Βυθισμένος στο κενό
των διηνεκών σκέψεων
αναλογίζομαι τους ήχους
των χρόνων που πέρασαν
αθόρυβα
μεταφέροντας τα όνειρα και τις αναμνήσεις
σαν αόρατα τρένα
στη σκόνη
της άγνωστης πορείας τους
μακριά από τον σταθμό
της πλάνης της ζωής
στη σιωπηρή αβεβαιότητα
του αύριο
υπό τους ήχους συριγμάτων
ακαθόριστων αλλά τόσο ρυθμικών
σαν μουσική συγχορδία
που περιχαρακώνει το κενό
και το εναποθέτει παραλλαγμένο
στο τοπίο της αέναης σιωπής
με κατεύθυνση
το άπειρο
της στιγμιαίας μας αυταπάτης.
_
γράφει ο Παντελής Λιάκας
0 Σχόλια