Λιγοψυχιά…
στα χέρια μου βαραίνει
εκείνη η κατάρα από παλιά.
Στα βήματά μου ο χειμώνας
σέρνει επάνω μου τη λύπη
πάντα η άνοιξη θα μου λείπει.
Λιγοψυχιά…
τα χέρια μου παγωμένα
κρέμονται άεργα… νεκρά.
Τα μάτια μου από δάκρυα στεγνά.
Από τη νύχτα εκείνη,
που ο αγέρας έφερε φωτιά
κάθε λυγμός μου έχει πετρώσει.
Κάθε μου σκέψη και στιγμή
αφόρητη η θύμηση να γίνεται
αβάσταχτη… φρικτή.
Λιγοψυχιά…
κάθε που πέφτει η νύχτα
έρχεται εκείνη η σκιά,
που με στοιχειώνει.
Έρχεται πικρό το σκοτάδι
έρχεται εκείνη η κατάρα από παλιά
έρχεται ξανά και ξανά
κάθε που νυχτώνει…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αν και πικρό μου άρεσε η δομή της σκέψης σου που σε οδηγεί…
Ευχαριστω πολυ Σπυρο!Καλο βραδυ!
Άννα στοιχειώνει….το βρίσκω πάρα πολύ καλό!
Σε ευχαριστω παρα πολυ Μαχη. Την καλημερα μου!
Με άγγιξε Άννα!!
Ένα αγκάθι καρδιάς!