Η στιγμή που θα φεύγω
του Χρήστου Δασκαλάκη
από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ
ISBN: 978-960-303-197-0
τοβιβλίο.net υποδέχεται το Χρήστο Δασκαλάκη και την ποιητική του συλλογή ‘Η στιγμή που θα φεύγω’ από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ. Ποιήματα γραμμένα από καρδιάς, γεμάτα όνειρα, φόβους κι ελπίδες. Και πάνω απ’ όλα απλά και όμορφα χωρίς καμία προσπάθεια επιτηδευμένου εξωραϊσμού που τις περισσότερες φορές φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Πιο κάτω σας παρουσιάζουμε κάποια από τα ποιήματα που ευγενικά παραχώρησε ο συγγραφέας για τους αναγνώστες του ‘βιβλίου’.
Σωπαίνω
Σωπαίνω. Όταν μου λες πως σε φοβίζει η βροχή
οι νύχτες δίχως το φεγγάρι
της μοναξιάς το δάκρυ στο λευκό το μαξιλάρι
δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω. Όταν σε βλέπω με το πρόσωπο σκυφτό
σβησμένο το χαμόγελο απ’ τα χείλη
χωρίς μια λέξη της χαράς, στη σκόνη πεταμένο δαχτυλίδι
δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω. Όταν μου λες πως σε πληγώνει η ζωή
κανένας πως δεν νοιάζεται για σένα
διαβάτης στο σκοτάδι, στα χαμένα
δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω. Όταν μου λες πως δεν σε αγάπησε κανείς
απαρηγόρητο γιατί που σιγοσβήνει
πως δεν σε ρώτησε κανείς τι θ’ απογίνεις
δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω. Ίσως δεν βλέπεις πως δακρύζω στα κρυφά
ότι ματώνω όταν λες πως σε πληγώνουν
όταν πονάς όλες οι σκέψεις μου παγώνουν.
Τι να σου πω.
Ίσως δεν βλέπεις πως για σένα είμαι εδώ
δεν με κοιτάς και κάθε μέρα με πληγώνεις
και η σιωπή σου με πονά και με λυτρώνει.
Σωπαίνω. Αν θα μιλήσω θα σου πω το «σ’ αγαπώ»
και με φοβίζει ότι δεν θα με πιστέψεις.
Τι να σου πω.
Είμαι στο πλάι σου κι απόψε, μα σωπαίνω…
Σε άλλη σελίδα
Γελάς και νομίζεις ξεχνάς την πληγή που ματώνει
Δειλός, των ματιών σου καημός, της αλήθειας η πόλη
Μιλάς και το ξέρεις καλά πως η σκέψη κοστίζει
λιτός, φανερά μισητός, που τολμάς και ελπίζεις.
Γελάς και τον χρόνο ρωτάς αν μπορεί ν’ αγαπήσει
σκυφτός, κάποιου χθες τιμωρός που ζωή τον φοβίζει
ξεχνάς, με τα λόγια μεθάς και ζητάς καλοκαίρια
κοιτάς και αν δεν βλέπεις πολλά, τα περνάς για χαμένα.
Μην κλαίς, την αξία που θες θα στην δώσει η νύχτα
που πας, την πηγή που ζητάς σ’ άλλον δρόμο την είδα
μην κλαίς, ίσως να’ ναι σκληρό, μα δεν σβήνει η ελπίδα
μην κλαίς, η αγάπη που θες, είναι σ’ άλλη σελίδα.
Ο Φονιάς
Σαν φωτιά, είναι στιγμές που νιώθω πως ξεσπάω.
Σαν λάβα, έτοιμη να θάψει οτιδήποτε κυλά.
Οι ώρες που το άδικο σε πνίγει
είναι οι ώρες που δοξάζεις τον φονιά!
Ο καθρέφτης
Σου το χω πει πολλές φορές πως δεν μ’ αρέσεις.
Ξέρεις γιατί. Δεν είχες δύναμη ποτέ ν’ αλλάξεις την ζωή σου.
Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ. Είσαι δικός μου.
Όταν κλαίς, είμαι στο πλευρό σου.
Όταν γελάς, φωνάζω ότι αξίζεις.
Μα όμως φταις.
Και αυτό το βράδυ , σε βλέπω, είσαι έτοιμος να κλάψεις.
Είσαι παιδί ακόμα, μια μικρή ψυχή που ψάχνει για βασίλειο.
Γεννήθηκες μ’ ένα σκοπό και πρέπει να παλέψεις.
Μην τ’ αρνηθείς! Δεν είσαι σαν τους άλλους.
Και αν θέλεις να πιστεύεις πως είσαι έναν τίποτα, μην ξεγελάς τον εαυτό σου.
Σε ξέρω καλά μικρό παιδί.
Καθώς σε βλέπω στον καθρέφτη μου σκυφτό, χωρίς χαμόγελο να θες να μ’ αγκαλιάσεις
ξέρω καλά το τελευταίο μυστικό και απορώ που ακόμα λες πως δεν μου μοιάζεις.
Ξέρω καλά πως μ’ αγαπάς αληθινά και αν επιμένεις ένα τίποτα πως είσαι
βλέπω στα μάτια σου της νίκης την φωτιά Και σιγουρεύομαι πως Είσαι ότι Είμαι.
Σε λίγες ώρες ξημερώνει
Νιώθεις μόνος.
Έχει σκοτεινιάσει και ακουμπάς τα δάχτυλα σου στο κρύο τζάμι.
Θες να πιείς, να ανάψεις τσιγάρο μα δεν βρίσκεις λόγο.
Όλα τα άψυχα αντικείμενα μένουν σιωπηλά
μα συνεχίζεις να τα κοιτάς παρακαλώντας να σου πουν έστω μια λέξη.
Περπατάς, στέκεσαι βουβός μπροστά στο είδωλο σου.
Αφουγκράζεσαι, ακούς την μοναξιά να σέρνεται αργά κάτω απ’ τις πόρτες.
Ακόμα και αυτό το ρολόι, που κάποτε παρακαλούσες να τρέξει
θαρρείς πως τώρα ξεκουράζεται για πρώτη του φορά.
Σε λίγες ώρες θα έχει ξημερώσει και αυτό σου δίνει μια ελπίδα.
Θες να φωνάξεις, να σπάσεις την σιωπή, να ξεχυθείς στον δρόμο και να αλλάξεις την ζωή.
Πλησιάζεις την πόρτα, είσαι έτοιμος να γίνεις κάποιος άλλος, μα στέκεσαι δειλά
κοιτάς απ’ το παράθυρο τ’ αστέρια και βλέπεις να σε κοιτάζουνε βουβά.
Σκύβεις το κεφάλι, χαμογελάς, γεμίζεις δυο ποτήρια.
Προσκαλείς την μοναξιά και λες ευχαριστώ που ανασαίνεις.
Άλλωστε, σκέφτεσαι, σε λίγες ώρες ξημερώνει…
Βασιλική
Αποχρώσεις του χρυσού, καφέ και γκρι
Χρώμα ξανθό, φύλλο, ταξιδεύει στον αέρα,
Μοιάζει νερό, μοιάζει ουρανός, μοιάζει με μέρα…
Στήλη λευκή, σε χώμα ιερό βαλμένη
Γυναίκα γη, Ιέρια, σοφή και μαγεμένη
Κερνά κρασί, κερνά ζωή, κερνάει μέλι…
Τίποτα απλό, μισό, τίποτα λίγο
Μια αστραπή και στο σκοτάδι λάμψη ανθίζει
Μένει πιστή, κοιτάζει, μαγνητίζει…
Και σαν το φως και σαν σκιά καλά κρυμμένη
Το ίδιο δυνατή, σεμνά με χάρη σκαλισμένη
Λέξη λιτή, Βασιλική, αγαπημένη…
Ο Χρήστος Δασκαλάκης εξομολογείται…
“Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από την ηλικία των 14 ετών. Συντροφιά μου ένα μολύβι και ένα τετράδιο το οποίο γέμιζε με λέξεις, στίχους και σκέψεις. Καθηγητές και φίλοι, οι πρώτοι που με ενθάρρυναν, με χειροκρότησαν και σχολίασαν τα πρώτα μου ποιήματα, κάνοντας με να ονειρευτώ ότι κάποια στιγμή ίσως μπορούσα να τα καταφέρω…
Τα χρόνια πέρασαν, οι στόχοι άλλαξαν και Αυτό που είχε ξεκινήσει σαν όνειρο, έμοιαζε κάποιες φορές τόσο μακρινό που σχεδόν χάθηκε μέσα στον χρόνο…
20 ΧΡΟΝΙΑ μετά, παραμονές των γενεθλίων μου, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, ποια ήταν η περίοδος που αισθανόμουν δημιουργικός, ήρεμος και γεμάτος. Η απάντηση ήρθε πολύ αβίαστα στο μυαλό μου, ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΟΛΥΒΙ αποτυπώνοντας όλα αυτά που με προβλημάτιζαν, με έθλιβαν ή με έκαναν να ονειρεύομαι και να ελπίζω.
Μάζεψα όλο μου το υλικό και αποφάσισα να επιστρέψω στην πρώτη και μοναδική μου αγάπη, Το γράψιμο!
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να κρατήσω στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο, απόδειξη ότι στη ζωή πρέπει να επιμένουμε, να ελπίζουμε και να μην εγκαταλείπουμε ποτέ το όνειρό μας. Εδώ μέσα είναι η αλήθεια μου, οι φοβίες μου, οι ελπίδες μου, εδώ μέσα είναι αυτό που ήμουν, είμαι και εύχομαι να συνεχίσω να είμαι…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που είστε δίπλα μου, με στηρίζετε, με εμπνέετε και ακόμα μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη, τις Λέξεις…”
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από την ηλικία των πέντε ετών έως την ηλικία των 20, μεγάλωσε και έζησε στο νησί της Ύδρας.
Σπούδασε συμβουλευτική ψυχολογία, θεωρία της μουσικής/ορθοφωνία και τελείωσε τον κύκλο σπουδών με μαθήματα πάνω στην σκηνοθεσία και την υποκριτική. Πνεύμα δημιουργικό, με σεβασμό και αγάπη πάνω στο αντικείμενο του, στην ηλικία των 36 πλέον, επιστρέφει ως φοιτητής με σπουδές πάνω στη δημιουργική γραφή από το Open College For The Arts του Λονδίνου. Ο ελεύθερος χρόνος του, είναι γεμάτος από σελίδες με ιστορίες, στίχους, ποιήματα και παραμύθια.
Λατρεύει τα ταξίδια, τις όμορφες μουσικές και το νησί του την Ύδρα. Η στιγμή που θα φεύγω είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Στοχαστής. Η ίδια έκδοση κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα από την amazon, το Barnes & Noble και την iTunes (ως e-book). Τον ερχόμενο χειμώνα αναμένεται κυκλοφορήσει η δεύτερη ποιητική του συλλογή και το πρώτο του παραμύθι.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Πολύ χαίρομαι που γνώρισα εδώ τον Χρήστο Δασκαλάκη. Τα ποιήματα που παρατέθηκαν δείχνουν πως ο άνθρωπος αυτός διαθέτει πλούσιο συναισθηματικό κόσμο τον οποίον έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να εξωτερικεύει με τους θαυμάσιους στίχους του. Είναι δε πολύ νέος ακόμη και είμαι βέβαιος ότι θα έχει πολλά δώρα να μας χαρίσει ακόμη κι ας γράφει από τα 14 του!