Εκείνο το όμορφο πρωινό είχα ξυπνήσει αλαφιασμένη από έναν εφιάλτη που με τυράννησε όλο το βράδυ… Ήμουνα λέει με τον καλό μου – τον Ιωσήφ- σε ένα μεγάλο, σκοτεινό και ατελείωτο τούνελ και περπατούσαμε ώρες πολλές προσπαθώντας να βρούμε διέξοδο… μα του κάκου… πυκνό σκοτάδι… πίσσα… ώσπου ξαφνικά, χωρίς να το αντιληφτούμε και να το καταλάβουμε ,αποχωριστήκαμε και χάσαμε ο ένας τον άλλον… μόνοι μας και φως πουθενά…. Ξύπνησα πνιγμένη στον ιδρώτα από την αγωνία και τη στεναχώρια και σιγοτραγουδούσα τους στίχους που είχα γράψει εξυμνώντας την αγάπη μας, λες και ήθελα να ξορκίσω το κακό…. Δύο ρυθμοί ακούγονταν, δύο ήχοι. Ο δικός μου και το γλυκό κελάηδισμα του καναρινιού μου, της γλυκιάς μου παρέας ,που ξεγελάει τη μελαγχολία μου από τότε που έλειψε ο Ιωσήφ μου.

Όλα όσα είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό είναι αλήθεια ότι είχαν κλονίσει τη σχέση μας. Η ασθένεια των γονιών του, τα σοβαρά οικονομικά μας προβλήματα, η απατηλή και κενόδοξη στάση του απέναντι στη ζωή γενικότερα. Κυρίως όμως, η συναισθηματική απομάκρυνσή του από τη σχέση μας και η μετάθεση που του ήρθε για να δουλέψει σε άλλη πόλη. Όλα θα τα άντεχα, αλλά όχι κι αυτό! Δύο μήνες τώρα χώρια και νιώθω ότι η ζωή μου για άλλη μια φορά έχει γίνει χίλια κομμάτια. Σπασμένα γυαλιά παντού… συντρίμμια Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυσιάζω πάντα κάτι πολύτιμο για κάποιο επιβεβλημένο, αναγκαίο κακό .

Άραγε , για ποια ανταμοιβή και γιατί μόνο εγώ, πάντα εγώ και όχι και οι άλλοι για μένα; Είναι τρομερό τελικά να επενδύουμε το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικότητάς μας και της εξέλιξής μας ως ατόμων πάνω στους άλλους. Νομίζω πως έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω…

Το δυνατό κουδούνισμα στην πόρτα διέκοψε τον εξομολογητικό μου οίστρο και έτρεξα να δω ποιος είναι. Η πληθωρική και δυναμική παρουσία της γιαγιάς μου με γέμισε αισιοδοξία, χαρά, αγαλλίαση!

Πρέπει να της μιλήσω, σκέφτηκα, θα μου κάνει καλό!

Το ένστικτο όμως της βαθιά σκεπτόμενης γιαγιάς, πρόδωσε και προκατέλαβε τις σκέψεις μου…

– Καλημέρα μικρή μου νεραϊδούλα! Όλα καλά;

Γιατί το πρόσωπό σου είναι τόσο θλιμμένο; Θέλεις να μου ανοίξεις την καρδιά σου; Δείξε μου εμπιστοσύνη, όπως έκανες πάντα, και θα δεις ότι η καλή σου Πυθία θα σε συμβουλέψει τα σωστά, όπως και στο παρελθόν…

– Αχ , καλή μου γιαγιούλα! Να ήξερες μόνο τι καλό μου κάνεις με την παρουσία σου και μόνο!

Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ! Έζησα έναν τρομερό εφιάλτη!

Διηγήθηκα όλα όσα είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό καταλήγοντας στο όνειρο της προηγούμενης νύχτας. Δεν διέκοψε τον ειρμό της σκέψης μου ούτε μια στιγμή, παρά μόνο με παρατηρούσε, με πρόσεχε, με μελετούσε, με ψυχολογούσε…

Όταν ολοκλήρωσα τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου και αφού επικράτησαν κάποια λεπτά απόλυτης σιωπής, πήρε το λόγο…

Ήρθε η ώρα νομίζω να σου διηγηθώ μια ιστορία προσωπική και εντελώς αληθινή. Τη φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού τόσα χρόνια και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να σου την πω. Νομίζω ότι αυτή η στιγμή έφτασε! Ελπίζω να σου φανεί χρήσιμη, να σε βοηθήσει να δεις διαφορετικά τα πράγματα και να αλλάξεις κάποιους λανθασμένους, κατά τη γνώμη μου, μηχανισμούς σκέψης και δράσης.

Πριν πολλά χρόνια, στα δύσκολα χρόνια της Ιταλικής κατοχής, ζούσα στην Κεφαλονιά με τους γονείς μου, αφού ο πατέρας μου είχε πάρει μετάθεση εκεί για να δουλέψει ως δάσκαλος σ΄ ένα σχολείο. Εγώ νεαρή έφηβη τότε, που μόλις είχα τελειώσει το εξατάξιο γυμνάσιο, βίωνα τις δύσκολες εκείνες ώρες για τη χώρα μας με ένα πνεύμα σχετικά αισιόδοξο, που μόνο η νεανική φλέβα μπορεί να σου χαρίσει.. Η Ιταλική κατοχή υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή, κυρίως στις περιοχές όπου οι Ιταλοί στόχευαν μελλοντικά να προσαρτήσουν στο κράτος τους. Έχοντας δικά τους σχέδια για την επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια προωθούσαν σχέδια διαμελισμού της Ελλάδας. Εκείνη την περίοδο, είχε εγκατασταθεί ένα ιταλικό τάγμα στην Κεφαλονιά, το οποίο προωθούσε τις δυνάμεις των Ιταλών στην περιοχή.

Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορεί να αναθεωρήσει κανείς τις απόψεις του για τη ζωή, τους ανθρώπους, για την ίδια μας την υπόσταση.

Μια μέρα ,λοιπόν κι ενώ υπήρχε πάντα ένας αδιόρατος φόβος γύρω μας, πηγαίνοντας στο σπίτι μιας φίλης, με σταμάτησε ο Ρομπέρτο, ένας από τους Ιταλούς που αποτελούσε μέρος του τάγματος και κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση μπροστά μου, ψέλλισε:

“Mamma mia quanto sei bella! Sei stupenda!”

Mε τα λίγα ιταλικά που πρόλαβα να μάθω μένοντας εκεί μπόρεσα να καταλάβω τον θαυμασμό του για μένα. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι αυτός ο νέος, ο ξένος, ο εχθρός μας, ήταν το πεπρωμένο μου, ο άνθρωπός μου, ο άνδρας των ονείρων μου. Ήταν αυτός που θα με έκανε ευτυχισμένη, να ζήσω στιγμές μοναδικές, να περιπλανηθώ σε μονοπάτια και σε ανθόκηπους πρωτόγνωρους, αλλά τόσο ευωδιαστούς και πλούσιους…

Σταμάτησε λοιπόν να συρρικνώνεις καθημερινά την ύπαρξή σου, κάνοντας αρνητικές σκέψεις. Είναι τόσο άδικο για σένα, για τη νιότη σου!

Για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας ουσιαστικά θα πρέπει να έχουμε την κατάλληλη ψυχική ισορροπία, υγεία και σταθερότητα, να είμαστε ψυχολογικά αναπτυγμένοι και ηθικά προετοιμασμένοι για έναν τέτοιο αγώνα. Γιατί κάθε ευγενή προσπάθεια θεωρείται αγώνας και μάλιστα δύσκολος. Αν λοιπόν για σένα αυτό το σημαντικό είναι η σχέση σου, πάλεψε γι΄ αυτή, χωρίς όμως να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας σου, να πληγώνεται η ευαίσθητη ψυχή σου, να εγκλωβίζεσαι συναισθηματικά. Η πιο ασφαλής δικλείδα για τον εαυτό μας είναι η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της πνευματικότητάς μας, των διανοητικών μας οριζόντων, της συναισθηματικής μας νοημοσύνης. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στην κατάκτηση της ψυχοκοινωνικής μας ηρεμίας και στην ουσιαστική ενδυνάμωση του εγώ μας. Απαραίτητη και ουσιαστική θεωρείται η πίστη στον εαυτό μας, στις δυνατότητές μας, σε αυτό που κάνουμε. Η πίστη σε καθετί ανώτερο από όπου θα αντλήσουμε αστείρευτες πηγές έμπνευσης, αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού…

Ξαφνικά ένιωσα σα να ξαναγεννήθηκα! Λες και είχα βγάλει φτερά! Τα δικά μου πολύχρωμα φτερά, γεμάτα ξεγνοιασιά και αισιοδοξία!

Πλησίασα το ιερό κλουβάκι που συντρόφευε τη μοναξιά μου, άνοιξα διάπλατα την πορτούλα του, πήρα απαλά στα χέρια μου τον πιστό μου φίλο και με μιας τον άφησα ελεύθερο…

Η δική μου ψυχική ανάταση του χάρισε την ελευθερία του…

Ας είναι αιώνια τα δεσμά του έρωτα, του πάθους, της επουράνιας σοφίας…

_

γράφει η Σοφία Σκλείδα