Θα μπορούσα τόσα να σου πω
μαζεμένα και κρυφά,
που στέκουν στο μυαλό
μα οι νευρώνες μου νεκροί
έτσι νιώθω και αργεί
να ΄ρθει η νύχτα να με βρει
να κάνω ήχο τη σιωπή.
Το χέρι μου το άχρωμο
γραφίδα κόκκινη και να κυλήσει
πάνω σε λευκό χαρτί.
Να ζωγραφίσω εκείνη την καρδιά,
που ονειρευόταν τόσα χρώματα
να τα κρατάει αγκαλιά.
Συγχώρα με, που δεν μπορώ
να σου μιλήσω να σου πω
πως άργησα να σε γνωρίσω
πως άργησα πολύ
μα σ΄αγαπώ…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
“έτσι νιώθω και αργεί
να ΄ρθει η νύχτα να με βρει
να κάνω ήχο τη σιωπή.”
το λάτρεψα το σημερινό σου ποίημα Άννα μου… Καλημέρα..
Καλημέρα αγαπημένη φίλη 🙂 να είσαι καλά ….
…..
πως άργησα να σε γνωρίσω
πως άργησα πολύ
μα σ΄αγαπώ…
Αν μου το έλεγε κάποια θα με είχε σκλαβώσει για πάντα…. Όμορφο Άννα μου… Δεν θα πω επίκαιρο γιατί η αγάπη γιορτάζει κάθε μέρα… N’ est pas???
Πράγματι έτσι ειναι Σπύρο μου.. ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη!! 🙂
Πολύ όμορφο…πολύ τρυφερό… Κι η αλήθεια είναι, ότι ποτέ δεν είναι αργά για πεις σ’ αγαπώ! Μου άρεσε πολύ! Μπράβο σου!
Ευχαριστώ πολύ πολύ Σοφία 🙂
Για την αγάπη δεν είναι ποτέ αργά. Και τι όμορφο να σου το λέει κάποιος έστω και αργά. Τρυφερό και αισιόδοξο το ποίημά σου Άννα!
Έστω και αργά ναι γνώρισα την Άννα 🙂 Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου Χριστίνα!!
Τρυφερό, ρομαντικό και με μια πινελιά εξομολόγησης… 🙂 Καλή συνέχεια στην έμπνευση σου Άννα!
Ευχαριστώ πάρα πολύ Έλενα για τα καλά σου λόγια!Καληνύχτα 🙂
Πολύ τρυφερό Άννα μου!!
🙂
Γλυκιά μου Ελένη σε ευχαριστώ τόσο πολύ!Καληνύχτα 🙂