Ο Ποσειδώνας έριξε στη θάλασσα, την τρίαινα σημάδι

και οι αναμνήσεις σκόρπισαν, μες τους τρελούς ανέμους

παρέσυραν τα κύματα, θύελλες οργώσανε

καράβια μεσοπέλαγα, τσάκισαν τα σκαριά τους.

Άφωνα λόγια κούτσουρα, σαν κράτησε στο στήθος

βαριά μεγάλα μυστικά, μες σε κρυφό βιβλίο

και φύλαξε στα σπλάχνα της κάθε λογής κουφάρι.

Ταξίδεψε η θάλασσα, όνειρα βυθίστηκαν

ζωντάνεψε η αλμύρα της, την άμμο και τα βράχια.

Βυθίστηκε κι ο ουρανός, μέσα στην αγκαλιά της

σαν εραστής που διάλεξε, αιώνια παρέα,

να τη φυλάει στο στήθος του, σαν ακριβή που είναι.

Και σαν πιστός προσκυνητής, έσκυψε το κεφάλι,

να αφουγκραστεί τον ήχο της, αχόρταγη γυναίκα.

Βογκά ο ήχος δυνατός, μπροστά στο φως του ήλιου

και το τραγούδι αρχινά, σειρήνες το άγγιγμά της.

Αγρίεψε και όρμησε, στα βράχια πάνω γέρνει

για να μπορέσει να ακουστεί, εκεί ψηλά στην πόλη.

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!