Το νέο της λογοτεχνικό έργο είναι καινοτόμο και στοχεύει στην καρδιά του κάθε αναγνώστη!

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε;
Θεωρώ πως ήταν αμφίδρομη η σχέση. Ξεκίνησα σε αρκετά νεαρή ηλικία· τότε πίστευα πως η επιλογή ανήκε καθαρά σε μένα κι όχι στη γραφή. Χρειάστηκε ένα αρκετά μεγάλο χρονικά διάστημα, ώστε να αντιληφθώ την επίδραση που ασκούσε πάνω μου. Η αποκάλυψη αυτή τότε με φόβισε στιγμιαία, καθώς συνειδητοποίησα ότι η γραφή κέρδιζε όλο και περισσότερο χώρο στην καθημερινότητά μου. Ήταν σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο που έγινε πια σαφές, ότι στο παιχνίδι αυτό της διελκυστίνδας, δεν θα μπορούσε να υπάρξει νικητής αλλά ούτε και ηττημένος. Από τότε ξοδεύτηκε αρκετό μελάνι, πολλές άυπνες νύχτες και ακόμα πιο πολλές λέξεις, έως ότου φτάσω να αποδειχτώ αντάξια της επιλογής της. Η έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις, όπως είπε ο Πάμπλο Πικάσο.

Τι σημαίνει έμπνευση για εσάς;
Σχεδόν τα πάντα. Η έμπνευση είναι ένα χελιδόνι, ο τρόπος που μια αχτίδα φωτός χαϊδεύει τα μαλλιά ενός μωρού, μια κυρία που μονολογεί βαδίζοντας στον δρόμο. Είναι εικόνες, βλέμματα και ήχοι. Οι σκέψεις των ανθρώπων που κρέμονται στις κόγχες των ματιών τους, δίχως ποτέ να γίνουν λέξεις.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.
Πρόκειται για ένα διπλό βιβλίο, με δυο εξώφυλλα και δύο τίτλους, «Το μπλουζ της Κυριακής» & «Ωτακουστής». Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανάτυπο και τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος. «Το μπλουζ της Κυριακής» είναι ένας θεατρικός μονόλογος, ο οποίος απέσπασε το Α’ βραβείο του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και πραγματεύεται τον διάλογο μιας γυναίκας με τον χρόνιο πόνο. Οι ανασφάλειες, η μοναξιά, οι επιλογές και οι απώλειές της, μετατρέπονται κάτω από το πρίσμα του πόνου σε δεσμώτες, σε στοιχειά που την καταδιώκουν.
Από την άλλη, στο «Ωτακουστής» μια ακόμα παράδοξη ηρωίδα αναζητά τη λύση ενός δισεπίλυτου γρίφου, εκείνου της ύπαρξής της. Ουσιαστικά και στα δύο έργα, κυρίαρχο αλλά και κοινό χαρακτηριστικό είναι η μοναξιά. Και γίνεται σαφές ότι η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις, αφορά όλους μας και παραβρίσκεται σχεδόν παντού, ακόμα και σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο.

Χρησιμοποιείτε το θεατρικό στοιχείο στην γραφή σας. Πιστεύετε ότι η μαγεία του θεάτρου λείπει από τις ζωές μας;
Σύμφωνα με τον Κάρολο Κουν «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέριος πολιτισμός στον τόπο μας.»
Το θέατρο είναι μια συνάντηση, μια ανταλλαγή, υπάρχει για να κάνει τις ιδέες μας πραγματικότητα. Πέρα από την αστραπιαία μαγεία ή την ταύτιση, το θέατρο εξακολουθεί να αποτελεί όχι απλά την διέξοδο, αλλά τη λύση σε ότι μας βαραίνει. Θέατρο είναι όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν όσα δεν θα ειπωθούν ποτέ. Ναι, θεωρώ ότι μας λείπει, γιατί όσο λιγότερο θέατρο επιτρέπουμε στις ζωές μας τόσο απομακρυνόμαστε από την έννοια του ανθρώπου. Το θέατρο μας προστατεύει, μας προφυλάσσει. Ο Μπρεχτ έλεγε ότι το θέατρο δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως ν’ αλλάξει τους θεατές. Αυτοί αν θέλουν μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

Γνωρίστε μας το «Ράφι της Αγάπης».
«Το Ράφι της Αγάπης» είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που διέπεται από τους κανόνες της προσφοράς. Σκοπός του Σωματείου είναι η δημιουργία δανειστικών βιβλιοθηκών σε φορείς ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα, στους οποίους φιλοξενούνται άτομα με χρόνιες παθήσεις, λαμβάνοντας ιατρική ή άλλου είδους υποστήριξη. Συμπληρωματικά «Το Ράφι της Αγάπης» δύναται να δημιουργεί βιβλιοθήκες και σε εστίες ή ιδρύματα που μεριμνούν για την φροντίδα, αποκατάσταση ή υποστήριξη των συγκεκριμένων ατόμων, προωθώντας με τις δράσεις του την αξία της θεραπευτικής ανάγνωσης. Το Σωματείο μας έχει ολοκληρώσει επιτυχώς τις εξής δράσεις: δημιουργία δανειστικής βιβλιοθήκης στον Σ.Ο.Ψ.Υ (Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία), στον ξενώνα καρκινοπαθών Πυλαίας, Παράρτημα Αντικαρκινικής Εταιρίας Μακεδονίας – Θράκης, ράφι παραμυθιών στον Α’ Προνηπιακό σταθμό Πυλαίας- Πανοράματος και πρόσφατα εγκαινιάστηκε ακόμα ένα ράφι μας στο Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Κίτρους Κατερίνης. Ο επόμενος σταθμός μας είναι Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Βέροια, όπου η βιβλιοθήκη μας θα στεγαστεί στο καφέ του Κοι.Σ.Π.Ε. «Δεσμός» Ημαθίας που σκοπό έχει την επανένταξη ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;
Μόνο ένα; Αρχικά την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, την οποία κατά καιρούς ξαναδιαβάζω κι ανακαλύπτω πάντα κάτι που χρήζει περαιτέρω αποκρυπτογράφησης. Θεωρώ ότι η γραφή, όταν είναι σωστή, αυτό τον δρόμο οφείλει να ακολουθεί. Να ξεδιπλώνει συνεχώς νέα νοήματα, καινούριες εκδοχές κι οπτικές, να μεστώνει δηλαδή κι όχι να εξαντλείται μετά από μιαν ανάγνωση. Τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» που είναι το αγαπημένο μου· ένα βιβλίο εξαιρετικού αφηγηματικού επιπέδου που αποτελεί μια ελεγεία για την ανθρώπινη φύση και τα πάθη. Αν και η λίστα είναι μακροσκελής, θα κλείσω με το «Μη μ’ αφήσεις ποτέ» του Ιshiguro Kazuo, ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο που λόγω της πρωτοτυπίας του θέματός του, αδυνατείς να το ξεχάσεις όσος καιρός κι αν περάσει.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
«Να ζεις μέχρι δακρύων.»
Αλμπέρ Καμύ 

Κλείνοντας θα μας αφιερώσετε ένα αγαπημένο σας απόσπασμα από το «Μπλουζ της Κυριακής»;
«Δεν άντεχα την αβάσταχτη σιωπή της. Μόνο με εκείνο το βλέμμα του ετοιμοθάνατου κύκνου με κοιτούσε με τις ώρες, αλλά δε με έβλεπε. Κι οι στιγμές έστεκαν τότε ασάλευτες. Σαν ξεχασμένα αγάλματα κοιταζόμασταν και δέναμε σε κύκλους τις σιωπές μας. Ήταν φευγάτος ο νους της. Τρικυμισμένος. Ωκεανός βαθύς που μέσα του κολυμπούσαν καρχαρίες και σκυλόψαρα κι εκείνη μια μικρή σχεδία, μια κουκκίδα παρατημένη στο έλεος της καταιγίδας. Δίχως σωσίβιο, μόνη. Σακατεμένη από τα πρέπει και τα μη όλου του κόσμου. Να αντιμάχεται τα θέλω της και να τα κάνει πέρα. Ποτέ για εκείνην, πάντοτε για τους άλλους.»
(Παραθέτω κι απόσπασμα από το «Ωτακουστής» )
«Είναι η αγάπη που στένεψε στους κόρφους των ανθρώπων, η καλοσύνη που έστρεψε το μελανό της πλευρό. Είναι οι νύχτες που μεταμφιέστηκαν την πλαστικότητα του εφήμερου, τα χέρια που βολεύτηκαν σε αταίριαστες παλάμες. Το πάθος που μεταλλάχτηκε σε ανάγκη και ρίζωσε τα πόδια του γερά στη γη. Είναι η καταδίκη των ονείρων αυτή. Να ξεψυχούν βουτηγμένα στον βάλτο μιας αδυσώπητης θλίψης. Άσκοπα, δίχως χαμόγελο περιφέρονται άψυχα τα κορμιά των θλιμμένων ανθρώπων που ανταμώθηκαν. Είναι ένας μικρός θάνατος κι αυτός.»

«Το μπλουζ της Κυριακής» & «Ωτακουστής»
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανάτυπο

Το βιβλίο κυκλοφορεί με δύο τίτλους «Το μπλουζ της Κυριακής» & «Ωτακουστής» και δύο εξώφυλλα, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος.

«Το μπλουζ της Κυριακής»

(Α’ βραβείο θεατρικού μονόλογου, στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.)
Ο πόνος είναι ίσως το πιο ανθρώπινο, άλλα και το πιο επώδυνο συναίσθημα. Και σαν τέτοιο αντιμετωπίζεται από την ηρωίδα. Η αργία της Κυριακής αφυπνίζει μέσα της όλες τις επώδυνες καταστάσεις της ζωής της. Υποφέρει από αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα (ΑΣ) και ο χρόνιος πόνος της ασθένειας της προκαλεί, πέρα από το αίσθημα μιας μόνιμης δυσφορίας, έναν μόνιμο εκνευρισμό που μεταλλάσσεται σε επιθετικότητα. Η δυσκαμψία στο σώμα κι ο περιορισμός των κινήσεων της, αμβλύνουν το αίσθημα της ανασφάλειας και της απόρριψης. Μιαν ανυπόφορη κι αναίτια πίκρα. Είναι ωστόσο αναίτια; Τί ανασύρεται ανάμεσα στις αναμνήσεις της; Τι την στοιχειώνει; Ποτέ καλή και πότε σκληρή, η ηρωίδα που σιχαίνεται τα ημίμετρα, μονολογεί για τις σκιές της χορεύοντας μπλουζ. Το ανίερο μπλουζ μιας μοναχικής Κυριακής, συνταιριασμένο με τους δαίμονες της.

«Ωτακουστής»
Μια θεατρική νουβέλα στην οποία κυριαρχούν οι ήχοι κι οι σκιές. Μια ηρωίδα σχεδόν διάφανη, εξορισμένη από την αγάπη και τους ανθρώπους, περιπλανιέται αδιάκοπα ανάμεσα σε σημειώσεις και μνήμες. Μέσα από την λεπτομερή καταγραφή των συμβάντων της ζωής της, προσπαθεί να προσεγγίσει την δική της έξοδο στο φως. Οι μέρες της όμως, όπως κι οι νύχτες της, είναι βυθισμένες στο σκοτάδι. Στους απόκοσμους ήχους και στον αδιάκοπο χορό των σκιών. Οι μνήμες ανακατεύονται με τις απώλειες, με την άρνηση και τα οράματα, ώσπου να πραγματωθεί η λύση του γρίφου που την ορίζει.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Αναστασία Κ. Καραμανλή (κατά κόσμον Νατάσσα) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και κατοικεί μόνιμα. 
Ολίγον συγγραφέας, ολίγον θεατρική, ολίγον ποιήτρια. Μα πάντοτε υποταγμένη στις λέξεις. 
Συνεργασίες με τα περιοδικά SOUL, Αλήθεια της Μακεδονίας, Upgrade και με το ηλεκτρονικό magazino Φυλλάδα (fylada.gr).
 Κείμενα της επίσης φιλοξενούνται στο maga.gr, στο thikfree.gr, και στο enfo.gr., στο info barrel (στα αγγλικά), στο βιβλίο.net., καθώς και σε λογοτεχνικά projects (25η ώρα, γραμμόφωνο).
 Το εφηβικό μυθιστόρημα της «Το καλοκαίρι στον φάρο» τιμήθηκε με έπαινο, στον 59ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό συγγραφής παιδικών βιβλίων, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, το οποίο κυκλοφορεί σε έντυπο βιβλίο, από τις Εκδόσεις Μολύβι. 
Το 2016 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μολύβι το συλλογικό έργο «Τέσσερα λεπτά» που ουσιαστικά αποτελεί μια ανθολογία ιστοριών με αφορμή το διαδικτυακό της project ( https://tesseralepta.wordpress.com/). 
Ο θεατρικός της μονόλογος «Το μπλουζ της Κυριακής», απέσπασε το Α’ βραβείο στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, διοργάνωσης του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Διετέλεσε μέλος της κριτικής Επιτροπής του 2ου Διαγωνισμού Διηγήματος Bonsaistories.
 To διήγημα της «Μάρτυρας μου το φεγγάρι» απέσπασε το 3ο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Λογοτεχνικές πένες 2016», από τις εκδόσεις Γράφημα.
 Είναι μέλος του open think tank foundation «The Open Minds», τακτικό μέλος της Ε.Λ.Β.Ε., καθώς και ιδρυτικό μέλος της δράσης «το Ράφι της Αγάπης.», που δημιουργεί δανειστικές βιβλιοθήκες για άτομα με χρόνιες παθήσεις, προωθώντας τη θεραπευτική ανάγνωση. 
Στο ανθολόγιο «Τρόμος» συμμετέχει με το διήγημα «Μην ανοίξεις το βιβλίο».