Και τώρα που σβήνουν τα φώτα της σκηνής,
και οι προβολείς σε εγκαταλείπουν
σε ένα ξύλινο πάτωμα,
η μοναξιά σε τρυπάει μέχρι τα κόκκαλα
σαν να ‘ναι υγρασία
και εσύ ψάχνεις στην ομίχλη της
να βρεις τι;
Τον εαυτό σου;
Τη χαρά σου;
Τη λύπη σου;
Το χαμόγελό σου;
Τι ψάχνεις τελικά
αφού τίποτα από αυτά δεν υπάρχει
στην παράσταση του σήμερα.
_
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Τι ψάχνεις τελικά
αφού τίποτα από αυτά δεν υπάρχει
στην παράσταση του σήμερα.
Πολύ δυνατό!!!!!!!!!!!!!!