Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο.
Τα κύματα που σου γνέφουν,
το άγνωστο που καραδοκεί.
Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους.

Καθώς σε αφήνουν όλα,
απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν.
Οι μνήμες του παρελθόντος
άφωνες σε συνοδεύουν.

Αυτό που έφυγε 
δεν έχει λησμονηθεί.
Ποίηση που συνοδεύει,
αυτούς που δεν πρόλαβαν
της ζωής το ύστερο ταξίδι.

Όλα στη σκέψη μου
ανάκατα δοσμένα.
Μια χούφτα αρμύρας,
ξεπλυμένα όνειρα.
Αυτό δε μοιάζει με πρώιμο σκίρτημα,
δεν είναι σώμα ποίησης.

Καθώς ο χρόνος διαβαίνει
τα πρόσωπα σβήνονται,

Οι σκιές προχωρούν

Το ταξίδι συνεχίζεται.

_

γράφει ο Αχιλλέας Φιστουρής