Η παρέλαση
Μας κούρασαν οι μέρες της σιωπής,
οι αντοχές μας λιγόστεψαν…
Σαν ξέμπαρκοι ναύτες ατενίζουμε
τις θάλασσες του αύριο.
Μ’ έναν καφέ κ’ ένα τσιγάρο
εναλλάσσουμε την πίκρα μας
στον καφενέ της ζωής.
Οι εποχές αλλάζουν αθόρυβα
με φόντο τα παγκάκια της πλατείας
που γεμίζουν κι αδειάζουν με κόσμο
και τη στάση του λεωφορείου απέναντι.
Κ’ εσύ μοιρολογείς τα νιάτα σου
που τρίφτηκαν σαν τα παλιά σου jeans…
Σε θρανία σχολείων, σε καρέκλες γραφείων,
στους μαντρότοιχους της γειτονιάς σου
και στα χαλίκια μιας ερημικής παραλίας,
που σε ξημέρωσε κάποια ―ρομαντική― ερωτική σου ιστορία.
Τώρα, στου μπαλκονιού σου τον εξώστη
παρακολουθείς μία παρέλαση σκιών,
παλιών αξέχαστων στιγμών,
που τη ζωή σου είχαν μαγέψει…
Κ’ οι μυρωδιές των λουλουδιών
με άρωμα νοσταλγικό τις έχουν σημαδέψει.
Σε λίγο δεν θ’ αφουγκράζεσαι τίποτα…
Μήτε οι μυρωδιές των λουλουδιών σου λένε κάτι!
Σε αποχρώσεις του γκρίζου
η πόλη κοιμάται στα πόδια σου.
«Κι αύριο ίδια μέρα θα ’ναι…»
Οι αντοχές σηκώνονται να φύγουν…
«Το παρατραβήξαμε και σήμερα!»
Μ’ ένα κτύπημα συμπόνιας στην πλάτη μ’ αποχαιρετούν
κ’ έπειτα την πόρτα κλείνουν πίσω τους:
«Τα ξαναλέμε αύριο…»
από την ποιητική συλλογή “Μετρητής βημάτων”
Γιάννης Κανδύλης: Με οξύτατη ματιά παρακολουθεί όλα όσα βιώνουμε σήμερα αλλά ταυτόχρονα είναι και ο ίδιος μέσα στην εικόνα. Παρατηρητής παρελάσεων αλλά και παρελαύνων.
Σε λίγο δεν θ’ αφουγκράζεσαι τίποτα…
Μήτε οι μυρωδιές των λουλουδιών σου λένε κάτι!
Πόση αλήθεια κρύβει το παραπάνω δίστιχο, δυστυχώς! Θεωρώ την ποιήση του Κανδύλη, κείμενα με εξαιρετική διεσδυτικότητα αλλά ομορφιά ταυτόχρονα.
“Σε αποχρώσεις του γκρίζου
η πόλη κοιμάται στα πόδια σου.
«Κι αύριο ίδια μέρα θα ’ναι…»”
Πόση μελαγχολία… πόση παραίτηση… αδιέξοδο…
“Τώρα παρακολουθείς μια παρέλαση σκιών ,παλιών αξέχαστων στιγμών …που οι μυρωδιές των λουλουδιών με άρωμα νοσταλγικό τις έχουν σημαδέψει.” Βαθιά συναισθηματικό κι αληθινό. Ξυπνάει εικόνες και μυρωδιές ακριβώς όπως έχουν σημαδέψει τα νιάτα μας που τρίφτηκαν σε θρανία σχολείων. Νοσταλγία ,με αντοχές μειωμένες και φοβάμαι για τη στιγμή που δεν θα αφουγκράζομαι τίποτα.Μου άρεσε πολύ.!
Χαίρομαι που σε αυτό το φιλόξενο μέρος της τέχνης βρίσκω ανθρώπους που εκπέμπουμε στο ίδιο “μήκος κύματος” κι αφουγκραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Σας ευχαριστώ!
Το παραπάνω σχόλιο που χαρακτηρίζεται ως “ανώνυμος” ανήκει στον συγγραφέα: Γιάννη Κανδύλη
Οι αντοχές σηκώνονται να φύγουν…
«Το παρατραβήξαμε και σήμερα!»
Μ’ ένα κτύπημα συμπόνιας στην πλάτη μ’ αποχαιρετούν
κ’ έπειτα την πόρτα κλείνουν πίσω τους:
«Τα ξαναλέμε αύριο…»
Έτσι ακριβώς Γιάννη Κανδύλη!! με αντοχές και ανοχές και έπειτα με ενοχές παλεύουμε μου φαίνεται!