Η μικρή στιγμή
Πάνω στα ξεραμένα φύλλα του φθινοπώρου
έγειρε κάποτε μια μικρή στιγμή.
Ανάλαφρη σαν χάδι έγειρε
και σαν λουλούδι νιόβγαλτο.
Σαν λάμψη φωτεινή των αστεριών
έγειρε και ξάπλωσε κατάχαμα
στου δρόμου το πολύβουο σινάφι.
Ήταν μετά το τέλος της καταιγίδας
κι εκείνη αφέθηκε και κατρακύλησε
μες στο ρυάκι του γλυκού απόβροχου.
Κι οι δρόμοι της πόλης
έγιναν τότε λευκές δροσοσταλίδες
και λέξεις αγάπης σε άγραφες σελίδες.
Ήταν εκείνη η μικρή στιγμή
τόσο μικρή τόσο πολύτιμη,
που έγειρε στου κόσμου την ψυχή
και έγινε τραγούδι και βάλσαμου φωνή.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“…λέξεις αγάπης σε άγραφες σελίδες…”
έγειραν η στιγμή σου και στη δική μου ψυχή Άννα…
Καλημέρα
Σε ευχαριστώ πολύ Μάχη μου για όλα …. η φωτογραφία που επέλεξες φυσικά δένει απόλυτα με το γραπτό μου 🙂 Την καλημέρα μου!!
Χαίρομαι που σου άρεσε Σοφία μου!!Καλημέρα 🙂
Μια υπέροχη στιγμή λοιπόν που γέμισε τους δρόμους με λευκές δροσοσταλίδες και τις άγραφες σελίδες με αγάπη!!! Από τα πιο τρυφερά σου Άννα μου… μου άρεσε πολύ. Μπράβο σου!!!
Μια τόσο μικρή στιγμή, σαν δροσοσταλίδα, τοποθετημένη στο πλαίσιο του φθινοπώρου, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, πόσο όμορφες είναι αυτές οι μικρές στιγμές, που γέρνουν στην ψυχή του κόσμου. Πάρα πολύ ωραίο, Άννα!
Χριστίνα μου σε ευχαριστώ πολύ μου δίνεις μεγάλη χαρά με τα λόγια σου!!
Μια ποιητική ιστορία! Τρυφερό και με πολύ όμορφες εικόνες…. 🙂
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα Έλενα!!Να είσαι καλά 🙂