Το 2014 ξεκίνησε κάτι πρωτότυπο για το blog του gamosportal.gr σε συνεργασία του Χρυσοβαλάντη Ζέρβα με τη συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου: ιστορίες γάμων με τη μορφή διηγημάτων! Αλλιώτικοι, πετυχημένοι ή διαλυμένοι πριν την ώρα τους, με καλεσμένους ή χωρίς, με παπάδες, κουμπάρες και σόγια ή στα κρυφά, έρχονται τώρα σε βιβλίο και με διασκέδασαν, μου έφτιαξαν το κέφι και βελτίωσαν την καλή μου διάθεση!

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου συγκέντρωσε πρωτότυπες, ξεχωριστές, διαφορετικές, συναρπαστικές, σημαντικές, ιδιαίτερες και αξέχαστες ιστορίες σε ένα βιβλίο που δεν ήθελα να τελειώσει! Γάμοι ντεζαβού, νύφες που θέλουν να πάνε στο παραθαλάσσιο ξωκλήσι με βάρκα και 9 μποφόρ, γάμοι μηχανόβιων, γαμπροί που πέφτουν θύματα γυναικείας λυσσαλέας καταπάτησης, γάμοι μακριά από την Κρήτη (αυτά παθαίνεις άμα είσαι από Σητεία και Σφακιά ταυτόχρονα), γάμοι Cutty Sark, γαμοβαφτίσεις με παραδοσιακό τρόπο και wedding planner, γάμοι με celebrities, κουμπάρα και νονά γκράντε που το μαλλί της αρπάζει από τις λαμπάδες και γίνεται Αρμάτα, νύφη με τραπεζομάντιλο λόγω ατυχήματος, γάμοι με κατσαρίδες και λιπόθυμες νύφες, μασέλες στη θεία κοινωνία, κακές πεθερές, γάμοι offshore, γαμπροί με μεγάλη διαφορά ηλικίας από τις νύφες οπότε θα τους ξαναδούμε αλλά χωρίς αυτές. Επίσης μαθαίνουμε πρωτότυπες και χρήσιμες πληροφορίες, όπως διαφορές ορθόδοξης και καθολικής τελετής, πώς και γιατί μπορείς να πετάξεις τορτελίνια αντί για ρύζι αν είναι καθολικό το ζευγάρι και συγκεκριμένα από την Ιταλία (δεν μπορείς), γιατί δεν πρέπει να τρώμε σύκα από βραδύς, τι κάνουμε αν ο παπάς χτυπήσει το κεφάλι του την ώρα του γάμου και ξεχάσει πως μας πάντρεψε, πώς συνδυάζεται η γιόγκα με τον γάμο και χιλιάδες άλλα.

Μικρά, σύντομα, διασκεδαστικά, κεφάτα και εύπεπτα κείμενα, αφιερωμένα σε όσους επιμένουν να προβούν στο ατόπημα του γάμου καταγράφονται με κάθε πιπεράτη λεπτομέρεια και χαρίζουν άφθονο γέλιο χωρίς τύψεις. Πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι ο πάτερ Ονούφριος κι ο νεωκόρος Αγάπιος, ο οποίος και μας αφηγείται τα γεγονότα. Αποτελούν ένα από τα πιο περίεργα ντούετα, μιας και ο ιερέας είναι ανυπόμονος και βιαστικός, έτοιμος ν’ αρπαχτεί και παλαιών αρχών (συχνά τον θέτουν «σε κατάσταση βρασμού»!), «με τον ανειρήνευτο στο στόμα», ενώ από την άλλη ο Αγάπιος είναι συγκαταβατικός, υπομονετικός και διπλωμάτης, παραπονιέται για τα κραγιόν στα εικόνες, είναι πιο λαϊκότροπος και συμπαθής, οπότε δε μας φτάνουν τα τρελά, θεότρελα επεισόδια που γίνονται στην εκκλησία τους, έχουμε και τους δυο τους να ανταλλάσσουν αξέχαστους διαλόγους.

Τα κείμενα κατά βάση είναι γραμμένα με χιούμορ, να όμως που κάπου κάπου πετάγεται κι ένα διαχρονικό ηθικό δίδαγμα: «Ξεχνούν οι γονείς πως τα παιδιά απλώς τα χαίρονται και τα φιλοξενούν, δεν τους ανήκουν» (σελ. 74). Κι ανάμεσα στις ιστορίες ξεχωρίζω δύο, στις οποίες διακρίνεται περισσότερο η συγγραφέας με τις λογοτεχνικές αρετές που γνώρισα στα άλλα της βιβλία. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στο διήγημα με τίτλο «Άνδρα θέλω εγώ το βράδυ…», όπου έχουμε γάμο σε γηροκομείο και η συγγραφέας κατάφερε να παντρέψει σωστά το γέλιο με το δάκρυ. «Ο γαμπρός ήταν γεννημένος επί τουρκοκρατίας, η νύφη όταν υψώθηκε το Λάβαρο της Επανάστασης» σχολιάζει ο Αγάπιος ενώ οι καλεσμένοι έφτασαν «Με σακάκια και ταγιέρ βγαλμένα από τη ναφθαλίνη και με ολόκληρη την ιστορία του νεοελληνικού Έθνους χωμένη στα στριφώματα». Οι παρατηρήσεις αυτές δεν είναι χοντροκομμένη ειρωνεία αλλά ένα αμήχανο πρελούδιο για να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα, μιας και στη συνέχεια παρατίθενται μέσα σε λίγες λέξεις όλη η μοναξιά, η απελπισία, ο φόβος της τρίτης ηλικίας όταν μένει σε γηροκομείο χωρίς συγγενείς και φίλους. Δάκρυσα όταν «το μελλόνυμφο ζευγάρι έκανε είσοδο φαντασμαγορική. Φορούσε παντόφλες και στηριζόταν σε πι», κάτι που δυσκόλεψε φυσικά τον χορό του Ησαΐα. Δεν περιγράφω το τραπέζι του γάμου, άλλη συγκίνηση από κει και τελικά «…μεγαλύτερη από την ανάγκη των νέων να ζήσουνε μαζί τη ζωή, είναι η ανάγκη των ηλικιωμένων μαζί να την τελειώσουν»! Στους ίδιους ρυθμούς κινείται και το κεφάλαιο «Σιγά σιγά τα όργανα κι είναι φτωχός ο γάμος» αλλά εδώ δε θα πω κουβέντα, γιατί πρέπει να το απολαύσουν όλοι απερίσπαστα!

Οι «Ιστορίες γάμου» της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου είναι μια ξεκαρδιστική συλλογή αστείων περιστατικών που συμβαίνουν στους γάμους, με ωραία και έξυπνα αστεία, καλογραμμένους διαλόγους, ανισοβαρές και έξυπνο πρωταγωνιστικό ντουέτο, ποικιλία θεμάτων και εξελίξεων, σύντομα κεφάλαια, όπου οι τίτλοι τους  είναι γαμήλιες λαϊκές παροιμίες και με τη θαυμάσια και διακριτική εικονογράφηση της Μελίτας Αντωνιάδου, η οποία επιλέγει κάποια αντικείμενα που αποτυπώνουν το περιεχόμενο της κάθε ιστορίας για να συνοδεύσει διακριτικά τα κείμενα. Γέλασα, ξαλάφρωσα, διασκέδασα, ξεχάστηκα, έχασα στάσεις λεωφορείου, το διάβασα ξανά και ξανά και το αγάπησα ιδιαίτερα.