Σε αυτήν την πόλη

ο καθένας κυνηγάει τα μαράζια του

για να τα αποκεφαλίσει.

Μα δεν το ξέρει πως

κι όλα να τα σκοτώσει

ένα καινούριο σε λίγο θα ξεμυτίσει.

Σε αυτήν την πόλη

ψηλά στις ταράτσες

χαμηλά στα υπόγεια

περισσεύει πολλή δυστυχία

ανέβα... κατέβα….

κι αν θες διάλεξε μία.

Σε αυτήν την πόλη

η ιστορία νιόπαντρη κάθε φορά προχωράει

κι οι άνθρωποι

με γοργά βήματα με ζαλισμένα μυαλά.

Γιατί τρέχουν έτσι αλήθεια;

Γιατί χάνονται οι λέξεις μέσα στα ποδοβολητά;

Σε αυτήν την πόλη

φαντάσματα του εαυτού μας γίναμε όλοι.

Άστεγη η συμπόνια μας

σκληρή η αρματωσιά μας.

Μηχανικά κινούνται τα γρανάζια μας

βαριά τσουλάμε στην χρονοκάψουλά μας.

Σε αυτήν την πόλη

τρέχουμε γρήγορα μα αγκομαχούν τα λεπτά μας.

Ο χρόνος μας πληγώνει, μας προσπερνά

και φεύγει μακριά μας.

Μα εμείς παραμένουμε σε αυτήν την πόλη φρικιό

να ψάχνουμε τα χρώματά μας

ποιος ξέρει που τα καταχωνιάσαμε

και αφήσαμε άχρωμη την καρδιά μας.

Μα όταν τα βρούμε… ναι… πινέλο πολύχρωμο

θα απλωθεί στη γκρίζα σκιά μας.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!