(©Φωτογραφία δια χειρός ποιήτριας Νόπης Χατζηιγνατιάδου)

…με αφορμή την φιλοξενία των εξομολογήσεών μου σε τούτη εδώ την ξεχωριστή λογοτεχνική γωνιά, θα ήθελα Φίλοι μου να σας καλωσορίσω μέσα από την καρδιά μου και να ευχηθώ τα ταξίδια μας να είναι όλα τους όμορφα, μοναδικά και πάνω απ’ όλα δοτικά και ανθρώπινα.

Φιλοδοξώ να είναι κάτι διαφορετικό. Να μην μονολογώ. Να μην σας κουράζω με το «εγώ» μα να επικοινωνούμε με το «εμείς». Γι’ αυτό και η θεματολογία και το ύφος της στήλης θα ποικίλει. Μάλιστα μια από τις δυνατότητες που θα υπάρχουν, θα είναι πως μέσα από την στήλη αυτή θα μπορούν φίλοι λογοτέχνες, -ανεξαρτήτου εμπειρίας-, να αναδείξουν τις γραφές τους.

Γι’ αυτό το λόγο, όποιος επιθυμεί θα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου , ώστε να συνεργαστούμε και να παρουσιάσουμε ένα διήγημα, ένα ποίημα, ένα άρθρο γεμάτο με ερωτήσεις και απαντήσεις, αλήθειες και όνειρα. Για όσους ενδιαφέρονται, θα παράσχονται περαιτέρω λεπτομέρειες αποκλειστικά και μόνο μέσω προσωπικού μηνύματος στο www.facebook.com/giannopoulos.theofilos .

Επίσης, μέσω τούτης της στήλης θα σας εμπιστεύομαι ανα τακτά διαστήματα τις σκέψεις μου σε όλο το εύρος του τρόπου γραφής μου, τόσο με πεζό όσο και ποιητικό λόγο.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τόσο την ιστοσελίδα τοβιβλίο.net για την φιλοξενία, όσο και τους κυρίους Κώστα και Βαγγέλη Θερμογιάννη τόσο για την προσφορά τους στον πολιτισμό, όσο και για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου.

Ο σεβασμός κερδίζεται με τις πράξεις κι εγώ υπόσχομαι πως θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για να σας δικαιώσω.

Μεγάλη μου τιμή να σας έχω συνοδοιπόρους Φίλοι μου στο ταξίδι αυτό.
Σας καλωσορίζω στα μονοπάτια μου με αγάπη…

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

◊

Μίλα μου για όνειρα…

Κάθισε δίπλα μου
πεθύμησα ένα βλέμμα στο Φεγγάρι
ωσάν ανδρείκελο στοχαστικό
με ψιχάλες στο πρόσωπο
και βροχή από Σιωπή
που να σταλάζει υποσχέσεις πολλές στο φευγιό της
ανεκπλήρωτες

Κράτα μου το χέρι
θα κολλήσω στο τζάμι για να πάρω ανάσα
άδειο ρούχο η ψυχή
και μου’ χει λείψει
κενή η θέση μου
κι ότι απόμεινε από ‘ μένα
Πετρολούλουδο της μοναξιάς
που στο χαρίζω

Μίλα μου για όνειρα
ψάχνω παράθυρο από στάχυα και χιόνι
να σπείρω ελπίδα
να φυτρώσω μαζί της
κι όταν θελήσεις θάλασσα
να γίνω βάλσαμο για ‘σένα που σωπαίνεις
γοερά

Υπάρχει ακόμη μέσα σου Θεός;
ορκίσου…

Δώρισε μου έναν κήπο που να γεμίζει Άνοιξη
και χαμόγελα παιδικά
λευκά απ’ το φώς
για να βλέπω το μέλλον και ν’ αλλάζω τα χρώματα
όπως παλιά…
(2ο βραβείο στον Γ΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες», Σκόπελος)

◊

Λίγα λόγια για ‘μένα….

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη αγκαλιάζοντας αυθόρμητα αρμύρα και ουρανό, κάτι που με συνοδεύει σε κάθε μου βήμα και λογισμό, απ’ την πρώτη μου ανάσα και για πάντα..
Πέρασα την ζωή μου με αέναες, ατέρμονες ερωτήσεις για την ζωή που έβρισκαν απάντηση στην οικογένεια, στην αγάπη, στα βιβλία, σε ψυχές και μάτια αγνά, στον Καρυωτάκη, στον Ελύτη, στην θάλασσα.
Κάποτε που δε μπορούσα να συγκρατώ άλλο τις σκέψεις, -σχετικά νωρίς, κοντά στα 12 μου χρόνια- , έκανα και την πρώτη μου εξομολόγηση στο χαρτί. Αφορμή στάθηκε μια δραματοποιημένη αναπαράσταση στο ραδιόφωνο από το βιβλίο του Καββαδία, η “Βάρδια”.

Αυτό ήταν.

Για τα επόμενα 6-7 χρόνια παράχωνα τα μυστικά μου σε τετράδια, στο ανήσυχο νου και στα μισοσκισμένα χαρτιά που ψαχούλευα το βράδυ δίπλα μου για να εξομολογηθώ τα όνειρα μου.
Κι έπειτα, με παρέα ένα κερί και το Φεγγάρι, αποφάσισα να βρω μια καινούρια κρυψώνα για όλα τούτα. Και την βρήκα στο πρώτο μου βιβλίο.
Χαρά παιδική τούτη η στιγμή, όμοια με το ζεστό χέρι της αγάπης στο στέρνο….
Έγιναν συνολικά τρεις αυτοεκδόσεις βιβλίων μου οι οποίες περιείχαν διηγήματα μυστηρίου και αγάπης, καθώς και ποιήματα. Κι έπειτα, ήρθαν με τον καιρό τους και οι διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι η υπογραφή συμβολαίου με τις εκδόσεις ΕΞΗ, φέρνοντάς με κοντά σε ανθρώπους που η ανάσα και η ζωή τους ήταν ,-και συνεχίζει να είναι-, μοναχά το χαρτί και το μελάνι.
Τούτο το παράδειγμα ακολούθησα μοιραία κι εγώ, μένοντας παντοτινά ερωτευμένος με τα μαύρα γράμματα, τις σιωπές και τους ψιθύρους τους….
Μα συνεχίζω να λεηλατώ ακόμη αυθόρμητα τα ερωτηματικά στους λογισμούς μου όπως παιδί, κι απολογούμαι κάθε που ο δρόμος οδηγεί στο «εγώ» ή στο παντού, θαρρείς και είναι αμαρτία η ονειροπόληση.…
Άραγε είναι;
Ευελπιστώ ότι μαζί θα βρούμε την πραγματική απάντηση…