Οι αχτίδες του ήλιου βαμμένες κίτρινες, τα βουνά καταπράσινα, ο ουρανός γαλάζιος, η θάλασσα μπλε βαθύ, το χιόνι λευκό, οι παπαρούνες κόκκινες…
Όλα αυτά τα χρώματα μαζί, λες και είχαν μετακομίσει στο σπίτι μας και εγκατασταθεί για τα καλά, χρόνια τώρα. Βλέπετε, ελαιοχρωματιστής ο παππούς, ζωγράφος ο μπαμπάς. Αυτό δεν ήταν σπίτι. Παντού βούρτσες, πινέλα, μπογιές, διαλυτικά, σπάτουλες, χρώματα, καβαλέτα, χαρτιά κάθε είδους.
Ο παππούς, για λόγους βιοποριστικούς, έμαθε και εξάσκησε το επάγγελμα τού ελαιοχρωματιστή, το οποίο με τα χρόνια τον κέρδισε. Ο πατέρας πάλι, από μικρό παιδί είχε μεγάλη αγάπη για τη ζωγραφική. Στην αρχή, δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά, αλλά έχοντας μεγάλο πείσμα και υπομονή, έγινε ζωγράφος. Αγαπούσε αυτό που έκανε και ζωντανό παράδειγμα ήταν οι πίνακές του, οι οποίοι ήταν τόσο αληθινοί, λες και σου μίλαγαν. Όλοι ήταν αξιοζήλευτοι, εκεί όμως που “το είχε” ήταν στις προσωπογραφίες. Λες και είχε κόψει τα κεφάλια των ανθρώπων και τα είχε τοποθετήσει πάνω στον πίνακα. Τόσο καλοσχηματισμένα και καλοδουλεμένα ήταν, που αποτυπώνονταν επάνω σ’ αυτά, όλες οι εκφράσεις, με κάθε λεπτομέρεια. «Ακτινογραφίες ψυχών», αποκαλούσε τα έργα του, η μητέρα.
Μοναχικός τύπος ο  πατέρας, όπως και κάθε καλλιτέχνης, από τη στιγμή που γνώρισε τη μητέρα, άνθισε η ψυχή του και η μοσχοβολιά αναδύθηκε σ’ όλο μας το σπίτι. Η γιαγιά διπλά περήφανη, αφού σύζυγος και γιος, έκαναν το ίδιο επάγγελμα. Με χρώματα, ασχολείται ο ένας, με χρώματα και ο άλλος, έλεγε χαρακτηριστικά. Ευτυχώς, εγώ ξέφυγα του καλλιτεχνικού. Μεταξύ μας, όταν έβλεπα χρώματα, ανακατευόμουν. Σχεδόν τα μισούσα. Απ’ όσο θυμάμαι, δεν είχα πιάσει, σχεδόν ποτέ, μαρκαδόρο στα χέρια μου για να ζωγραφίσω. Τη σιχαινόμουν τη ζωγραφική. Και ευτυχώς για εμένα, ποτέ δε μου επέβαλε η οικογένειά μου ν’ ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη τέχνη.  Το μόνο παράπονο που είχαν από εμένα, ήταν ότι δεν παντρευόμουν. Ήμουν επιλεκτικός, λίγο περίεργος, λίγο αναποφάσιστος, λίγο απ’  όλα τελοσπάντων. Η δουλειά μου, εξάλλου, μου απορροφούσε πολύ από το χρόνο μου. Δίκαιος καθώς ήμουν και μισώντας το ψέμα και τα επακόλουθά του, είχα βάλει σκοπό να τιμωρήσω τους κακούς όλου του κόσμου.
Έτσι λοιπόν, με κέρδισε ο δικαστικός κλάδος και η απονομή της δικαιοσύνης. Εισαγγελέας στο επάγγελμα, ήμουν τυπικός και σοβαρός, και εν ώρα υπηρεσίας λειτουργούσα σα ρομπότ. Άδειαζα από συναισθήματα και επικρατούσαν οι γνώσεις μου, αλλά κυρίως η φωνή της λογικής μου. Έτσι ήμουν σίγουρος για τις ποινές που επέβαλλα, χωρίς να έχω καμία τύψη ή ενοχή. Κοιμόμουν ήσυχος τα βράδια, γνωρίζοντας ότι έχω πράξει το σωστό.
Στην τελευταία δίκη, για αυτή τη σεζόν, το σκηνικό άλλαξε ξαφνικά. Μπαίνοντας η κατηγορούμενη στην αίθουσα, όλα φωτίστηκαν. Η ομορφιά της, εξωτική. Με το διαπεραστικό βλέμμα της μαγνήτισε όλο το κοινό, μαζί και εμένα. Όλα τα συναισθήματα, μεμιάς, ξεπήδησαν από μέσα μου. Πρώτη φορά ευχόμουν να σταματούσε εδώ ο χρόνος και αυτή η υπόθεση να μην τελείωνε ποτέ. Εκείνο το μεσημέρι γύρισα στο σπίτι άλλος άνθρωπος. Αποχωρίστηκα το αγαπημένο μου κοστούμι και φορώντας κάτι παλιόρουχα, έπεσα με τα μούτρα μες στα χρώματα. Τα πυρόξανθα μαλλιά της σκέπαζαν ελαφρά τους ώμους της. Η λευκή της επιδερμίδα έφερε φως στην ψυχή μου. Τα γαλανά μάτια της με αιχμαλώτισαν δίχως προσπάθεια. Τα βαμμένα κόκκινα χείλη της έσταζαν μέλι. Το άψυχο χαρτί μου, ολοκληρώνοντας το πρώτο μου έργο, πήρε πνοή και η κατηγορούμενη αθωώθηκε πανηγυρικά μπρος στους οφθαλμούς μου. Τελικά ήμουν σπουδαίος ζωγράφος. Η στροφή του επαγγέλματός μου ήταν θέμα χρόνου. Από τότε έργα μου φιλοξενούνται σε όλες τις γκαλερί και η σύντροφός μου πάντα δίπλα μου, να με στηρίζει σε κάθε μου βήμα. Η ζωή μου ξεκίνησε από την αρχή, βουτηγμένη μες τα χρώματα. Παντού στο σπίτι σκόρπια πινέλα, καβαλέτα, χαρτιά κάθε είδους…

_

γράφει η Βάσω Καρλή