Χιλιάδες μάτια σε κοιτούν, μα εσύ σωπαίνεις
χαλί που απλώνεται μπροστά σου η φαντασία
μα μέσα σου ξετυλίγεται μια λύπη
για ό,τι προσβάλει του μυαλού τη νοημοσύνη.
Δεν βρίσκει απάνεμο λιμάνι η ευθύνη
για κάποια μάτια που εβασίλεψε ο ήλιος
μαχαίρια κοφτερά η οργή τους…
Τα δάχτυλα σου παίζουν πιάνο στην αιχμή τους.
Μια συναυλία που κρατάει τόσα χρόνια
κι οι καλεσμένοι σου να σε χειροκροτούνε
όσα σε υπέμειναν το τέλος της θα ιδούνε
γροθιά θα δώσεις, να ματώσεις κι όσο αντέξεις!
Εξαιρετικό κύριε Κανδύλη!!!