Ένα βράδυ...
Περπατούσα.
Ένας περαστικός
μ' ακούμπησε στον ώμο.
Με κοίταξε βαθιά.
Το φιλμ της ζωής του,
στη ψυχή μου πρώτη προβολή.
Σαν το κουτάβι,
που έχασε τον δρόμο.
Δεν έχει πια τροφή.
Σαν το μωρό,
που ήδη παραιτείται απ' τη ζωή.

Θυμάμαι με ρώτησε...

-Θα μπορέσω να πετάξω;
-Μπορείς! Αρκεί να ανοίξεις τα φτερά σου.
-Μα εγώ δεν έχω φτερά. Μου τα έχουν ήδη πάρει.
-Ίσως δεν έφτασε ακόμα το δικό σου περαστικό πουλί.
 Καλό βράδυ!

 

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!