα ποτέ δεν μπήκε σε λήθαργο.

Ο Νίκος Μάντζιος γεννήθηκε στην Πύλη Τρικάλων. Σπούδασε μαθηματικά στη Ρώμη και άσκησε για χρόνια το επάγγελμα του φροντιστή. Παρακολούθησε, μεταξύ άλλων, σεμινάρια  συμβουλευτικής ψυχιατρικής, Αφηγηματικής Τέχνης και Δημιουργικής γραφής.

Ασχολήθηκε με την μετάφραση και διερμηνεία στα Ιταλικά και Ισπανικά. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών διπλωμάτων στην Ειδική Αγωγή και στην Αθλητική Αναψυχή και Ψυχολογία. Δημοσίευσε άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο για τα μαθηματικά και την διαχείριση του άγχους εξετάσεων.

Έχει εκδώσει: «Βλέπε οπισθόφυλλο», μικροδιηγήματα (Απόπειρα, 2017), «Θρύλοι και παραμύθια από την Μεσαιωνική Ισπανία» (Απόπειρα, 2018), «Βράδυ Τετάρτης», ανθολογία μικροδιηγήματος στην οποία συμμετείχε και έκανε και την επιμέλεια (Απόπειρα, 2018), «Ο εξομολόγος του Θεού», σπονδυλωτό μυθιστόρημα (Απόπειρα, 2019), το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα.

Τα τελευταία χρόνια διδάσκει μαθηματικά σε δομές της Ειδικής Αγωγής. Παράλληλα οργανώνει και συντονίζει εργαστήρια Δημιουργικής γραφής, επιμελείται λογοτεχνικής επιφυλλίδας σε τοπική εφημερίδα και έχει ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα το βιβλίο. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Χοσέ και έχει δυο γιους.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.