Τάσος Θεοτόκης
Γαβριηλίδης
ISBN: 978-960-576-519-4

Η ποίηση ως ζωντανός λόγος συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο σε κάθε εποχή, είτε εύκολη και φωτεινή είτε σε σκοτεινούς καιρούς και δυσβάσταχτους. Άλλωστε, ο ποιητής δεν είναι ένα πρόσωπο έξω από την κοινωνία, αλλά γενετικά δεμένος μαζί της εκφράζοντας τα πάθη της και τις αγωνίες της. Έτσι ακριβώς και ο πρωτοεμφανιζόμενος Τάσος Θεοτόκης με την ποιητική συλλογή «σινιάλο» (Γαβριηλίδης, 2016).

Ο ποιητής εκφράζει την απογοήτευση της νεότερης γενιάς για την κατάρρευση των ονείρων και την αδυναμία των νέων να δουν με αισιοδοξία το μέλλον (με φιλμ ασπρόμαυρο, αναβολές). Δεν κρύβει την απογοήτευσή του για τη φτώχεια των ανθρώπων και τους πένητες που ζητιανεύουν (σίγουρα και ήσυχα) σε μία ισχυρή συμφωνία για τους ανθρώπους της βιοπάλης (αναπνοές). Σαν εκπρόσωπος της γενιάς του η οποία βρίσκεται στην αρχή του επαγγελματικού βίου αναζητά τη δύναμη να ξεχάσει τις πληγές και να χαράξει έναν δρόμο προς τα μπρος (αποπροσανατολισμένοι).

Παρά την απογοήτευση και τη θλίψη που διακρίνει το στίχο του ο Θεοτόκης δεν οδηγείται σε μία σκοτεινή ποίηση. Στοχάζεται και αγωνία, αλλά δεν φτάνει στη μελαγχολία η την αγανάκτηση. Προσανατολίζεται στο μέλλον με όλη την αισιοδοξία της ηλικίας του (type a message to … here, με χαρτί και μολύβι).  Αναζητά μία διέξοδο στο συλλογικό υποκείμενο μακριά από την ατομικιστική λογική (για τον Eluard αν κάποιους στίχους).

Πειραματίζεται με το στιχουργικό ύφος. Ποιητικές σημειώσεις με ενσωματωμένα παρενθετικά σχόλια διαμορφώνουν ένα θεατρικό περιβάλλον (ο θεός υπήρξε γενναιόδωρος, έλα σε μένα). Το αοριστολογικό β’ ενικό καθώς και ένας δευτεροενικός βουβός υποκριτής συντελούν στη διαμόρφωση μιας διαλογικής στιχουργίας. Συχνά δίνει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε έναν αόρατο συμπρωταγωνιστή στον οποίο εκθέτει τον κοινωνικό προβληματισμό του μέσα από μια πρωτοπρόσωπη έκφραση η οποία προσδίδει μία σκηνική διάσταση στην ποίηση (περιμένοντας τον καιρό, αναβολές, πριν είναι αργά, παράκληση). Τη σκηνικότητα συμπληρώνουν το συλλογικό α΄ και β΄ πληθυντικά πρόσωπα.

Παράλληλα, ο δημιουργός αξιοποιεί το β’ ενικό άλλοτε σε μία διδακτική προσέγγιση (συμβουλή προς φυλακισμένους, σίγουρα και ήσυχα) και άλλες φορές απευθυνόμενος στο αντικείμενο του έρωτά του (στο λιμάνι, έλα σ’ εμένα, η συνάντηση, σημείωμα σε δώρο).

Απομονωμένες στο στίχο λέξεις αισθητοποιούν  τον πόνο της νέας γενιάς μπροστά σε όσα έχει να αντιμετωπίσει. Πλούσιες μεταφορές και παρομοιώσεις διανθίζουν τον ποιητικό λόγο του Θεοτόκη.  Ιδιαίτερες παρομοιώσεις μέσα στη λιτότητα της ποιητικής του εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη/ακροατή (στο λιμάνι, έλα σε μένα, μετρημένος και συνεπής, αναβολές).

Κοινωνικές παραστάσεις συνδέονται με την αυτοαναφορική έκφραση συστήνοντας ένα υπερατομικό ποιητικό υποκείμενο (πριν είναι αργά). Θρυμματισμένες εικόνες συγκολλούνται σε ένα ποιητικό μωσαϊκό διαμορφώνοντας ένα κάδρο στο οποίο διακρίνεται μία μεταμοντέρνα εικονιστική ρευστότητα θεμελιωμένη σε στιχουργικά σπαράγματα (συμβουλή προς φυλακισμένους, αναβολές, πριν είναι αργά, έλα σε μένα, καρτ ποστάλ, παράκληση).

Μία αστική φυσιολατρία συμπληρώνει το καναβάτσο του Θεοτόκη. Στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος εισχωρούν με τη χαρακτηριστική λιτότητα του αστικού τοπίου στη στιχουργική του (στις αποσκευές, έλα σε μένα, αποπροσανατολισμένοι, στο λιμάνι, με χαρτί και μολύβι, σημείωμα σε δώρο). Αυτή η εικαστική προσφέρει μία αίσθηση νότα λυρισμού, όπως ακριβώς το λιγοστό αστικό πράσινο χρωματίζει το γκρίζο τοπίο των μεγαλουπόλεων (η συνάντηση, με μολύβι και χαρτί, παράκληση).

Παρά το γεγονός ότι μιλάμε για την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα, ο Θεοτόκης εντυπωσιάζει με την ποιητική του ωριμότητα και την ευαισθησία με την οποία κοίτα την κοινωνία αναζητώντας να χαράξει το δικό του δρόμο στην τέχνη του λόγου. Με την εκφραστική ποικιλία μας αφήνει να ελπίζουμε για το νέο ποιητικό αίμα.